معاد از نظر اسلام، یعنی پس از فانى شدن دنیا، همه انسان ها در روزى به نام قیامت، براى حساب آورده مى شوند، و بهشتى ها به بهشت، و دوزخیان به دوزخ روانه مى شوند. اما بابیان و بهائیان معتقدند: با آمدن «باب» قیامت اسلام برپا و با مرگ او خاتمه یافت و با آمدن «بهاء» قیامت بیان شروع و با مرگ او پایان یافت. «باب» در مورد بهشت و جهنم می گوید: آنان که به پیغمبر پیش و به پیغمبر بعد ایمان بیاورند، به بهشت ایمان وارد مى شوند و گرنه وارد دوزخ کفر مى گردند. «بهاء» بهشت را لقاء خود معرفی می کند.

اعتقاد به اسرار حروف که از معتقدات مردم خرافی «کلده» و «آشور» باقی مانده، در بابیه بسیار تاکید شده و از این ارقام که صرفا نتیجه خیال و قرارداد بشری است، اسرار عجیبی توقع دارند، عدد 19 در بین آنها بسیار محترم است، سال را به 19 ماه و هر ماه را به 19 روز تقسیم کرده، و 5 روز باقی مانده را بدون دلیل، آزاد و «مظاهرا لها» می نامند. می گویند: کلام الهی «بسم الله الرحمن الرحیم»، 19 حرف دارد و نام پنج تن، 19 حرحتی باب تقسیمات تاریخی را هم بر عدد نوزده بنا گذاشته اند.

شواهد و مدارک فراوانی از کتاب های علی محمد باب و کتب بابیان و بهائیان وجود دارد که نشان می دهد علی محمد باب ادعای خدائی نیز کرده است. مثلا او در نامه ای به یکی از مریدانش، خود را خدای زنده و برپادارنده جهان معرفی می کند. یا در کتاب بیان، خود را خدا، پروردگار و خالق همه چیز معرفی می کند و از دیگران می خواهد به عنوان مخلوقات او را بپرستند. یا مثلا در نامه دیگری از یکی از پیروانش می خواهد که به الوهیت خود (باب) به عنوان تنها خدای مقتدر و محبوب شهادت دهد.

بَدَشت محلی است نزدیک شاهرود که در آن زمان، محل رفت و آمد مسافران و کاروانیان مازندران و خراسان و تهران بوده است. در این دشت، میرزا حسینعلی با دستیاری و همکاری محمد علی بار فروشی و زنی به نام قرة العین، بیست و دو روز حدود هشتاد نفر از بابیان را دور هم جمع و میزبانی کرد. اجتماع بدشت برای دو منظور بود: یکی قشون کشی و نجات باب از زندان ماکو و دیگری تعیین تکلیف بابیه با دین اسلام و اعلان جدائی و مخالفت صریح با دیانت اسلام.

برای جبران فاجعه قلعه شیخ طبرسی، «یحیی دارابی» که نماینده علی محمد شیرازی ، در یزد و نیریز بود، بعد از قیام در یزد و شکست از آنها به سوی شیراز و از آنجا به نیریز رفت و با سیصد نفر از اصحاب خود، در قلعه ای مستقر شد و با حمله به شهر نیریز آن را غارت و حکام آنجا را کشت. وقتی خبر به حاکم فارس رسید، لشکری با توپ روانه ی نیریز نمود. یحیی  بعد از این که یک صد و پنجاه نفر از افرادش کشته و بقیه آنها فرار کردند، تسلیم شد و سرانجام اعدام گشت.