در اينكه مقصود از «قضاوت جديد» در عصر ظهور توسط حضرت چيست دو احتمال وجود دارد: 1. مقصود، خط مشی جديد با برنامه هاى بسيار متنوع و پيشرفته براى بشر در عصر ظهور است. 2. مقصود، داشتن اسلوب جديد در قضاوت و فصل خصومت بين مردم است همان گونه كه در روايات به آن اشاره شده كه حضرت مهدي(عج) به حكم داوود(ع) عمل خواهد نمود و درخواست بيّنه و شاهد نمى كند.

جنگ هاى «تن به تن» در ميدان هاى جهاد، ضرورتى اجتناب ناپذير بود و گاه اين جنگ ها، از نبرد همه لشكريان و خونريزي هاي فراوان جلوگيرى مى كرد. مثلا در جريان نبرد خندق، با كشته شدن «عمرو بن عبدود» و تضعيف روحيه دشمن، آنها مجبور به عقب نشينى شدند. ولى در تاريخ اروپا جنگ هاى تن به تن به صورت بسيار زشتى انجام مى گرفت به اين معنا كه دو نفر كه با هم خصومت داشتند يكديگر را به مبارزه فرا مى خواندند و با استفاده از سلاح هاى مرگبار به هم حمله مى كردند و تا يكى كشته مى شد مبارزه آنها تمام مى گشت كه در كتب مختلف آنها شرح آن آمده است.

طبق آیه 125 سوره بقره، خانه کعبه که دارای قداست و نورانیت خاصی است، از طرف پروردگار، به عنوان یک کانون امن و امان اعلام شده تا مردم در هر قشر و گروهی  با تمام اختلافاتى که دارند در جوار آن، کنار هم بنشینند و به مذاکره بپردازند. بسیاری از اوقات طرفین نزاع، یا دولت هاى متخاصم جهان مایلند رفع خصومت کنند و براى این منظور به مذاکره بنشینند، اما مکانى که براى هر دو طرف محترم باشد، پیدا نمى کنند؛ ولى در اسلام، این پیش بینى شده و«مکّه» به عنوان چنین مرکزى اعلام گردیده است.

خداوند در آیات بسیاری مسلمانان را به اتّحاد دعوت کرده و می فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا...»؛ (و همگى به ریسمان خدا، چنگ زنید، و پراکنده نشوید...). هم چنین می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِی السِّلْمِ کَافَّةً»؛ (اى کسانى که ایمان آورده اید! همگى در صلح و آشتى در آیید). از سویی خداوند با تاکید بر موضوع وحدت، مسلمانان را برادر دانسته و می فرماید: «مؤمنان برادر یکدیگرند». در واقع خداوند مسلمانان را به صلح و رفع خصومت دعوت می کند.

ابن تیمیه در تضعیف حدیث غدیر مى گوید: «این حدیث در صحاح وجود ندارد، ولى علما آن را نقل کرده اند، و مردم در صحت آن نزاع دارند. از بخارى و ابراهیم حربى و طایفه اى از اهل علم به حدیث، نقل شده که آنان در این حدیث طعن وارد کرده و آن را تضعیف کرده اند». اوّلا: ترمذى آن را در صحیح خود نقل کرده و تصریح به صحّتش نموده. ثانیا: کسى در این حدیث نزاع نکرده، والا حتما ابن تیمیه نام او را مى برد. ثالثا: او به جهت خصومت با اهل بیت(ع) در صدد تضعیف بدون دلیل تمام احادیث فضایل و مقامات امام على(ع) برآمده است.

گناهان مربوط به زبان و آثار مخرّبى كه در فرد و جامعه دارد بسيار زياد مى باشد، از جمله: 1- جدال و مراء. 2ـ خصومت و نزاع و لجاج در كلام. 3- بد زبانى و دشنام. 4- استهزاى ديگران. 5- فاش كردن اسرار مردم. 6- دروغ. 7- غیبت. 8- تهمت. 9- شهادت به باطل. 10- ايذاء ديگران با گفتار. 11- تبليغ باطل و تشويق بر گناه و امر به منكر و نهى از معروف. 12- سخن چينى. 13- كفران و ناسپاسى با زبان. 14- نشر شايعات بى اساس و اكاذيب و اشاعه فحشاء. 15- غنا. و موارد بسیار دیگر.