قرآن از نخستين روز پيدايش مورد توجه امتى بزرگ و بيدار بوده و در نهايت احترام، مورد تقديس و تعظيم قرار گرفته است. زيرا قرآن براى تمامى شؤونات حيات دينى و سياسى و اجتماعى مسلمین، به عنوان نخستين مرجع و منبع به‌حساب مى‌آید. به‌همين جهت است كه همگان در حفظ و حراست و مراقبت از سلامت و بقاى آن در تمامى اعصار مى‌كوشيدند. با این وجود چگونه ممكن است گمراه‌پيشگان و باطل‌كيشان در چنين كتاب استوار و پيراسته‌اى دست‌برد زده باشند؟!

در قرآن آیاتی وجود دارد که بر مصون بودن قرآن از تحریف دلالت دارد، مثل آیه حفظ: «إنا نحن نزّلنا الذکر وإنا له لحافظون»، آیه نفى باطل: «لایأتیه الباطل...»، آیه جمع و قرائت قرآن: «إنّ علینا جمعه و قرآنه...».

قرآن برخلاف سایر کتب آسمانی از تحریف مصون مانده زیرا قرآن کتابى بود که با شؤون اصلى زندگى مسلمانان مانند سیاست و اقتصاد و حتی آداب معاشرت آنها تماس داشت، و در همه حوادث روزمرّه اوّل به قرآن مراجعه مى شد؛ لذا کمترین تحریف در آن عکس العمل مسلمانان را درپی داشت. همچنین تاکید فوق العاده پیامبر(ص) و اهتمام ویژه مسلمانان بر حفظ و کتابت و قرائت قرآن، احتمال تحریف را از بین می برد. ضمن اینکه در آیاتی از قرآن به حفظ آن از تحریف اشاره شده و علما نیز بر این مسئله اجماع دارند.

ابن تیمیه نسبت های دروغی به شیعیان داده و مى گوید: «رافضه نماز جمعه و جماعت به جاى نمى آورند، اعتنایى به حفظ قرآن و شناخت معانى و تفسیر آن ندارند و نیز اعتنایى به حدیث رسول خدا(ص) نمی کنند و...». به نظر مى رسد که این تهمت ها احتیاج به پاسخ ندارد؛ زیرا هر کس که با شیعیان معاشرت داشته باشد به سخیف بودن، مضحک بودن و بى اساس بودن این حرف ها پی مى برد.