اسارت و بندگى در برابر خواست هاى نفسانى، یکى دیگر از پیامدهاى شهوت پرستى است; زیرا انسان شهوت پرست چنان اسیر شهوات خود مى شود که بازگشت و دورى جستن از آنها، برایش مشکل و گاهى نیز غیر ممکن مى گردد.

نمونه بارز آن، زندگى خفت بار معتادان به مواد مخدّر است که در ظاهر آزادند; ولى از هر اسیرى، اسیرترند. زنجیر اعتیاد ناشى از شهوت پرستى نیز آن چنان دست و پاى انسان را مى بندد که گویا هر گونه حرکت و تلاش براى دورى جستن از خواست هاى رذیله، بسیار مشکل مى گردد; مخصوصاً اگر هواپرستى، به سرحد عشق هاى جنون آمیز جنسى برسد که در این حال اسارت انسان به اوج خود مى رسد.

حضرت امیر مؤمنان على (علیه السلام) در این رابطه مى فرمایند: «عَبْدُ الشَّهْوَةِ اَسیرٌ لایَنَفَّکُ اَسْرُهُ; بنده شهوت چنان اسیر است که هرگز روى آزادى را نخواهد دید».(1)

آن حضرت در تعبیر دیگرى نیز مى فرمایند: «وَ کَمْ مِنْ عَقْل اَسیرٌ تَحتَ هَوى أمیر; چه بسیار عقلها و خردها که شهوات بر آن حکومت مى کند».(2)

باز در حدیث دیگرى مى فرمایند: «الشَّهَوَاتُ تَستَرِقُّ الْجَهُولُ; شهوت ها، افراد نادان را برده خود مى سازند».(3)

* * *

1- غررالحکم، حدیث 6300.

2- نهج البلاغه، کلمات قصار، حدیث 211.

3- غرر الحکم، حدیث 922.