1 ـ...و کسانى را که به سویشان هجرت کنند، دوست مى دارند و در دل خود نیازى به آنچه به مهاجران داده شده، احساس نمى کنند و آنها را برخود مقدم مى دارند، هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند...

2 ـ و غذاى (خود) را با این که به آن علاقه (ونیاز) دارند، به مسکین و یتیم و اسیر مى دهند ـ (و مى گویند:) ما شما را به خاطر خدا اطعام مى کنیم و هیچ پاداش و سپاسى از شما نمى خواهیم.

3 ـ کسانى که اموال خود را در راه خدا «انفاق» مى کنند; همانند بذرى هستند که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه یکصد دانه باشد و خداوند آن را براى هرکس بخواهد (و شایستگى داشته باشد)، دو یا چند برابر مى کند و خدا( از نظر قدرت و رحمت) وسیع و (به همه چیز) داناست.

4 ـ آنها که اموال خود را شب و روز پنهان و آشکار انفاق مى کنند، مزدشان نزد پروردگارشان است، نه ترسى بر آنهاست و نه غمگین مى شوند.

5 ـ هرگز به (حقیقت) نیکوکارى نمى رسید! مگر این که از آنچه دوست مى دارید (در راه خدا) انفاق کنید و آنچه انفاق مى کنید، خداوند از آن آگاه است.

6 ـ (پرهیزکاران) کسانى هستند که به غیب (آنچه از حس پوشیده و پنهان است) ایمان مى آورند و نماز را برپا مى دارند و از تمام نعمتها و مواهبى که به آنان روزى داده ایم، انفاق مى کنند.

7 ـ هرگز دستت را بر گردنت زنجیر مکن (و ترک انفاق و بخشش منما) و بیش از حد نیز دست خود را مگشا تا مورد سرزنش قرار گیرى و از کار فرو مانى.

* * *