در روايات شيعه و اهل سنت، نام امامان دوازده گانه، به همين گونه كه پيروان اهل بيت(ع) معتقدند آمده است؛ و در بعضى ديگر، تنها به نام اولين و آخرين آنها اشاره شده است؛ و در بعضى ديگر، نام امام حسين(ع) هم آمده است.

مفسران و مورخان در مورد «الیاسین»، نظرات متفاوتى دارند: 1- «الیاس» و «الیاسین» دو تعبیر از «الیاس» پیغمبر خداست. 2- جمع است و مفهومش کلیه کسانى است که به «الیاس» مربوط بودند و پیرو مکتب او شدند. 3- «آلیاسین» با الف ممدوده، ترکیبى است از کلمه «آل» و «یاسین». بنابراین «آل یاسین» به معنى خاندان پیغمبر گرامى اسلام(ص) یا خاندان «یاسین» پدر «الیاس» مى باشد. قرائن روشنى در خود قرآن است که همان معنى اول را تأیید مى کند.

پیدایش رهبانیت به بعد از قرن سوم میلادی بازمی گردد. در آن زمان پیروان مسیح با شکست ازامپراطور روم، به کوهها و بیابان ها پناهنده شدند. روایتی از پیامبر(ص) این احتمال را تقویت می کند. رهبانیت امت پیامبر(ص) همان هجرت و جهاد و نماز و روزه و حج و عمره است.

طبق احاديث بسيار مشهور و مورد قبول علماي شيعه و اهل سنت؛ برترين مصداق«خير البريّه» در قرآن، علي(ع) و شيعيان ایشان مي باشند. علاوه بر اين فضيلت بزرگ و بى نظير، آشکار مى شود واژه«شيعه» از عصر رسول خدا(ص) به وسيله آن حضرت، در ميان مسلمين منتشر شد، که اشاره به پيروان خاص على(ع) است.

کسى که این سوره را در هر ماه بخواند روح نفاق در او داخل نمى شود و از پیروان راستین على(ع)خواهد بود؛ چرا که خطوط اصلى زندگى مؤمنان راستین در این سوره به طرز واضحى مشخص شده؛ و طبق گفته پیامبر(ص) هفتاد هزار صف از صفوف ملائکه اهمیت این سوره را توصیه مى کردند.

معاویه پس از تثبیت ارکان قدرت خویش، امام مجتبى(ع) را مسموم ساخت. او برخلاف مفاد صلح نامه و تمام اصول انسانى و دینى، اقددام به کشتار وسیع شیعیان کرد؛ تا با از میان برداشتن مخالفان، راه را براى خودکامگى هایش هموارتر سازد. معاویه، زیاد بن ابیه را به فرمانداری کوفه منصوب کرد، او که شیعیان را به خوبی می شناخت بسیاری از آنان را به قتل رساند.

دلیل همگونى رهبر و پیروانش مطلب روشنى است؛ زیرا از یکسو، مهم ترین بخش تبلیغى یک رهبر، بخش تبلیغ عملى او است: همان الگو بودن و اسوه بودن، و این تنها در صورتى ممکن است که: داراى همان غرائز و احساسات، و ساختمان جسمى و روحى باشد. و از سوى دیگر، رهبر باید همه دردها، نیازها، و خواسته هاى پیروان خود را به خوبى درک کند، تا براى درمان و پاسخگوئى به آن آماده باشد.

آنها جمعیتى از پیروان نوح(ع) بوده اند، و ذکر این عده در ردیف مؤمنان، یهود و نصارا نیز دلیل آن است که اینان مردمى متدین به یکى از ادیان آسمانى بوده، به خداوند و قیامت نیز ایمان داشته اند.
در اثر کمى جمعیت، نهان داشتن آئین، وضع آنها به صورت اسرارآمیزى در آمده، و جمعیت آنها به سوى انقراض مى رود. این به خاطر همان اعتقادات و احکام خاص و اغسال مفصل و حرام دانستن ازدواج با غیر هم کیش خود و دستور به رهبانیت است.
 

طبق آیه 36 سوره ابراهیم پیروان حضرت ابراهیم تنها منحصر به کسانی که در عصر ایشان در کیش و مذهب او بوده اند نمی شود؛ بلکه شامل همه موحدان و خداپرستان جهان هم می شود. در روایات اهل بیت(ع) نیز به این نکته اشاره شده و محبت به اهل بیت(ع) نیز سبب ورود به این خانواده دانسته شده.