معجزه بايد به گونه اى انجام گيرد تا كارشناسان همان دوره به خوبى تشخيص دهند كه آنچه ارائه شده ماوراى جهان طبيعت و بيرون از توان بشريّت است. از اين رو قرآن با شيواترين سبك و رساترين بيان و استوارترين محتوی بر عربِ آن زمان عرضه شد؛ در حالى كه يگانه مهارت عربِ آن دوره در زبان و بيان آنان بود، به خوبى تشخيص دادند كه اين سخن نمى تواند ساخته بشر باشد. لذا «وليد بن مغيره» مى گويد: «آنچه فرزند ابن ابى كبشه مى سرايد، به خدا سوگند! نه شعر است و نه سِحر و نه گزاف گويى بى خردان، بى گمان گفته او سخن خداست».

حداقل بيست و سه نفر از صحابه، «حديث ثقلين» را از شخص پيامبر اكرم(ص)، بدون واسطه نقل كرده اند، كه نام آنها در کتب روایی ثبت شده است. مثل: زيد بن ارقم؛ ابوسعيد خُدرى؛ جابربن عبدالله انصارى؛ حُذيفة بن اُسَيْد؛ خُزيمة بن ثابت؛ زيد بن ثابت و... .

«جَوْن» غلام سياهى بود كه على(ع) او را خريدارى كرده و به ابوذر غفارى بخشيده بود. او در ربذه ـ تبعيدگاه ابوذر ـ همراه ابوذر بود و پس از شهادت ابوذر در سال 32 هجرى به مدينه بازگشت و در خدمت اميرمؤمنان على(ع) و سپس امام حسن مجتبى(ع) و پس از آن در خدمت امام حسين(ع) بود. او به همراه امام از مدينه به مكه و از آنجا به كربلا آمد. وقتی امام حسین(ع) در روز عاشورا به وى فرمود: «تو آزادی، ...خود را در راه ما گرفتار مكن». خود را به پاهاى حضرت انداخت و تقاضای رفتن به میدان کرد.

جُندَب بن جُناده مکنی به ابوذر از صحابیان والا مقام و از پیش گامان ایمان بود. او پیش از اسلام، موحّد بود و چهارمین و یا پنجمین کسى بود که آیین حق را پذیرفت. پیامبر(ص) درباره اش فرمود: آسمان بر کسى سایه نیفکند و زمین کسى را بر پشت خود نگرفت که راستگوتر از ابوذر باشد. باز فرمود: هرکس خوشش مى آید به کسى بنگرد که به عیسى(ع) شبیه باشد، به ابوذر بنگرد، و از چهار نفری بود که خدا فرمان داده آنها را دوست بدارند. او در ربذه وفات کرد و طبق پیش بینی پیامبر(ص) گروهی از مؤمنان او را به خاک سپردند.

برخى از صحابه از جمله امام علی(ع)، امام حسن(ع)، جابر بن عبدالله انصاری، ابوذر غفارى، سلمان فارسی و ... این حدیث شریف را نقل کرده اند.

بعد از واقعه سقیفه، بعضى از صحابه ضمن اعتراض به عمل انجام شده(خلافت ابوبکر)، بر امامت و ولایت بحق امام على صحّه گذاشتند. أُبىّ بن کعب از جمله کسانى بود که هرگز با ابوبکر بیعت نکرد و شوراى سقیفه را بى ارزش می خواند. فضل بن عباس می گفت: صاحب ما على(ع) به خلافت، از شما سزاوارتر است. مقداد بن اسود مى گوید: عجب دارم از قریش که چگونه خلافت را از اهل بیت گرفت درحالى که على(ع) اوّل مؤمن به پیامبر(ص) است. سلمان فارسى، ابوذر غفارى و بریدة بن خضیب اسلمى نیز بیاناتی در این زمینه داشته اند.

آیه «وَ الَّذِینَ اجْتَنَبُوا الطّاغُوتَ...» درباره سلمان فارسى، ابوذر غفارى و زید بن عمرو  نازل شده که در عصر جاهلیت مى گفتند: «لا اِلهَ اِلاَّ اللّه»، و آیه «أَ فَمَنْ حَقَّ عَلَیْهِ کَلِمَةُ الْعَذابِ...» در مورد ابوجهل نازل شده است.