با پذیرش توحید در خالقیت و مالکیت، در حاکمیت تشریعی خداوند تردیدی باقی نخواهد ماند. زیرا آفریدگار، نیازهای جسمی و روحی انسان را می شناسد و از گستره روابط او با جهان در اطرافش آگاهی دارد. او از هر گونه خطا، تغییر و اصلاح در قوانین خالی است. این شرایط که همان ویژگی یک قانون گذار واقعی است، تنها در خداوند قابل مشاهده است.

عبارت «إِنْ الْحُكْمُ إِلاَّ للهِ»، که در چند سوره  قرآن تکرار شده است، مفهوم وسیع و گسترده ای دارد و دلیلی برای تخصیص نوع خاصی از حاکمیت وجود ندارد. حکم در این آیات، هر گونه حاکمیت اعم از حاکمیت تکوینی و تشریعی، حکومت و داوری روز قیامت، و عبادت را منحصر در خداوند می داند. به این ترتیب تمام تفسیرها در معنای این عبارت جمع است.

طغيان ها غالباً از اينجا سرچشمه مى گيرد كه انسان خود را مالك حقيقى دارایی های خود مى پندارد؛ يا اگر حكومتى در اختيار او است خود را مطلق العنان مى شمرد. امّا هنگامى كه انسان با عينك توحيد به اين جهان نگاه كند خود را امانت دار الهى مى شمرد؛ با این وجود چگونه ممكن است در انجام دستور صاحب اصلى امانت كوتاهى كند ؟! همچنين در مورد حكومت ها خود را جز نماينده خداوند در بخش كوچكى از اين عالم هستى نمی بیند؛ با اين درك و ديد چه غرور و چه طغيانى و چه ظلم و چه فسادى ممكن است از او سر زند؟

برای آن که نظم در اجتماع نهادینه شود وجود قوای سه گانه قانونگذاری، مجریه و قضائیه ضروری است. از منظر یک موحد، اساس شریعت، از یک منبع سرچشمه می گیرد. پیروی از این ساختار سبب مشروعیت است و تخطی از آن، ظلم و فسق است. این مفهوم توحید در حاکمیت تشریعی، به وسیله آیات قرآن تایید می شود.

واژه محکم از ریشه حکم بر وزن (قفل) است که دارای معانی متعددی است اما همه آن ها، به معنای منع و جلوگیری است. آيات محكمات را، از اين نظر محكمات گفته اند كه صراحت و وضوح آنها از هرگونه تفسير و تأويل نادرست، جلوگيرى مى كند.

حکمیت پیامبر(ص) همان حکمیت خداوند است زیرا پیامبر نماینده خداوند است. پذیرش این حکمیت از نشانه های ایمان راستین است و گستره آن به منازعات در معارف دینی و آیات متشابه و . . . محدود نمی شود. زیرا اوست که بر همه چیز آگاه است. پذیرش حکمیت پیامبر(ص) بطلان قیاس در احکام فقهی را به همراه دارد چرا که خداوند حکم همه امور را بیان کرده است.

زندگی بشر بدون حکومت ممکن نیست منتهی نه هر حکومتی، بلکه حکومتی که به حکومت خدا منتهی شود؛ زیرا حکم و حکومت تنها از آن خداست. پس حکومت پیامبر(ص) و امامان هم، چون به حکومت خدا متصل می شود دارای مشروعیت است.

در جهان دو نوع حاکمیت و مالکیت وجود دارد. حاکمیت حقیقى که حاکمیت خالق بر مخلوق است و حاکمیت اعتبارى که میان مردم معمول است؛ از آنجا که در این جهان یک سلسله عوامل و اسباب در پیشبرد هدف ها و انجام کارها مؤثر است، گاهى این عوامل و اسباب، انسان را از خداوند که مسبب الاسباب است غافل مى کند. اما در آخرت، حکومت هاى قراردادى و اعتبارى برچیده مى شود و تنها، حکومت حقیقى خالق جهان باقى مى ماند.