چيزى كه ذاتا محال يا مستلزم محال باشد مورد تعلق قدرت واقع نمى شود و فرض چنین خدای مخلوقی نیز از این قسم محالات است. زیرا این خدای دوم در عین اینکه به اعتبار مخلوق بودن باید «ممکن الوجود»، «محدود و متناهی» و «متأخر» از خدای اول باشد، اما به اعتبار اینکه خداست لازم است «واجب الوجود ، اول و نامتناهی» باشد و چنین فرضی منجر به تناقض است.
ضمن اینکه ممکن نیست که جهان چندین خدا داشته باشد و براهین مختلفی در صدد اثبات این موضوع هستند که خدای جهان یکی است و نمی تواند خدایان متعددی وجود داشته باشند؛ چون خدایی که توسط خدای اول آفریده شده از آنجا که باید مثل خدای آفریدگار اولی باشد، لازم می آید که در کنار خدای آفریدگارش خدایی کند؛ این چندگانگى بر مخلوقات و نظام حاکم بر جهان اثر مى گذارد و نتیجه آن تضارب خدایان و عدم وحدت نظام آفرینش خواهد بود و باعث نابودی نظام هستی می شود.

اراده خداوند به امور محال که ذاتا ناشدنی هستند تعلق نمی گیرد. خلق نشدن چنین پدیده هایی نه از محدودیت قدرت خداوند که از محال بودن پدید آمدن خود آنهاست. خداوند خالق چنین سنگی و محیط و مسلط بر آن است و لازمه اینکه عاجز از حرکت دادنش باشد این است که در عین محیط بودنش، بر آن محیط بر آن نباشد و این اجتماع نقیضین است، که در فلسفه و علوم عقلی ثابت شده امری محال و ناشدنی است.

قرآن قدرت الهی را دلیلی محکم بر وجود «معاد» دانسته و می فرماید: «كسى كه آسمانها و زمين را آفريده و از آفرينش آنها ناتوان و خسته نشده چگونه نمى تواند مردگان را زنده كند؟ آرى او بر همه چيز تواناست». بر اساس این آیه، زنده کردن مردگان پیچیده تر از آفرینش این جهان نیست. هم چنین در آیه دیگر می فرماید: «او هر گاه چيزى را اراده كند مى گويد: موجود باش، آن هم بلافاصله موجود مى شود، پس منزه است آن خدایی که همه جهان به سوى او بازگشت مى كند». اين آيات امكان رستاخيز را از طريق قدرت خداوند اثبات مى كند.

برخی مى گويند: آیا خدا قدرت دارد جسم عظيمى مانند سنگ را بيافريند كه نتواند آن را حركت دهد؟ در پاسخ می گوییم؛ صورت مسأله غلط است در واقع آغاز و پایان آن ضد و نقیض است. ابتداء مى گوئيم: خدا جسمى را بسازد، يعنى آن جسم مخلوق باشد، و طبعاً هر مخلوقی محدود است اما در آخر مى گوئيم: نتواند آن را حركت دهد، مفهومش اين است كه آن جسم نامحدود باشد. بنابراین پرسش اینگونه می شود: آيا خدا مى تواند جسمى را بسازد كه محدود باشد و نامحدود باشد؟ بديهى است اين صورت مسأله غلط و نادرست است و چنين سؤالى اصلاً جواب ندارد.

«سایه» یکی از نشانه های قدرت خداوند است و قرآن در آیات متعددی به این حقیقت اشاره کرده و می فرماید: «آيا نديدى چگونه پروردگارت سايه را گسترده است». برای درک اهمیت وجود این پدیده کافیست تصور کنیم که اگر شب، که سایه طرف دیگر زمین است، نباشد چه خواهد شد؟ به یقین حرارت خورشید همه را می سوزاند و اگر سایه های کوه ها و درختان نبود گرمای همیشگی در طول روز برای انسان غیرقابل تحمل می شد. در سوره های «فرقان، نحل و نمل» به ابعاد مختلفی از این نعمت اشاره شده است.

گیاهان یکی از برجسته ترین نشانه های خداوند هستند و قرآن در بسیاری از آیات خود به آفرینش آنها اشاره کرده است. مثلا در سوره شعراء رویش گیاهان در انواع گوناگون به عنوان نشانه ای از قدرت خداوند معرفی شده است. همچنین در سوره نمل نیز بعد از دعوت مردم به مطالعه اسرار آفرینش به رویش گیاهان اشاره می شود و کسانی که خالق این پدیده ها را کسی غیر از خدا می دانند، جاهل خطاب شده و سرزنش می شوند. در سوره های لقمان، یس، انعام و دیگر سوره ها نیز به نشانه های عظمت الهی در آفرینش گیاهان اشاره می شود.

«معراج» با استمداد از قدرت خداوند نه از نظر استدلالات عقلى غیر ممکن است و نه از نظر موازین علم روز، و خارق العاده بودن آن را نیز همه قبول دارند، بنابراین، هر گاه با دلیل قاطع نقلى ثابت شود، باید آن را پذیرفت.

خداوند در سوره حج به نمونه هایی از قدرت خداوند اشاره کرده و می فرماید: «آیا ندیدى که خداوند از آسمان آبى فرستاد و زمین خشکیده و مرده به واسطه آن سبز و خرم مى گردد؟!». سپس می فرماید: «آنچه در آسمان ها، و آنچه در زمین است از آن خدا است» و در ادامه می فرماید: «آیا ندیدى که خداوند آنچه را در زمین است مسخر شما کرد». اما با این حال، این انسان در برابر نعمت های بی شمار ناسپاس است و با دیدن این همه نشانه هاى روشن، خدا را انکار مى کند.

سوره «نبأ» با سؤالى بیدارگر شروع مى شود، در ادامه به بیان مظاهر قدرت خداوند در آسمان و زمین ـ به عنوان دلیلى بر امکان معاد ـ مى پردازد. سپس قسمتى از نشانه هاى آغاز رستاخیز و گوشه اى از عذاب هاى دردناک طغیانگران را بیان مى دارد. به دنبال آن، قسمتى از نعمت ها و مواهب شوق انگیز بهشتى را شرح مى دهد. سرانجام با انذار شدیدى از عذاب قریب، و ذکر سرنوشت غم انگیز کافران، سوره پایان مى گیرد.

برای تحصیل «حضور قلب» چند اصل لازم است 1- نماز و عشق به خدا از همه چيز براى ما بهتر باشد. 2- بداند که دنیا حقیر است و مانع حضور قلب می شود. 3- حل مشکلات تنها به قدرت خداست. 4- با فلسفه رکوع و سجود و محتوای نماز آشنا شود. 5- قبل از نماز به عظمت خدا و ضعف خویش فکر کند. 6- از گناه دوری کند. 7- از عوامل بیرونی و یا درونی حواس پرتی بپرهیزد.