شهوت پرستى انسان را به سوى انواع گناهان مى کشاند و در واقع یکى از سرچشمه هاى اصلى گناه و معصیت و نافرمانى خدامحسوب مى گردد; زیرا چشم و گوش انسان را بسته و به مصداق حدیث نبوى «حبُّک للشَّىء یُعمى و یُصم» آدمى را کور و کر کرده و قدرت درک واقعیت ها را از او مى گیرد و در چنین حال، زشتى ها در نظر او زیبا و زیبایى ها در نظر او زشت و بى رنگ مى شود.
به همین دلیل، در روایات سابق (روایت هشتم) خواندیم که امیرمؤمنان (علیه السلام) درباره پیروى از شهوات هشدار داده و مى فرماید:«از شهوات سرکش بپرهیزید که شما را به ارتکاب انواع گناهان مى کشاند».
در حدیث دهم، از همان حضرت نیز به این نکته اشاره شد که: «هواپرستى عقل انسان را فاسد مى کند» و در حدیث نهم نیز فرمودند(اگر شهوت پرستى تشدید شود):«دین انسان را برباد مى دهد و حتى انسان را به بت پرستى مى کشاند.» در این رابطه مفسران و ارباب حدیث، در ذیل آیات 16 و 17 سوره حشر، داستانى درباره عابدى از قوم بنى اسرائیل به نام «برصیصا» آورده اند که شاهد زنده اى براى این مدعاست، داستان گرچه معروف است، اما تکرارش خالى از صواب نیست:
...مرد عابد بنى اسرائیلى به خاطر سال ها عبادتش، به آن حد از مقام قرب الهى رسیده بود که بیماران با دعاى او سلامت خود را باز مى یافتند و به اصطلاح مستجاب الدعوه شده بود.
روزى، زن جوان زیبایى را که بیمار بود، نزد او آوردند و به امید شفا در عبادتگاه او گذاردند و رفتند.
شیطان به وسوسه آن عابد مشغول شد و آن قدر صحنه گناه را در نظرش زینت داد که عنان اختیار را از کف او ربود; آن چنان که گویا عابد کر و کور گشته و همه چیز را به دست فراموشى سپرده است. دیرى نپایید که آن عابد دامان «عفت» خویش را به گناه بیآلود. پس از ارتکاب گناه به خاطر این که احتمال داشت آن زن باردار شود و موجب رسوایى او گردد; باز شیطان و هواى نفس به او پیشنهاد کرد که زن را به قتل رسانده و در گوشه اى از آن بیابان وسیع دفن کند.
هنگامى که برادران دختر، به سراغ خواهر بیمار خویش آمدند و عابد اظهار بى اطلاعى کرد; آنان نسبت به عابد مشکوک گشته و به جستجو برخاستند و پس از مدتى، سرانجام جسد خونین خواهر خویش را در گوشه بیابان از زیر خاک بیرون کشیدند.
این خبر در شهر پیچید و به گوش امیر رسید. او با گروه زیادى از مردم به سوى عبادتگاه آن عابد حرکت کرد تا علت این قتل را بیابد. هنگامى که جنایات آن عابد روشن شد; او را از عبادتگاهش فرو کشیدند تا بر دار بیاویزند.
در ادامه این حکایت آمده است: هنگامى که عابد در کنار چوبه دار قرار گرفت; شیطان در نظرش مجسم شد و گفت:من بودم که با وسوسه هاى خویش تو را به این روز انداختم; حال اگر آنچه را که من مى گویم، اطاعت کنى، تو را نجات خواهم داد.
عابد گفت: چه کنم؟
شیطان گفت: تنها یک سجده براى من کافى است.
عابد گفت: مى بینى که طناب دار را بر گردن من افکنده اند و من در این حال توانایى سجده بر تو را ندارم.
شیطان گفت: اشاره اى هم کفایت مى کند.
عابد بیچاره نادان، پس از این که با اشاره، سجده اى بر شیطان کرد; طناب دار گلویش را فشرد و او در دم جان سپرد.
آرى! شهوت پرستى باعث شد تا آن عابد، ابتدا به زنا آلوده شود و سپس قتل نفس انجام دهد و بعد دروغ بگوید و سرانجام مشرک گردد و بدین ترتیب محصول سال ها عبادت او برباد رفته و نزد خاص و عام رسوا شود.
همه رنج جهان از شهوت آید که آدم زان برون از جنت آید
* * *
1- ناصر خسرو.
2- بحار الانوار جلد 74، صفحه 165.
