این روایت به صورت مرسل نقل شده و سلسله راویان آن در جایی ذکر نشده است؛ لذا از حیث سند اعتبار ندارد.
از جهت دلالت نیز قابل قبول نیست؛ چون اصلًا محملى وجود نداشت تا حضرت زینب(س) سرش را به آن بکوبد.
زیرا اوّلا: در روایات آمده که اسیران را بر شترهاى بدون جهاز سوار کردند تا ناراحتى ببیند.
ثانیاً: محمل یک وسیله محترمانه است و هیچ‏ کس آن را براى اسیر خود انتخاب نمى‏ کند.
ضمن اینکه این عمل با توصیه های امام حسین(ع) بر صبر و شکیبایی حضرت زینب(س) منافات دارد.

حضرت زینب(س) یکی از بافضيلت‏ ترينِ زنان جهان، دارای جلالت شأن، منزلت والا، قوّت استدلال، برترى عقل، استوارى قلب، فصاحت زبان و بلاغت بيان، بانویی شجاع و با شهامت، سخنور و مفسر بود. حیات آن حضرت با صبر و شکیبایی و مقاومت در برابر مصائب فراوان همراه بود. منزلت و جايگاه ایشان در خاندان پیامبر بسیار رفیع است. بعد از حادثه غم بار عاشورا سرپرستی کاروان اسرا را بر عهده گرفت. خطبه های با صلابت و کوبنده در مجلس ابن زیاد و یزید، گویای فصاحت و بلاغت و علم دانش آن بزرگوار است.

کمیت در قصیده هاى هاشمیّه خود قصیده اى در رثاى زید بن على و فرزندش حسین و مدح بنى هاشم سروده: یَعزّ على أحمدَ بالّذی *** أصاب ابنَهُ أمسِ من یوسفِ؛ بر احمد(ص) گران و سخت است آنچه دیروز از ناحیه یوسف به فرزندش رسید. خبیثٌ من العصبةِ الأخبثینَ *** وإن قلتُ زانین لم أقذفِ؛ یوسف فرد خبیثى از گروه بسیار خبیث و ناپاک است، و اگر بگویم از گروه زنازاده ها است تهمت نزده ام... .

او از فرزندان شجاع على(ع) است. که در جنگ جمل پرچم دار سپاه بود. وی نسبت به فرزندان حضرت فاطمه(س) بسیار متواضع بود. در واقعه کربلا امام حسین(ع) او را وصى خود در مدینه قرارداد و وصیتنامه خود را به او سپرد. وی هرگز ادّعاى امامت نکرد بلکه دیگران چنین نسبت هایى به او داده اند. او در سال 81 هجرى در سنّ 65 سالگى دار فانى را وداع گفت.

امام حسن مجتبی(ع) درباره امامت و خلافت نكاتي را به برادرش «محمد بن حنفيه» گوشزد نمود. ايشان فرمود: «بعد از من امام حسين(ع) به مقام امامت مي رسد و اين مقام، مخصوص آن حضرت است و قابل ارث نيست كه از پدر به فرزند به ارث برسد؛ بلكه موهبتي است الهي. مبادا در اين كار طمع كني و بگويي من هم فرزند علي(ع) و برادر حسن(ع) هستم پس من هم شايسته مقام امامتم». پس از اين سخنان و بيان اعتقادش درباره امام حسين(ع)، روشن شد كه ديگر محمد بن حنفيه ادعاي امامت ندارد.

حضرت معصومه(س) دختر امام کاظم(ع) جایگاه معنوی و علمی بسیار بالایی دارند و در قیامت شیعیان را شفاعت می کنند. ایشان به دلیل فشاری که بر اطرافیان امام کاظم(ع) وجود داشت ازدواج نکرد و در سال 201 هـ ق، به قصد ديدار برادر به سوى خراسان حركت كرد. وقتی به ساوه رسيد بيمار شد و پس از عزیمت به قم از دنیا رفت. بر اساس روایات وارده، زیارت قبر مبارکشان دارای ثواب فراوانی می باشد. مزار او در قم برکات فراوانی برای این شهر داشته است؛ از جمله آنها شکل گیری حوزه علمیه قم می باشد.

محمد حنفیه با اجازه امام حسین(علیه السلام)، به جهت پشتیبانی از ایشان در این قیام و رساندن اخبار مدینه به امام(ع)، در مدینه ماند.

امام حسین(ع) در ثعلبیه خوابی دیدند که تعبیر آن نزدیکی مرگ شان بود. على اکبر(ع) از حقانیت یا ناحقانیت حرکت منتهی به چنین مرگی از امام(ع) پرسید و امام(ع) گفتند که ما بر حقیم. بعد از آن علی(ع) اعلام کرد که در چنین حالتی باکی از مرگ نداریم. این حادثه نشان داد خاندان اهل بیت(ع) در مسیر حق، از هیچ چیز باک ندارند، و از خبر شهادت در اضطراب فرو نمى روند بلکه با آغوش باز از آن استقبال مى کنند.

زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)؛ او یکى از کسانى است که ظلم و ستم را نمى پذیرفت، و در صف مقدّمِ علماى اهل بیت(ع) است. دانشِ ریزان، تقوا و ورعِ مثال زدنى، دلیرى، معروف، شدّتِ در جنگ، بلندى مرتبه و نپذیرفتن ظلم و ستم از جمله خصلت هاى بارز او بود. همه اینها با شرافت نبوى، مجد علوى، سیادت فاطمى، و روح حسینى مرتبط است و از آنها نشأت مى گیرد. همه شیعیان درباره او جز پاکى نمى گویند، و بر خود واجب مى دانند که اعمال او ـ مثل مبارزه مفید و قیام بزرگوارانه - را نیکو بدانند.

شیخ صدوق، شهید اوّل، علاّمه مجلسى، شیخ حرّ عاملى، میرزاى نورى، شیخ مامغانى و... همگى بر یک مطلب اتفّاق نظر دارند و آن این که: ساحت زید را از هر عیب و ننگى پاک مى دانند، و بر این باورند که دعوت او الهى بوده و جهاد او در راه خدا بوده است. شیخ بهایی از دیدگاه شیعیان پرده بر مى دارد و مى نویسد: «ما گروه امامیّه درباره زید بن على جز خیر و خوبى اعتقادى نداریم، و در این باره از امامان ما روایات فراوانى رسیده است».