«وقف» صدقه جاریه اي است که پیش از اسلام نیز در ادیان دیگر رواج داشته است؛ اما اهتمام اولیای الهی به ویژه امام علي(ع) به سنت وقف نشانه جایگاه فوق العاده آن در اسلام است، از این رو امام صادق(ع) می فرماید: «صدقه جاریه بهترين چيزى است كه انسان بعد از خود به يادگار مى گذارد». از سوی دیگر يكى از طرق پيشگيرى از تكاثر و ثروت اندوزى، گسترش سنّت وقف است كه سبب می شود اموال از چنگ افراد معدودى بيرون آيد و منافع آن در اختيار نيازمندان قرار گيرد.

بر اساس روایات، پیامبر(ص) فرمود: «زمین براى من سجده گاه و پاک کننده قرار داده شده است». در واقع هر بخشى از زمین سجده گاه و پاک کننده است، مى توان بر آن سجده و تیمم کرد. هم چنین جابر بن عبدالله انصارى گوید: «همراه پیامبر(ص) نماز ظهر مى خواندم، از شدت گرما مشتى از سنگریزه ها را برداشته در کف دستم نگه داشته، سپس به کف دست دیگرم مى ریختم تا سرد شود، سپس پیشانى را برای سجود بر آنها مى گذاشتم». در واقع خنک کردن سنگریزه ها توسط اصحاب، نشانه تاکید پیامبر(ص) مبنی بر گذاشتن پیشانى بر زمین است.

ابن عساکر به سندش از جابر بن عبدالله نقل کرده: ما شاهد بوديم که مروان از دفن پيکر حسن(ع) کنار قبر جدش جلوگيرى کرد. مروان تا زنده بود دشمن بنى هاشم به حساب مى آمد، همچنين در تاريخ آمده که عايشه نيز از اين کار ممانعت کرد. داوود بن سنان از ثعلبه نقل کرده که گفت: ما در روز وفات حسن بن على(ع) حضور داشتيم و او را در بقيع دفن کرديم، همانا بقيع را ديدم که از کثرت جمعيت جاى سوزن انداختن نداشت.

امام حسین(ع) از احترام ويژه اى در بین صحابه و تابعين برخوردار بود؛ زيد بن ارقم می گوید: «سر امام حسین(ع) را نزد ابن زیاد آوردند. او با چوب به دندان هاى حضرت می زد. در دلم گفتم: من خود مشاهده کردم که پیامبر(ص) همین موضعى را که چوب مى زنى مى بوسید». هم چنین عبدالله بن عمر می گفت: آيا شما را خبر دهم به کسى که محبوب ترين اهل زمين نزد اهل آسمان است؟ او حسین(ع) است. جابر بن عبدالله از پیامبر(ص) نقل می کند که می فرمود: «هرکس دوست دارد نظر کند به مردى از اهل بهشت، بايد به حسين(ع) نظر کند».

ورود اهل بیت(علیهم السلام) در روز اربعین به کربلا از دو جهت مورد تردید قرار گرفته است؛ نخست از نگاه تاریخى نظرات مخالفى در این زمینه ابراز شده و دیگر آنکه بُعد مسافت مانع تحقق چنین امرى است. ولی از مجموع شواهد و قرائن و کلماتى که از عالمان و محقّقان ذکر شده، مى‏ توان ورود اهل‏ بیت(علیهم السلام) را در روز اربعین به کربلا تقویت کرد و با ردّ اقامت یک ماهه ایشان در شام، این موضوع تثبیت مى‏ شود.

اوّلا: او بدون ارائه دلیل و به مجرّد این که مضمون حدیثى با عقایدش سازگارى ندارد آن را جعلى یا ضعیف می داند. ثانیاً: این روایات به حدّى زیاد است که مى توان ادعاى تواتر یا شهرت آن ها را نمود؛ حدود سى و چهار نفر از علماى اهل سنت این روایات را نقل کرده اند. ثالثاً: مى توان مضمون این روایات را با احادیث صحیح السند دیگر؛ همچون حدیث غدیر و ثقلین تأیید نمود.

قفاری ادعا می کند لقب شیعه مختص پیروان علی نیست و شامل هر مجموعه ای می گردد که دور رهبری گرد آیند. پاسخ: اولا چنین معنایی، معنای لغوی واژه شیعه است، و معنای اصطلاحی آن – حتی به اعتراف مورخان اهل سنت - همان پیروان حضرت علی است و به همین خاطر برای افاده معنای لغوی اش نیاز به اضافه شدن به اسم خاص دارد مانند شیعه آل ابی سفیان. ثانیا مطابق روایات کلمه شیعه اولین بار در کلمات رسول خدا بر پیروان حضرت علی اطلاق شد.

حديث«نور» را از صحابه، امام على و حسين(ع)، سلمان فارسى، ابوذر غفارى، جابر بن عبدالله، ابوهريره، انس بن مالک، و از تابعين امام سجاد(ع)، زاذان ابوعمر کندى، ابوعثمان نهدى، سالم بن ابى جعد اشجعى، ابوالزبير محمّد بن مسلم اسدى و عکرمة بن عبدالله بربرى، نقل کرده اند.

این حدیث شریف را تعداد زیادى از صحابه نقل کرده اند، مانند: امام على(ع)، سعد بن ابی وقّاص، معاویة بن ابى سفیان، حبشى بن جناده، جابر بن عبدالله انصارى، ابوسعید خدرى، سعد بن مالک، اسماء بنت عمیس، عبدالله بن عمر، ابن ابى لیلى، مالک بن حویرث، عمر بن خطّاب، عبدالله بن عباس، امّ سلمه، عبدالله بن مسعود، انس بن مالک، زید بن ارقم، ابوایوب انصارى، ابو برده، جابر بن سمره، براء بن عازب، ابوهریره دوسى، زید بن ابى اوفى، نبیط بن شریط، فاطمه دختر حمزه، و دیگران.

عمر بن خطّاب، انس بن مالک، ابوذر غفارى، جابر بن عبدالله و ده تن  دیگر از صحابه، از پيامبر(ص) نقل کرده اند که خطاب به على(ع) یفرمود: «تو برادر منى در دنيا و آخرت».