دلالت منابع تاریخی بر جریان تولد حکیم بن حزام در کعبه قطعی نیست؛ این ادعا حدود سیصد سال بعد از تولد حکیم بن حزام، توسط افراد مجهولی نقل شده است و شواهد فراوانی وجود دارد که جعلی می باشد. این روایت مشکوک بدلیل اتهامات و شائبه های بسیاری مردود و غیر قابل پذیرش است. حافظ کنجی از علمای اهل سنت نیز می گوید: «امیر مؤمنان(ع) شب جمعه سیزده رجب، سال سی ام بعد از واقعه عام الفیل در داخل خانه خدا به دنیا آمد. کسی پیش از آن حضرت و بعد از آن، در داخل کعبه به دنیا نیامده است و این، از فضایل اختصاصی آن حضرت است که خداوند به جهت بزرگداشت مقامش به او عنایت کرده است».

ابن تیمیه بعد از نقل حدیث من «أحبّ علیّاً فقد أحبّنی... »، مى گوید: «همگى دروغ است».
در جواب از ادعای ابن تیمیه باید گفت: طبرانى در «المعجم الکبیر» از امّ سلمه این حدیث را نقل کرده و هیثمى بعد از نقل این حدیث مى گوید: «و إسناده حسن». حاکم نیشابورى نیز این روایت را از سلمان نقل کرده و بعد از نقل این حدیث آن را صحیح شمرده است.

حدیث منزلت را بیش از سی نفر از صحابه روایت کرده اند و در نزد بسیاری از علمای اهل سنت مثل ابن عبدالبرّ، ابن عساکر، حاکم نیشابورى، سیوطی و... از احادیث صحیح، معروف و مشهور و متواتر است.

بسیاری از علمای اهل سنت مثل ترمذى، مسلم، حاکم نیشابورى، بیهقى، احمد بن حنبل و... در مورد فضائل امام علی(ع) روایات زیادی مثل حدیث نور، حدیث سد الابواب، حدیث أحبّ الخلق، اوّلین مسلمان و مؤمن، حدیث أخوت، حدیث رد شمس، ولادت در کعبه و... را نقل کرده اند و در مورد برخی احادیث کتاب مستقل هم نوشته اند.

اوّلا: او بدون ارائه دلیل و به مجرّد این که مضمون حدیثى با عقایدش سازگارى ندارد آن را جعلى یا ضعیف می داند. ثانیاً: این روایات به حدّى زیاد است که مى توان ادعاى تواتر یا شهرت آن ها را نمود؛ حدود سى و چهار نفر از علماى اهل سنت این روایات را نقل کرده اند. ثالثاً: مى توان مضمون این روایات را با احادیث صحیح السند دیگر؛ همچون حدیث غدیر و ثقلین تأیید نمود.

ابن تیمیه ادّعا کرده محدثین بر کذب آن اتفاق دارند؛ در حالى که بسیارى از بزرگان محدثین اهل سنّت آن را نقل کرده اند؛ مانند: احمد بن حنبل، نسائى، ابن ابى شیبه، ابن حبّان، طبرانى، بزار، ضیاء مقدسى، حاکم نیشابورى، ابن ابى عاصم و ابن ماجه. و افرادى همچون ابن حبّان، حاکم نیشابورى و ضیاء مقدسى با سند صحیح این ذیل را نقل کرده یا تصریح به صحت سند آن نموده اند.

ابوبکر احمد بن حسین بن على بن عبدالله بن موسى بیهقى خسروجردى، شیخ خراسان بود. او پیشوا و حافظ و فقیهى شافعى و یگانه زمان خود بود که در دانشهاى گوناگون یکتاى معاصران خویش و در شمار بزرگ ترین اصحاب حاکم نیشابورى در علم حدیث است و در علوم دیگر از حاکم نیز بالاتر است. او در فنّ حدیث، کتابهاى پر شمارى که نظیرش پیش از او نوشته نشده بود به نگارش در آورد. بیهقی سال 384 متولّد و سال 458 در گذشت.

علماى اهل سنت ضمن اعتراف به فضائل بی شمار علی(ع)، گفته اند: براى هیچ یک از اصحاب رسول خدا(ص) از فضایل صحیح السند به مقدار آنچه براى على بن ابى طالب نقل شده، نرسیده است. فضایلش، در عظمت و روشنى به حدّى است که نمى توان متعرض آن شده و آنها را انکار کرد و هر کس على(ع) را پیشواى خود قرار دهد، رستگار شده، زیرا پیامبر(ص) فرمود: خداوندا، حقّ را بر محور وجود على بچرخان. صفاتى در وجود على(ع) گرد آمده که در دیگر خلفا نبوده و یارانى داشته همانند انصار پیامبر که از دوستى و دلبستگى به دنیا خود را تهى کرده و على را بیشتراز جان خویش دوست مى داشتند.

علماى اهل سنت در کتابهاى خود با عبارات مختلفى به شهادت امام حسن(ع) اشاره نموده اند؛ از جمله: حاکم نیشابورى نقل کرده: «حسن بن على چندین بار سم داده شد، ولى با آن ها مقابله کرد و از آن ها رهایى یافت تا آن که در مرتبه آخر که به توسط آن از دنیا رحلت نمود سمّى بود که به جگرش اصابت نمود». هم چنین ابن عساکر از ابى حازم نقل کرده: «هنگام رحلت حسن(ع)، حضرت به برادرش حسین(ع) فرمود: «مرا کنار قبر پیامبر(ص) دفن کنید و مواظب باشید که به خاطر من خونى ریخته نشود، و لذا مرا کنار مقابر مسلمانان دفن کنید».

کتابهاى اهل سنت سرشار از فضائل آن حضرت از زبان پيامبر(ص) است، مانند؛ پیامبر(ص) فرمود: «حسن و حسين دو ريحانه من از اين دنيايند»؛ «حسن و حسين فرزندان من هستند، هرکس آن دو را دوست بدارد مرا دوست داشته و هرکس مرا دوست بدارد خدا را دوست داشته است و هرکس اين دو را دشمن بدارد مرا دشمن داشته»؛ «حسن و حسين دو آقاى جوانان اهل بهشتند و پدرشان از آن دو بهتر است»؛ پیامبر(ص) حسين را در بغل گرفته و مى فرمود: «بار خدايا! من او را دوست دارم، تو نيز او را دوست بدار».