نشانه هاى غرور گاهى بسیار آشکار است به گونه اى که انسان در نخستین برخورد به آن پى مى برد و مى فهمد که فلان شخص گرفتار غرور و خودبینى است. بى اعتنایى به مردم، بى توجّهى به حلال و حرام الهى، رعایت نکردن ادب با بزرگان و ترک محبّت با دوستان و بستگان، بى رحمى نسبت به زیردستان، ذکر سخنان ناموزون و دور از ادب، سر دادن خنده و قهقهه بلند، دویدن در حرف دیگران، نگاه هاى تحقیرآمیز به صالحان و پاکان و عالمان و همچنین راه رفتن به صورت غیر متعارف، پا را به زمین کوبیدن، شانه ها را تکان دادن، نگاه هاى غیر متعارف به زمین و آسمان نمودن و حتّى گاهى کارهاى دیوانگان را انجام دادن اینها همه از نشانه هاى غرور است.
ولى گاه حالت غرور مخفى است و به این سادگى خود را نشان نمى دهد بلکه با دقّت مى توان به وجود چنین صفتى در خویشتن و یا دیگران پى برد. مانند اینکه بعضى افراد پس از مدّت کوتاهى درس استاد را رها مى کنند و خود را مستغنى و بى نیاز مى دانند، یا مانند کسى که علاقه شدیدى در خود به انزوا و گوشه گیرى از مردم احساس مى کند و ممکن است بهانه آن را آلوده نشدن به مجالس غیبت و گناه و مانند آن ذکر کند در حالى که با دقّت مى یابیم که عامل اصلى، غرور و خود بزرگ بینى است. خود را پاک، آگاه و مؤمن مى پندارد و دیگران را ناقص و آلوده.
آرى نه تنها غرور، بلکه بسیارى از صفات رذیله گاهى در زوایاى روح انسان پنهان مى شوند و خود را به صورت فضایل نشان مى دهند، به گونه اى که تشخیص آن جز براى اساتید هوشیار اخلاق میسّر نیست.
* * *
