شهوت پرستى، پرده هاى ضخیمى بر عقل و فکر انسان مى اندازد; حق را در نظر او باطل و باطل را در نظر او، حق جلوه مى دهد. در روایات گذشته نیز بیان داشتیم که: «طاعَةُ الهَوى تُفْسِدُ الْعَقلَ; هواپرستى عقل را فاسد مى کند.»(1) به همین دلیل بسیارى از شهوت پرستان به هنگام غلبه شهوت، کارهایى انجام مى دهند که بعد از فرونشستن آتش شهوت، از آن عمل خویش سخت پشیمان شده و گاه تعجب مى کنند که چگونه دست به انجام آن کار احمقانه و غلط زده اند.
در حدیث دیگرى امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى فرمایند: «اِذا اَبْصَرَتِ الْعَینُ الشَّهْوَةَ عَمِىَ الْقَلْبُ عَنْ العَاقِبَةِ; هنگامى که چشم، مظاهر شهوت را ببیند، عقل از مشاهده عاقبت کار باز مى ماند».(2)
* * *
1- شرح غرر الحکم، حدیث 5983.
2- همان مدرک، حدیث 4063.