وقتی حَجّاج حاکم عراق شد، به جستجوى کمیل برآمد؛ امّا کمیل از دست او گریخت. حَجّاج هم سهمیه قومش را از بیت المال قطع کرد. کمیل چون چنین دید خود را تسلیم کرد.حجاج به او گفت: تو در میان کسانى بودى که عثمان را کشتند، پس دستور کشتنش را داد.

علمای اهل سنت در روایاتی، از عطوفت حضرت فاطمه(س) نسبت به پیامبر(ص) حکایت کرده اند. همانند مسلم که می گوید؛ در جنگ احد صورت پیامبر(ص) زخمی شد و دندان رباعیه ی آن حضرت شکست، در این میان فاطمه(ع) خون را از چهره آن حضرت می شست. هم چنین امام علی(ع) می فرماید: با پیامبر(ص) در گودال های خندق بودیم که فاطمه(ع) قطعه نانی را به حضرت تقدیم کرد. پیامبر فرمود: این چیست؟ عرض کرد: از قطعه نانی که برای فرزندانم پخته ام برای شما آوردم. حضرت فرمود: دخترکم! این اولین طعامی است که پدرت بعد از سه روز می خورد.

امام علی(ع) در جنگ جمل قسمت مهمّى از دستورات جنگى را براى فرزندش محمد بن حنفیه در هفت جمله بیان مى دارد: 1- استقامتی فراتر از کوه ها، 2- فشردن دندانها (که باعث از بین رفتن ترس است) 3- جمجمه را به خدا عاریت دادن و آماده شهادت بودن، 4- قدمها را به زمین میخکوب کردن و ثابت قدم بودن در جنگ (در فکر عقب نشینی نبودن) 5- نگاه به آخر لشکر دشمن و توجه به آرایش جنگی آنها، 6- بعد از لحاظ جوانب میدان، نگاه خود را کوتاه کردن (به کثرت دشمن نگاه نکردن) 7- توکل به خدا و توجه به اینکه پیروزی از سوی خداست.

امام حسین(ع) از احترام ويژه اى در بین صحابه و تابعين برخوردار بود؛ زيد بن ارقم می گوید: «سر امام حسین(ع) را نزد ابن زیاد آوردند. او با چوب به دندان هاى حضرت می زد. در دلم گفتم: من خود مشاهده کردم که پیامبر(ص) همین موضعى را که چوب مى زنى مى بوسید». هم چنین عبدالله بن عمر می گفت: آيا شما را خبر دهم به کسى که محبوب ترين اهل زمين نزد اهل آسمان است؟ او حسین(ع) است. جابر بن عبدالله از پیامبر(ص) نقل می کند که می فرمود: «هرکس دوست دارد نظر کند به مردى از اهل بهشت، بايد به حسين(ع) نظر کند».