یادآورى پیامدهاى جزع و بى تابى و آثار سوء آن نقش مهمى در درمان این بیمارى روحى دارد. شاید کمتر کسى این آثار را بداند و از این حالت، بیزار نشود و در صدد رفعش برنیاید.
آرى! هنگامى که انسان بداند، ناشکیبایى ها، اجر و پاداش او را در پیشگاه خدا (طبق روایات گذشته)، بر باد مى دهد; بى آن که مشکلى را حل کند، روان انسان را درهم مى کوبد و آرامش او را سلب نموده و سلامت جسم و جان او را به خطر مى اندازد; از همه بدتر این که درهاى حل مشکل را بر روى انسان مى بندد; زیرا اگر به هنگام بروز مشکلات و مصائب، انسان خونسردى خویش را حفظ کند و به اعصاب خویش مسلط باشد، اغلب راه حلى براى گشودن مشکل و یا حدّاقل، کاهش مصائب مى یابد; ولى انسان ناشکیبا بر اثر اضطراب و بى تابى و عدم تسلط بر اعصاب و عدم تمرکز فکر، حتى درهایى را که آشکارا به رویش باز است، نمى بیند; درست مانند پرندگانى که در اتاق و سالنى گرفتار شوند، مرتب خود را به این در و دیوار مى کوبند و حتى هنگامى که صاحب خانه، پنجره ها را مى گشاید تا آنها آزاد شوند، به خاطر اضطراب و بى تابى شان، حتى دریچه هاى باز را نیز نمى بینند که اگر لحظه اى آرام گیرند و شکیبایى پیشه کنند و نگاهى به اطراف خود اندازند، به آسانى راه نجات خود را پیدا خواهند کرد.
دقت به این حقایق، تأثیر مهمى در تغییر این حالت دارد و به تدریج انسان را در صف شکیبایان در مى آورد.
