«سیّد باب» در «بیان» می گوید: «و اینکه ارث نبرد از میت مگر پدر او و مادرش و زوجه او و پسر و برادر و خواهرش و معلم او، پس از اینکه از مال خود میت در مصارف او صرف می شود». و سپس می گوید: «از آنجائی که مراتب توحید در هفت حرف، تامّ می گردد که حروف اثبات باشد؛ (الّا الله) از این جهت حکم شده که ارث نبرد از میّت الا هفت نفس، چنانچه در رتبه هر صفتی، هفت رتبه تواند خدا را بآن صفت خواند: مثل اوحد و وحّاد و واحد و وحید و متوحّد و موحِد و موحّد».

«میرزا بهاء» در مقابل افکار «سید باب» و برای اینکه مسلک خود را به مقتضیات روز نزدیک کند و صورت حق به جانب به خود بدهد، به طور کلی موضوع جهاد را از میان برداشته، پیروان خود را به صلح طلبی و سازش با مخالفین و معاشرت با همه ادیان و توافق نظر و خوش روئی دعوت نموده و از جنگ و جدال نهی می کند. او در «اقدس» می گوید: «معاشرت و آمیزش کنید با اهل ادیان مختلف، و تبلیغ نمائید امر خدای مهربان را، و این کیمیای اعمال است اگر از اهل معرفت باشید».

«سید باب» در کتاب «بیان» می گوید: «در نماز میت شش تکبیر گفته می شود که پس از هر تکبیر، نوزده مرتبه یکی از اذکاری که به ترتیب گفته شد خوانده می شود». در «گنجینه احکام» از قول «عبدالبهاء» نقل می کند: هر چند «تکبیر» در لغت به معنی «الله اکبر» گفتن است، ولی در عرف اهل «بهاء» به معنی تحیّت است و تحیّت اهل بهاء «الله ابهی» است.

در مسلک بهائیت هر «سال» نوزده ماه و هر ماه نوزده روز دارد. بهاییان در ماه نوزدهم که «العلاء» نام دارد روزه می گیرند و «نوروز» عید فطرشان است. حکم زمان روزه از افکار «سید باب» است. او در «بیان» می گوید: «ذکر کنید خدا را در نوزده روز در آخر هر سال در حالتی که شما روزه گرفته باشید». همچنین «بهاء» در «اقدس» می گوید: «نوشتیم برای شما روزه گرفتن را در ایام معینی و قرار دادیم روز نوروز را عید برای شما ...».

«سید باب» در «احسن القصص» چند سوره درباره جنگ با دشمنان نازل کرده، و پیروان خود را امر به جنگ می نماید. در سوره «قتال» می گوید: «خداوند نوشته است برای شما قتال را در راه این ذکر اعظم (سید باب) به حقّ و روی امر و فوق امر و امر در کتاب بزرگ است... ای حبیب من (قرة العین) تحریص کن مؤمنین را بر قتال... و ای جماعت مؤمن مسخّر کنید بلاد را... و از کفار جزیه نپذیرید». انگیزه او از صدور این احکام همان ادعای مهدویّت و بابیّت بوده و می خواهد علائم غلبه و قتال حضرت قائم(ع) را بر خودش منطبق نماید.

سید باب در کتاب «بیان» به صراحت نسبت به مخالفین سخت گیری نموده و به مراتب بیش از گذشته، جان و مال آنان را غیر محترم شمرده است؛ او می گوید: «خداوند واجب کرده است بر هر پادشاهی که نگذارد کسی را از مخالفین و غیر مؤمنین در مملکت او سکنی کند و همچنین این حکم را بر همه فرض نموده است، مگر کسی را که تجارت پر سود دارد و مردم از تجارت او استفاده می کنند». همچنین می گوید: «لازم است اموال کسانی که متدین به دین «بیان» نیستند، گرفته شود».

بهائیان اصرار دارند ثابت کنند سیدعلی محمد باب بی سواد بود تا بدین ترتیب بتوانند سخنان او را وحی و معجزه الهی بدانند؛ اما در خود کتاب «البیان» و در موارد متعددی از کتابهای بهائیان و در خلال روایت زندگی نامه سیدعلی محمد، به مکتب رفتن او اشاره هایی شده است. همچنین گزارش های تاریخی از تحصیل او در کربلا نزد سید کاظم رشتی نیز خبر می دهد.

رساله ا ی منسوب به عزیه خانم، خواهر بزرگ "صبح ازل" و دختر "میرزا عباس نوری" و از پیروان "سیّد باب" و "صبح ازل" است. این کتاب در جواب نامه ای است که از طرف "عباس افندی" نوشته شده. این کتاب در اثبات وصایت "صبح ازل" و نقل اعمال سوء "میرزا حسن علی بهاء" و ردّ و طرد ادعاهای اوست. به طوری که از بررسی کتاب معلوم می شود، نویسنده آن، شخص مطّلع و فاضلی بوده است. البته ممکن است یکی از فضلای بابیّه، از زبان عمّه این کتاب را تألیف و تنظیم کرده باشد، که در مقام ردّ ادعای "بهاء" خوب از عهده مطلب برآمده است.

مؤلّف کتاب، "حاجی میرزا جانی کاشانی" از خاصّین "سیّد باب" بوده است. محتویات کتاب در تاریخ ظهور "باب" و وقایع هشت سال اول از تاریخ بابیّه است. از آنجائیکه این کتاب، در ایّام ریاست و نیابت "میرزا یحیی صبح ازل" نوشته شده و در موارد زیادی نیز به مقام وصایت و مرجعیت او به صراحت اشاره شده است، بهائی ها با این کتاب مخالف بوده و با چاپ و تکثیر آن کاملاً مخالف هستند. این کتاب یکی از کتب استدلالیّه بابیها می باشد که: روایات و احادیث را تأویل کرده و قضایای تاریخی را تحریف نموده است.

کتاب دلائل العرفان، تالیف میرزا حیدر علی اصفهانی، در بمبئی به چاپ رسیده است. این مجموعه در اثبات ظهور سید باب و ادعای میرزا بهاء نوشته شده است. او ادّعا کرده محرّک و مؤسس ظهور سید باب، میرزا بهاء بوده که دارای علم لدنی می باشد. سستی و پوچی این دو ادّعا کاملا آشکار است؛ چگونه میرزا بهاء که پس از یک سال سید باب را شناخته، مؤسس ظهور سید باب می باشد. علم لدنی نیز، معجزه و از لوازم نبوت و رسالت می باشد. گویا مؤلف، تمایز علم ذاتی و لدنی را درک نکرده است.