برخی از فقها تصريح كرده اند که «جمره» همان «مجتمع الحصى»؛ (محل اجتماع سنگريزه ها) است. مانند: 1. «شافعى»، يكى از امام هاى چهارگانه اهل سنّت. 2. «مالك»، يكى ديگر از پيشوايان معروف اهل سنّت. 3. «محيى الدين نَوَوى»، از فقهاى معروف اهل سنّت،4. «ابن حجر» در كتاب «فتح البارى». 5. امام «احمد المرتضى» از علماى اهل سنّت.

امام سجّاد(ع) چهارمین امام شیعه بنا بر قول مشهور در سال 38 هجری متولد شدند. در دوره ايشان ارزش‌های دینی دچار تحریف و تغییر امویان قرار گرفت و امام(ع) با سلاح دعا مهمترین تأثیر اجتماعی را در پیوند مردم با خدا برقرار كرد. شخصیتی که همه مردم تحت تأثیر روحیات و شیفته مرام و روش او بودند. هنگام وضو گرفتن، رنگ چهره‌اش دگرگون می‌شد و در وقت نماز به هیچ چیز توجه نداشت. در دادن صدقه و رسیدگی به محرومین زبانزد خاص و عام بود. حضرت نسبش را در مسافرت پنهان مي‌كرد و دو بار اموالش را در راه خدا تقسيم كرد.

فقهاى شیعه معتقدند در هر نمازى قنوت و دعا به آنچه نمازگزار بخواهد، مستحب است. شافعى نیز در کتاب «اختلاف» همین را گفته است.

غزالى شافعى، متولد سنه (450 ق) در طوس و متوفای سال (505 ق) است او در آغاز جوانى به تحصيل در علوم دينيه پرداخت و به منصب تدريس مدرسه نظاميه بغداد رسید ولى در آخر كار تغییر حال داده و وارد عرفان و تصوف شد و کتبی تأليف كرد. فلاسفه، متكلمين و فقهاء غالبا او را به تزلزل منسوب نموده اند و «ابن الجوزى» مطالب او را مبتنى بر تحقيق نمی داند. غزالى می كوشيد كه ناتوانى عقل را ثابت كند؛ او عناصر عرفانى تصوف را به مذهب خشک اهل سنت (از دید خود) افزود و بدين سان به سنت خشك، رمق و هيجان بخشید.

خواجه حافظ شیرازی با توجه به مذهب زمانه و شهرش و شواهدی فقهی و کلامی که در دیوان او وجود دارد، مقلد فقه شافعی و پیرو کلام اشعری است؛ با این حال تعلق خاطری عمیق و صادقانه به اهل بیت(ع) دارد و در مسلک عرفانی به عرفان شیعه نزدیک تر است تا صوفی گری سنی.

این ایراد بر اهل سنت وارد است، نه شیعه؛ مکتب شیعه در زمان پیامبر(ص) شکل گرفت. طبق آیه «خير البَريّة» و روایاتی که شیعه و سنی نقل کرده، اطلاق لفظ شیعه بر پیروان امام علی(ع) توسط پیامبر(ص) صورت گرفت، اما مسلمانان عصر رسول خدا هرگز «سُنّی» نامیده نمی شدند و «اهل سنّت» با تمام مکاتب کلامی و فقهی و حدیثی و طریقت های صوفیانه اش در قرنهای بعد از صدر اسلام پدید آمدند. ضمن اینکه کمال دین به خبر «ولایت علی(ع)» بود که بعد از نزول آیه اکمال دین در روز غدير فرود آمد و طبق حدیث ثقلین و آیات ابلاغ و اکمال دین و سایر آیات و روایاتی که به پیروی از اهل بیت سفارش کرده، آن اسلامی که در زمان پیامبر کامل شد اسلام به تفسیر و روایت اهل بیت و تشیع است. آن اسلامی که در زمان پیامبر کامل شده است اسلام به تفسیر و روایت امامان اهل بیت است و «تشيع» در حقیقت به معناى پيروى از پيامبر(ص) می باشد. روشن است كه تشيع به اين معنا، عين اسلام است، نه جدا از اسلام. از نظر شیعه اسلام حقیقی همان است که کتاب آن را امامان اهل بیت تفسیر می کند و سنت آن را هم آنها روایت می کند؛ چرا که اهل بیت مصداق اصلی آيه «فَسْئَلُوا أَهْلَ‏ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»؛‏ (از اهل ذكر سؤال كنيد اگر نمى‏ دانيد) می باشند.

درمنابع اهل تسنّن، موارد زیادى وجود دارد که زیارت قبور مؤمنین را جایز و حتی مستحب مى دانند. مثلا شافعی روایتی برای جواز آن از پیامبر(ص) نقل می کند. شبرینى آنرا با استناد به قول و فعل پیامبر(ص) جائز و مستحب می داند و نهی ایشان را مربوط به ابتدای دعوت به اسلام و نزدیکی مردم به دوران جاهلیت می داند که بعد از هجرت به مدینه نسخ شد. بریده بن حصیب آنرا طبق روایت نبوی که از مسلم، ابوداود، احمد حنبل و...نقل شده، مشروع و باعث یادآوری آخرت می داند. و سهمودی از قول غزالی جواز آنرا اجماعی می داند.

روايتى که به جاى «اهل بيتى»، لفظ «سنتى»، در آن آمده است، حديثى مجعول است که یا به صورت مرسل نقل شده و یا در اسناد آن روایانی ضعیف، غیرقابل اعتماد و متهم به کذب وجود دارند. حدیث «و سنّتى» ساخته و پرداخته راویان دروغ پرداز و وابستگان به دربار اموى است که آن را در مقابل حدیث صحیح «وعترتى» جعل کرده اند.

محبّ الدین، ابوالعبّاس، احمد بن عبدالله بن محمّد طبرى، عالمى عامل و داراى منزلتى بزرگ و با آثار اسلامى و فقه آشنا بود. او در سال 615 زاده شد و در سال 694 در گذشت.  در سرزمین مصر نزد شیخ مجدالدین قشیرى به دانش اندوزى پرداخت و «التنبیه» را شرح کرد و کتابى درباره مناسک حجّ تالیف کرده است.از سویی طبرى بزرگ شافعیان و محدّث حجاز به شمار مى رفت، هم چنین سیوطى مى گوید: محبّ طبرى، امام، محدّث، فقیه حرم و شیخ شافعیان و حدیث شناس حجاز و پیشوایى زاهد بود.

 

ابن تیمیه هنگامى که با حقایق تاریخى که مخالف با عقیده و مذهب او است برخورد مى کند آن را به طور کلّى منکر مى شود بدون آن که توجّهى به مسلّم بودن آن داشته باشد؛ از باب نمونه: او از آنجا که مخالف دعا کردن رو به قبر رسول خدا(ص) است، لذا درصدد برآمده تا قصه اى را که در مود جواز این کار، به مالک بن انس نسبت داده شده انکار نماید.