آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«قرائت قرآن» باعث ازدياد ايمان، توكّل بر خدا، تواضع، نورانيت خانه، ايجاد خير كثير، بهره بردن ديگران از قرائت قارى، درخشندگى خانه اى كه در آن قرآن تلاوت مى شود براى اهل آسمان، رفع عذاب، بركت بسيار، حضور ملائكه، دور شدن شياطين، دفع بلاء، محفوظ بودن از شر دشمنان، نزول باران، مانع عذاب و اجابت دعا مي شود.

برای قرائت قرآن آثار فراوانی ذکر شده است. در قرآن كريم ازدياد ايمان و توكّل بر پروردگار از آثار قرائت قرآن به شمار آمده است. در سوره انفال چنين فرمايد: «... وَ إِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَاناً وَ عَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ»(1)؛ (... و زمانى كه آيات خداوند بر آنها تلاوت مى شود، ايمان مؤمنين به خدا زياد و بر پروردگارشان توكّل مى كنند). در جاى ديگر تواضع و به خاك افتادن و گريه از خوف خداوند را ارمغان قرائت قرآن به حساب مى آورد:«إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيّاً»(2)؛ (... زمانى كه آيات پروردگار بر آنها تلاوت مى شود به صورت سجده بر خاك افتاده و مى گريند).
تا به اينجا چهار اثر ذكر شد:
1. ازدياد ايمان،
2. توكّل بر پروردگار،
3. تواضع و به خاك افتادن،
4. گريه از خوف خدا.
حال به بعض ديگر از آثار در روايات مى پردازيم:
5. نورانيت خانه،
6. ايجاد خير كثير،
7. تمتّع و بهره بردن ديگران از قرائت قارى قرآن،
8. درخشندگى و نورافشانى خانه اى كه در آن قرآن تلاوت مى شود براى اهل آسمان، هم چنانكه ستارگان آسمانى براى اهل دنيا نورافشانى مى كنند و در واقع خانه هائى كه در آن قرآن خوانده مى شود ستارگان زمين براى اهل آسمان هستند. «قَالَ النَّبِىُّ(صلى الله عليه وآله): نَوِّرُوا بُيُوتَكُم بِتِلَاوَةِ القُرآنِ!...فَاِنَّ البَيتَ اِذَا كَثُرَ فِيهِ تِلَاوَةُ القُرآنِ كَثُرَ خَيرَهُ وَ اَمتَعَ اَهلَهُ وَ اَضَاءَ لِاَهلِ السَّمَاءِ كَمَا تَضِىُء نُجُومُ السَّمَاءِ لِاَهلِ الدُّنيَا».(3)
9. رفع عذاب: «قَالَ النَّبِىُّ(صلى الله عليه وآله): «لَايُعَذِّبُ اللهُ قَلباً وَعَى القُرآنَ»(4)؛ (خدا قلبى را كه در آن قرآن جاى دارد عذاب نمى كند).
10. بركت بسيار،
11. حضور ملائكه،
12. هجرت و دور شدن شياطين: «قَالَ عَلِىٌّ(عليه السلام): اَلبَيتُ الَّذِى يُقرَأُ فِيهِ القُرآنُ وَ يُذكَرُ اللّهُ ـ عَزَّوَجَلَّ ـ فِيهِ تَكثُرُ بَرَكَتُهُ وَ تَحضُرُهُ المَلَائِكَةُ وَ تَهجُرُهُ الشَّيَاطِينُ....».(5)
13. عدم هلاكت مردم: امام على(عليه السلام) كودكان متعلّم و فراگيرنده قرآن را در زمره كسانى كه حرمت آنها موجب عدم هلاكت مردم مى شود شمرده: «وَ الوِلدَانُ يَتَعَلَّمُونَ القُرآنَ».(6)
14. دفع بلاء،
15. محفوظ بودن از شر دشمنان،
16. نزول باران: «قَالَ البَاقِرُ(عليه السلام)... وَ رَجُلٌ قَرَأَ القُرآنَ.... فَبِاُولئِكَ يَدفَعُ اللهُ العَزِيزُ الجَبَّارُ البَلَاءَ وَ بِاُولئِكَ يُدِيلُ اللّهُ ـ عَزَّوَجَلَّ ـ مِنَ الاَعدَاءِ وَ بِاُولئِكَ يُنَزِّلُ اللّهُ ـ عَزَّوَجَلَّ ـ الغَيثَ مِنَ السَّمَاءِ».(7)
17. اختلاط قرآن با گوشت و خون.
18. قرار گرفتن در زمره فرشتگان با كرامت و نيك.
19. قرآن مانع از عذاب قارى قرآن است: «قَالَ الصَّادِقُ(عليه السلام): مَنْ قَرَأَ القُرآنَ وَ هُوَ شَابٌ مُؤمِنٌ اِختَلَطَ القُرآنَ بِلَحمِهِ وَ دَمِهِ وَ جَعَلَهُ اللهُ مَعَ السَّفَرَةِ الكِرَامِ البَرَرَةِ وَ كَانَ القُرآنُ حَجِيزاً عَنهُ يَومَ القِيَامَةِ».(8)
20. نزديك بودن دُعا به اجابت. امام صادق(عليه السلام) از پدر بزرگوارشان اين حديث را نقل مى كنند: «اِغتَنِمُوا الدُّعَاءَ عِندَ خَمسٍ: عِندَ قِرَاءَةِ القُرآنِ وَ عِندَ الاَذَانِ وَ عِندَ نُزُولِ الغَيثِ وَ عِندَ اِلتِقَاءِ الصِّفَّينِ لِلشَّهَادَةِ وَ عِندَ دَعوَةِ المَظلُومِ، لَيسَ لَهَا حِجَابٌ دُونَ العَرشِ»(9)؛ (دعاء را پنج وقت غنيمت شمريد [كه نزديك به اجابت باشد] در وقت قرائت قرآن و اذان و نازل شدن باران و در وقت برخورد دو جناح [حق و باطل] در جنگ به قصد شهادت و در وقت دعوت مظلوم، در اين پنج وقت حجابى براى استجابت دعا جز عرش الهى نيست).(10)