میان عثمان و عایشه کشمکش و دشمنى بود و این از آن جهت بود که عثمان، سهمى را که عمر به عایشه مى داد، کم کرد و سهمش را مانند دیگر زنان پیامبر قرار داد. عایشه با تمام توان، اصرار بر کشتن عثمان داشت و مى گفت: «اى مردم! این پیراهن پیامبر خداست که کهنه نشده؛ ولى سنّتش کهنه شده است. پیر خِرِفت را بکشید، خدا او را بکشد».
در کتاب الفتوح و سیر أعلام النبلاء آمده: مروان بن حکم، کاتب پسر عمویش عثمان بود و مُهر عثمان در نزد او بود. او به عثمان خیانت کرد و پس از عهد و پیمان عثمان با معترضین که با وساطت علی(ع) بسته شد، از جانب او دستور قتل معترضین را برای والی مصر نوشت که معترضین از آن آگاه شدند و بر ضدّ عثمان گرد آمدند و او را به قتل رساندند.
برخی از راویان حدیث طیر از صحابه عبارتند از: عبدالله بن عباس، سفینه، ابوسعید خدرى، عامر بن واثله، انس بن مالک، سعد بن ابى وقّاص، عمرو بن عاص، و... . و از تابعین عبارتند از: ابان بن تغلب، ابان بن ابى عیاش، ابراهیم بن مهاجر بجلى، ابراهیم بن هدبه، اسماعیل بن سلمان بن ابى الطلحه، اسماعیل بن سلمان بن ابى المغیره، اسماعیل بن سلیمان تیمى، اسماعیل بن عبدالله بن جعفر بن ابى طالب، اسماعیل بن عبدالرحمن، اسماعیل بن وردان، برذعة بن عبدالرحمن بنانى و... .
به تواتر از پیامبر(ص) نقل شده که در حقّ على(ع) فرمود: «انت منّى بمنزلة هارون من موسى». این حدیث را حافظان و محدثان از شیعه و سنّى به سندهاى بسیارى از صحابه ای مانند: امام على(ع)، عمر بن خطّاب، عبدالله بن عمر، جابر بن عبدالله انصارى، ابن عباس، معاویه، ابوسعید خدرى، ابوهریره، انس بن مالک، براء بن عاذب، زید بن ارقم، اسماء بنت عمیس، ام سلمه، سعد بن ابى وقّاص و... نقل کرده اند. حدیث منزلت را بخارى و مسلم نیز در صحیحین نقل کرده اند.
احادیث دوازده خلیفه بعد از رسول خدا(ص) را اهل سنت در صحاح و مسانید با سندهاى صحیح از جابر بن سمره و دیگران نقل کرده اند و بسیاری از علمای اهل سنت به شرح این حدیث و بیان مصادیق آن پرداخته اند، مانند: بخارى، مسلم، سعد بن ابى وقّاص ، طبرانى و احمد بن حنبل.
فقهای اهل سنت، عمر را جزء کسانى مى شمارند که غناء را مباح مى دانند و او را در شمار افرادى مانند: عثمان، عبدالرحمن بن عوف، سعد بن ابى وقّاص، عبدالله بن عمر، معاویه، عمرو عاص، نعمان بن بشیر، و حسّان بن ثابت قرار می دهند. ایشان می نویسند: جواز غنا و گوش دادن به آن از گروهى از صحابه و تابعان روایت شده و از جمله صحابه، عمر است که هرگاه داخل خانه اش مى شد یک یا دو بیت را ترنّم مى کرد. لذا این فقها با این روایات بر مباح بودن غنا در بعضى مواقع استدلال کرده اند.
کوفه در سال 17 هجری به صورت شهر درآمد و سعد بن ابى وقّاص آن را بنا کرد. علت بناى این شهر این بود که سعد بن ابى وقّاص بعد از فتح عراق و غلبه بر لشکر ساسانیان، در مدائن فرود آمد ولی به علت بدی آب وهوای شهرهای عراق، لشکریان اسلام رنگ پریده و بیمار شدند، لذا سعد کوفه را که با مزاج آنان سازگار بود به عنوان محل اقامت در نظر گرفت.
امام علی(ع) در خطبه شقشقیه درباره هجوم مردم برای بیعت با ایشان مى فرماید: «ناگهان مردم همچون یال هاى پرپشت و انبوه کفتار به سوى من روى آوردند و از هر سو گروه گروه به طرفم آمدند به قدرى که نزدیک بود حسن و حسین(ع) پایمال شوند و ردایم از دو طرف پاره شد».
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202