1ـ ولى شیطان او را وسوسه کرد و گفت: «اى آدم! آیا مى خواهى تو را به درخت زندگى جاوید و مُلکى بى زوال راهنمایى کنم؟!» ـ سرانجام هر دو از آن خوردند(و لباس بهشتیشان فرو ریخت) و عورتشان آشکار گشت و براى پوشاندن خود از برگهاى(درختان) بهشتى جامه دوختند! (آرى) آدم پروردگارش را نافرمانى کرد و از پاداش او محروم شد!
2ـ و به سوى مدین، برادرشان شعیب را(فرستادیم); گفت: «اى قوم من! خدا را بپرستید که جز او معبودى ندارید! دلیل روشنى از طرف پروردگارتان براى شما آمده است، بنابراین، حقّ پیمانه و وزن را ادا کنید! و از اموال مردم چیزى نکاهید و در روى زمین بعد از آنکه(در پرتو ایمان و دعوت انبیا) اصلاح شده است، فساد نکنید! این براى شما بهتر است اگر با ایمان هستید!».
3ـ این برادر من است او نود و نه میش دارد و من یکى بیش ندارم، امّا او اصرار مى کند که این یکى را هم به من واگذار و در سخن بر من غلبه کرده است ـ (داوود) گفت مسلّماً او با درخواست یک میش تو براى افزودن آن به میشهایش بر تو ستم نموده و بسیارى از شریکان(و دوستان) به یکدیگر ستم مى کنند مگر کسانى که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند امّا عده آنان کم است داوود دانست که ما او را(با این ماجرا) آزموده ایم از این رو از پروردگارش طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه کرد.
4ـ و آنها را حریص ترین مردم ـ حتّى حریص تر از مشرکان ـ بر زندگى(این دنیا و اندوختن ثروت) خواهى یافت،(تا آنجا) که هر یک از آنها آرزو دارد هزار سال عمر به او داده شود! در حالى که این عمر طولانى، او را از کیفر(الهى) باز نخواهد داشت و خداوند به اعمال آنها بیناست.
5 ـ به یقین انسان حریص و کم طاقت آفریده شده است ـ هنگامى که بدى به او رسد بى تابى مى کند ـ و هنگامى که خوبى به او رسد مانع دیگران مى شود(و بخل مىورزد).
6 ـ هنگامى که آنها تجارت یا سرگرمى و لهوى را ببینند پراکنده مى شوند و به سوى آن مى روند و تو را ایستاده به حال خود رها مى کنند; بگو: آنچه نزد خداست بهتر از لهو و تجارت است و خداوند بهترین روزى دهندگان است.
7ـ واى بر هر عیب جوى مسخره کننده اى! ـ همان کس که مال فراوانى جمع آورى و شماره کرده(بى آنکه حساب مشروع و نامشروع آن کند)! ـ او گمان مى کند که اموالش او را جاودانه مى سازد!
