از بحث هاى قبل روشن شد که «شهوت» داراى مفهوم عام و وسیعى بوده و شامل هرگونه دوست داشتن، تمایل و رغبت به درک لذت و خواهش نفس مى شود. بدون این که اختصاص به شهوت جنسى داشته باشد، گرچه گاهى در خصوص شهوت جنسى نیز به کار رفته است.
در قرآن مجید نیز این مفهوم در یازده مورد به صورت عام استفاده شده است و تنها در دو مورد در معنى خاص آن به کار رفته است. در روایات اسلامى و کلمات علماى اخلاق نیز اغلب در مفهوم عام به کار رفته که در مقابل آن واژه «عفت» به معنى خویشتن دارى و چشم پوشى از لذایذ گناه آلوده مادى به کار مى رود.
این مفهوم بیشتر در موارد منفى به کار مى رود، اما گاهى در موارد مثبت نیز به کار رفته است; مانند، آن جایى که خداوند خطاب به بهشتیان مى فرماید: «...وَ لَکُم فیهَا مَا تَشْتَهی أنْفُسُکُم...; هر چه را دوست بدارید و به آن تمایل داشته باشید، در بهشت براى شما فراهم است» یا آن جایى که مى فرمایند:«...فیهَا مَا تَشْتَهیهِ الاَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الاَعْیُنُ...; در بهشت آنچه دل ها مى خواهد و چشم از آن لذت مى برد، موجود است».
به هر حال این واژه، بیشتر داراى بار منفى بوده و در مواردى که هوا و هوس افراطى بر انسان چیره گشته و تمایلات ویرانگر و گناه آلود بر تمام وجودش مستولى گردد به کار مى رود.
این واژه و مشتقات آن، در قرآن مجید، سیزده مورد به کار رفته که شش مورد آن داراى مفهوم مثبت و هفت مورد آن داراى مفهوم منفى است.
به هر حال «شهوت» به هر معنى که باشد، هرگاه مفهوم خاص آن که همان خواست هاى افراطى و شهوانى است مورد نظر باشد; آثار زیانبارى به دنبال خواهد داشت که به وضوح قابل مشاهده است که ضمن توجه به روایاتى که در فصل قبل آوردیم; باید اذعان داشت که سرتاسر تاریخ نیز مملو از پیامدهاى نامطلوب شهوت پرستى هاست که به طور خلاصه مى توان به عناوین زیر، اشاره کرد:
1- فصلت، 31.
2- زخرف، 71.
