تقّرب و رسیدن به خدا‌ مهم ترین دغدغه هر مؤمنی است که برای دستیابی به آن تلاش می کند. بهترین راه رسیدن به خدا و رضوان الهی، همان راهی است که خود خداوند بیان و مشخص کرده است. این امر محقّق نمی گردد جز با شناخت خداوند متعال، حرکت در مسیر بندگی، رعایت اخلاق و مراقبت از نفس. علاوه بر این، باید موانع قرب الهی را رفع نمود که ارتکاب گناه از جمله آن موانع است.

«قرب الهى» آثار فراوانى دارد كه تسلط بر خویشتن، قدرت تشخیص حق و باطل، تمرکز فکر و حضور قلب، خلع نفس و توانایی تصرف در جهان از آن جمله اند.

ذكر خدا همانند ساير عبادت هاي ديني گاهي براي هراس از دوزخ است و زماني براي اميد به بهشت و گاهي براي شكر نعمت و جهت محبّت مذكور است. اثر مطلوب ذكر تا آن حد است كه اصل اخلاص و عنوان بندگي، مصون باشد.

در روايات آمده است كه بهاي نفْس انسان چيزي جز بهشت نيست. اگر كسي آن را به غير نعمت هاي بهشتي بفروشد در حقيقت به خود ظلم كرده است. نكته مهم اين است كه روايت بهشت را بهاي بدن هاي ما قرار داده است. بنابراين بهاى روان و نفس آدمى كه قادر به تكامل و رسيدن به اوج صفات الهى است هرگز براى ما قابل درك نيست.

یکی از بارزترین اشکالات در علم سیاست، تضاد بین سلطه و آزادی است؛ زیرا سلطه منشأ سلب آزادی است، در حالی که آزادی حق طبیعی هر انسانی است. از این رو بشر تلاش کرده از سلطه دیگران بگریزد. زیرا از لحاظ علمی نمی توان بین آزادی نامحدود انسان و تضییق ها جمع کرد. همچنین از لحاظ عملی، چه ضمانتی دارد که همه مردم مطیع حاکم سلطه گرا باشند؟ دین در حل این تضاد، آزادی مطلق را حق طبیعی انسان نمی داند، بلکه انسان را به عبودیت الهی سفارش می کند تا از طریق بندگی به مقام خلیفه اللَّهی برسد.

در «ولايت تكوينى» فرد بر اثر پيمودن راه بندگى به چنان قرب و كمال معنوى مي رسد كه به اذن الهى مي تواند در جهان تصرف و اعمال نظر كند. این توانایی، اكتسابى است؛ ولى مقامات بيان شده در «ولايت تشريعى» موهبتی خداوندى است كه پس از تحصيل يك سلسله زمينه ها، چيزى جز خواست خداوند در آن دخالت ندارد.

سجود، از روشن ترین مظاهر بندگى، فروتنى و تسلیم بنده در برابر خالق است و بدین وسیله مؤمن بندگى خود را در پیشگاه خدا ابراز مى کند. بر اساس روایات نزدیک ترین حالت بنده به پروردگارش، حالت سجود است. از سویی عبودیت در سجده بر خاک و زمین تجلّى بیشتری دارد.

با توجه به وجود «هدف» در پديده هایی كه در اطراف ماست بايد پذیرفت كه در جهان نيز يك هدف عالى نهفته است. مجموعه مطالعات انجام شده در این زمینه نشان می دهد كه هدف آفرينش انسان «تكامل» بوده، منتها نه فقط تكامل در جنبه هاى مادى، بلكه در همه زمينه ها. قرآن هم که فلسفه آفرينش انسان را «عبادت» می داند در حقيقت عبوديت و بندگى خدا همان پرورش انسان كامل است. ادامه این سير تكاملى حتى در جهان برزخ و عالم رستاخيز حتمى خواهد بود و هيچ دليلى نداريم كه سير تكاملى روح پس از مرگ متوقف گردد.

بندگي براي بنده هم در دنيا و هم در آخرت ذاتی است؛ در دنيا به صورت نماز و روزه و در قيامت به شكل ظهور نتايج اعمال است. درجات انسان در قيامت، محصول كارهاي دنيايي اوست و اين ظهور، به صورت ترقي نصيبش مي‏ شود. پس، عبادت نردبان است؛ منافق نردبان را مي گيرد تا به درون چاه برود و مؤمن نردبان عبادت را مي ‏گيرد كه بالا برود، منافق عبادت مي ‏كند كه پايين برود و مؤمن عبادت مي كند كه بالا برود. اين نردبان هر چه پله ‏هايش بيشتر باشد منافق را بيشتر به عمق چاه فرو مي ‏برد و هر چه بيشتر عبادت كند، شقي‏ تر مي شود.

فضيلت حشر با فرشتگان كه هيچ لذتي بالاتر از آن نيست و از اين گونه پاداشهاي غيبي، همگی ظهور راز عبادت و اطاعت و بروز روح بندگي است. امام باقر(ع) در این مورد می فرماید: هيچ بنده ‏اي از شيعيان ما به نماز نمي ‏ايستد جز آنكه به تعداد مخالفان او فرشتگان، وي را در بر مي گيرند و پشت سر او نماز مي‏ گزارند و براي او دعا مي كنند تا از نماز فراغت يابد. و امثال این تعابیر که در روایات فراوان است.