آرزوهاى دراز همچون سرابى است که تشنگان را در بیابان زندگى به دنبال خود مى کشاند و تشنه تر مى سازد، بى آنکه به جایى برسند، این آرزوها چهره واقعیّت ها را به گونه اى دروغین نشان مى دهد و انسان به خاطر آنها درک نمى کند کجاست و به کجا مى رود؟ و وظیفه اش در برابر این سرنوشت چیست؟
از همین رو در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) که سابقاً به آن اشاره کردیم آمده است: «اَلاَْمَانِىُّ تُعْمِى عُیُونَ الْبَصَائِرِ; آرزوهاى دراز دیدگان بصیرت را نابینا مى کند»!(1)
کوتاه سخن اینکه: کسى مى تواند چهره زیباى حقیقت را آن گونه که هست ببیند و به سرچشمه زلال معرفت برسد که دیده عقل خود را با حجاب آرزوها نپوشاند و در میان ابرهاى تیره و تار طول امل قرار نگیرد.
1- غررالحکم، حدیث 1375.