همان گونه که در آیات آغاز این بحث خواندیم قرآن مجید درباره یکى از اقوام پیشین مى گوید: آنها کسانى بودند که مى پنداشتند عمر طولانى دارند(و گرفتار آرزوهاى دراز شده اند) و از این رو قلب هاى آنها قساوت یافت.
دلیل این مسئله روشن است; زیرا طول امل انسان را از خدا غافل مى کند و به دنیا حریص مى سازد و آخرت او را به دست فراموشى مى سپارد و اینها همه اسباب سنگدلى و قساوت است.
به همین دلیل در حدیثى آمده است که خداوند به موسى(علیه السلام) فرمود: «یَا مُوسَى لاَتُطَوِّلْ فِى الدُّنْیَا اَمَلَکَ فَیَقْسُوا قَلْبَکَ، وَ الْقَاسِى الْقَلْبِ مِنِّى بَعِیدٌ; اى موسى! آرزوى خود را در دنیا طولانى نکن که قسىّ القلب خواهى شد و قسىّ القلب از من دور است».(1)
همین معنى در حدیث دیگرى از امام امیرمؤمنان(علیه السلام) آمده است که فرمود: «مَنْ یَأْمُلُ اَنْ یَعِیشَ اَبَداً یَقْسُوا قَلْبُهُ وَ یَرْغَبُ فِى الدُّنْیَا; کسى که آرزو دارد جاودانه در این دنیا بماند قسىّ القلب مى شود و راغب در دنیا مى گردد».(2)
1- میزان الحکمه، جلد 1، صفحه 104(مادّه امل).
2- همان مدرک.