مستى نعمت (که با غرور شباهت زیادى دارد، اما در واقع چیزى جداى از آن است)نیز انسان را در گرداب غفلت مى افکند.

هنگامى که افراد کم ظرفیت خود را در ناز و نعمت دیدند، گویى مست مى شوند و مستى آنها را در «غفلت» از واقعیت هایى که اطراف او را گرفته است، فرو مى برد و این بى خبرى و غفلت همچنان ادامه مى یابد تا سرانجام سیلى اجل در صورت او نواخته شود و بیدارش کند، همان گونه که امیرمؤمنان على (علیه السلام) فرموده اند: «مَنْ غَفَلَ عَنْ حَوَادِثِ الاَیَّامِ اَیْقَضَهُ الْحَمَامُ; کسى که از حوادث روزگار غافل شود، مرگ او را بیدار خواهد کرد».(1)

امام سجاد، على بن الحسین(علیه السلام) نیز فرموده اند: «اِنَّ قَسْوَةَ الْبَطْنَةِ وَ فَتْرَ الْمَیْلَةِ وَ سَکْرَ الشَّبَعِ، وَ عِزَّةَ الْمُلْکِ مِمَّا یُثَبِّطُ وَ یُبْطِى عَنِ الْعَمَلِ وَ یَنْسِى الذِّکْرَ وَ یُلْهِى عَنِ اِقْتِرَابِ الاَجَلِ حَتّى کََانَّ الْمُبْتَلى بِحُبِّ الدُّنیَا بِهِ خَبْلٌ مِن سُکْرِ الشَّرَابِ; سنگدلى حاصل از شکم پرستى و پرخورى، سستى میل (به دنیا) و مستى سیرى و غرور حاکمیّت، از امورى است که انسان را از عمل باز مى دارد و یاد خدا را به فراموشى مى سپرد و او را از فکر نزدیک شدن اجل، غافل مى کند تا آنجا که گویى گرفتار حبّ دنیا، مست شراب است».(2)

1- شرح فارسى غررالحکم، جلد 7، صفحه 296.

2- تحف العقول، کلمات امام سجاد (علیه السلام) «ومن کلامه (علیه السلام) فى الزهد»، صفحه 311، طبع انتشارات علمیه اسلامیه با ترجمه.