اولا: برخی از علمای اهل سنت، انکارکنندگان ویژگی هایی از خلفا را مانند «تفضیل» بین آنها، با توصیفاتی چون «بدعت گزار» یا «مسلمان غیرواقعی» نواخته اند؛ در حالی که «شهدای بدر و احد» به چنین تفضیل هایی قائل نبوده و روایتی در این امور نشنیده بودند. هر جوابی که آن علما از این سؤال بدهند، همان جواب ماست. مثلا ادعا شده تفضیل خلفای راشد بر همدیگر سنت است و کسی که معتقد بر برتری ابوبکر بر عمر و عمر بر عثمان و عثمان بر علی نباشد، گویی بدعت گزار در دین است. یا مثلا ادعا شده مسلمان واقعی کسی است که به هیچ وجه علی را افضل بر عثمان نداند! آیا مسلمانانی که در زمان پیامبر(ص) شهید یا رحلت کردند، به چنین رتبه بندی میان خلفا اعتقاد داشتند؟!

ثانیا: شیعیان به استناد کتاب های خود اهل سنت ثابت می کنند که پیامبر(ص) 12 خلیفه را به عنوان شرط عزت اسلام بعداز خود معین کرده و مصداق آن 12 خلیفه ائمه اهل بیت(ع) هستند. بنابراین می توان گفت که آن شهدا ایمانی اجمالی به اصل مسأله امامت آن حضرات داشتند و همین کافی است.

مورخین در رابطه با ابوهریره می نویسند: گاهی که جانشین مروان می شد، پا بر زمین می کوبید و می گفت: راه را باز کنید که امیر آمد، خود را در میان کودکان می افکند و پایکوبی می کرد، می گفت: خدایا دندانی بسیار خردکننده و معده‌ای بسیار هضم کننده و دبری بسیار دفع کننده به من ده. با معاویه غذا می خورد و با علی(ع) نماز می خواند و می گفت: دوغ های معاویه چربتر و نماز علی برتر است. او با جامه فاخرانه از کتان بینی خود را می گرفت و شطرنج بازی می کرد.

سید رضىّ درباره غدیر چنین سروده: «... وکا ن**وفاؤه یوم الغدیر/ یوم أطاف به الوصـ**ـی وقد تلقب بالأمیر...»؛ (سرور و خوشحالى به ما بی وفایى کرد و روز غدیر موقع وفاى آن بود، روزى که وصىّ به آن احاطه پیدا کرد در حالى که لقب امیر گرفته بود، پس در این روز تسلّى بده و امانت را به صاحبش برگردان...) .

ابو محمد صورى درباره غديرخم چنین سروده: «أبا حسن تبیّن غدر قوم***لعهد الله من عهد الغدیر/ وقد قام النبیّ بهم خطیبا***فدلّ المؤمنین على الأمیر...»؛ (اى ابوالحسن! پیمان شکنى وخیانت قوم نسبت به عهد خداوند، از عهدى که در روز غدیر گرفته شد، روشن مى شود وهمانا پیامبر(ص) براى آنها خطبه خواند و مؤمنان را به امیر، راهنمایى نمود...) .

مؤيّد فى الدين درباره غدير چنين سروده: «... وصیّ النبی المصطفى وابن عمه**ومن قام مولى فی الغدیر ووالیا...»؛  (... وصی پيامبر(ص) و پسر عموى اوست و کسى است که در غدير مولا و والى شد، و کسى است که گروهى درباره او همان حرفى را زدند که پيروان مسيح درباره مسيح گفتند...) .

علمای اهل سنت احادیث مختلفی با چنین تعابیری برای اشاره به هدایتگر امت بودن حضرت علی نقل کرده اند، از جمله: علی پرچم عدالت، شهر هدایت بودن علی و هلاک شدن کسانی که از آن تخلف کنند، ملتزم بودن ولایت علی - به عنوان کسی که هیچ کس را گمراه نخواهد کرد – برای نبوی زیستن و نبوی مردن و خلود در بهشت، علم هدایت بودن علی و کفر سرباززنندگان از پیروی او و... .و

بیعت که هم خانواده بیع(مبادله و خرید و فروش) است، در لغت به معنای دست دادن برای اطاعت از سلطان یا معاهده یا دست دادن در امضای معامله است. اما در اصطلاح به معنای پیمان بستن شخصی با شخص دیگر برای فرمان بری و اطاعت و تسلیم نظر وی بودن است، خواه تکالیفی که بیعت شونده بر عهده بیعت کننده می گذارد موافق میل او باشد یا مخالف آن.

ابوفراس حارث بن أبوالعلاء، جلالت امیران را به همراه لطافت مزاحِ شعرا داشت و میان قلم و شمشیر جمع کرده بود. نامبرده در سال (320) دیده به جهان گشود، و روز چهار شنبه هشتم ربیع الثانى سرش از بدنش جدا گردید و بدنش در بیابان رها شد تا اینکه برخى از اعراب او را دفن کردند.

صاحب بن عباد در رابطه با غدیر خم چنین سروده: ...وقالوا علیٌّ علا قلت لا فإنّ العُلى بعلیٍّ عَلا؛ ...گفتند: على برترى یافت؟ گفتم: نه. همانا برترى ها به واسطه على برترى یافتند. ولکن أقولُ...؛ ولکن من مِثل گفته پیامبر(ص) مى گویم، در حالى که همه خلایق را جمع کرده بود. ألا إنّ من کنتُ مولىً له یُوالی علیاً وإلاّ فلا؛ آگاه باشید! هر کس من مولاى او هستم على را ولىّ خود بدارد، و اگر چنین نکند پس من هم مولاى او نیستم.

صاحب بن عباد از واژه مولى معناى امامت و خلافت را اراده کرده، براى روشن شدن این مطلب به شعر او اشاره مى کنیم: قالت فمن سادَ فی یومِ الغدیرِ أَبنْ فقلتُ من کان للإسلامِ خیرَ ولی...؛ گفت: چه کسى در روز غدیر امیر شد؟ بیان کن! گفتم: آن کسى که براى اسلام بهترین ولىّ است... ولکن من مِثل گفته پیامبر(ص) مى گویم، در حالى که همه خلایق را جمع کرده بود. ألا إنّ من کنتُ مولىً له یُوالی علیاً وإلاّ فلا؛ آگاه باشید! هر کس من مولاى او هستم على را ولىّ خود بدارد، و اگر چنین نکند پس من هم مولاى او نیستم.