امام زمان(عج) در عصر غيبت كبری مكان خاصى ندارد و در جاهايي مانند «كوه رضوى»، «ذى طوى» و «سرداب مقدس» زندگي نمي كند. با اين وجود، علت ذكر نام كوه «رضوی» و «ذی طوی» در دعاي ندبه به جهت تقدس و تبرك اين دو مكان است و ثابت شده كه حضرت مهدي(عج) در اين دو مكان زياد تردد داشته است و شايد مقصود از «ذى طوى»، مكه مكرمه و «رضوى»، مدينه منوره باشد.

در آن زمان، مسيحيان چون اكثرا در اروپا بودند به سمت بيت المقدس كه مشرق بود مي ايستادند. يهوديان هم كه بيشتر در شامات زندگي مي كردند رو به مغرب مي ايستادند؛ اما مسلمانان آن روز چون در مدينه بودند به طرف جنوب كه مكه بود مي ايستادند. طرف جنوب حد وسط مشرق و مغرب بود؛ از اين جهت قبله مسلمانان ميانه قرار داشت.

ابولهب، عموى پيامبر(ص) و فرزند عبدالمطلب تنها كسى است از مشركان مكه كه نامش در قرآن مجيد آمده، و تأكيد شده كه او حتماً از دوزخيان است، و پیشگویی کرده كه او هرگز ايمان نخواهد آورد. بسيارى از مشركان مكه واقعاً و بعضى ظاهراً ايمان آوردند. اما از كسانى كه نه در واقع و نه در ظاهر ايمان نياوردند ابولهب و همسرش ام جميل خواهر ابوسفيان بود. قرآن در سوره تبّت آشكارا خبر داده است كه اين دو هرگز ايمان نخواهند آورد و اين از خبرهاى غيبى قرآن مجيد است.

واژه «اُمّى» درباره پیامبر(ص)، می تواند اشاره به سه مفهوم باشد: «درس نخوانده»، «از ميان امت برخاسته» و «در شهر مكه تولد يافته».

اولين كسى كه بت را در ميان عرب بر پا داشت «عَمْرو بن لُحَّى» از قبيله خزاعه بود كه از مكه به شام رفته بود. در آنجا گروهى را ديد كه بت ها را مي پرستند. آنها بتى بنام هُبَلْ به او دادند. او آن را به مكه آورد و در داخل كعبه نصب كرد، و مردم را به عبادت آن دعوت نمود. بعضى گفته اند: هرگاه یکی از فرزندان اسماعيل(ع) مى خواست از مكه بيرون رود، چيزى از سنگ هاى حرم را به عنوان احترام حرم با خود همراه مى برد، و هرجا منزل مى كرد سنگ را مى گذاشت و گرد آن طواف مى نمود و اين مسأله كم كم به بت پرستى انجاميد.

«سعيد بن عبدالله» مردى دلاور و از بزرگان شيعه در كوفه بود، و نامه كوفيان را به عنوان آخرين قاصد در مكه تحويل امام(ع) داد. او در كوفه ماند تا آنكه مسلم وارد كوفه شد و با مسلم بيعت كرد. مسلم بن عقيل نيز او را مجدداً با نامه اى به سوى امام حسين(ع) فرستاد. روز عاشورا هنگامى كه امام(ع) در زير باران تيرها به نماز ايستاد «سعيد بن عبدالله» و تنى چند از ياران فداكار آن حضرت در پيش روى امام(ع) ايستادند و بدن خويش را سپر تيرها كردند. او تا آخرین لحظه، تلاشش را برای انجام وظیفه نسبت به امام(ع) انجام داد.

پدرش«جُنادة بن كعب» از مكه با خانواده اش به خدمت امام شرفياب شد و در روز عاشورا در حمله اول به فيض شهادت نايل آمد. عَمرو در حالى كه يازده سال بيشتر نداشت از امام(ع) اجازه ميدان خواست. اين نوجوان چون به شهادت رسيد دشمن سرش را جدا كرده و آن را به سوى امام(ع) پرتاب كرد. مادر شجاعش «بحريّه» سر فرزندش را برداشت و بوسيد و با همان سر به طرف دشمن حمله كرد و آن را بر سر مردى از سپاه ابن سعد كوبيد.

وى از شيعيان شريف بصره و مورد احترام آنان بود. هنگامى كه هنوز ابن زياد در بصره بود و همه راهها را كنترل مى كرد، يزيد بن ثُبيط تصميم گرفت تا به سوى امام حسين(ع) كه در مكه حضور داشت رهسپار شود. او و همراهانش در مکه به امام ملحق شدند و تا کربلا با حضرت بودند. در روز عاشورا دو فرزند یزید بن ثُبَیط در حمله اول به شهادت رسیدند و خودش در حملات بعد شهید شد.