«غيبت»، آثار مخرّب بسیاری در جامعه انسانى دارد كه اگر دست كم گرفته شود خطرات آن بيشتر خواهد شد؛ علاوه بر اين، آثار سويى از نظر روحانى، معنوى و عقوبت هاى الهى دارد كه در روايات به آن اشاره شده است. به عنوان نمونه به بعضی از آنها اشاره می کنیم: غيبت، سرمايه اعتماد را در جامعه از بين برده و منشاء سوء ظن مي شود. غيبت سبب جسور شدن گناه کار و سبب اشاعه فحشاء در جامعه می شود و بهانه ای برای گسترش بغض و عداوت می گردد. علاوه بر اینکه غيبت، حتی خود غيبت کننده را از چشم مردم می اندازد.

امام علی(ع) در مورد زدودن «کینه» از دل ها، می فرماید: «كينه ديگران را از سينه خود دور كن تا بدخواهى تو از سينه ديگران ريشه كن شود». اين مطلب دو دليل دارد: نخست اینکه هرگاه انسان نيت بدى درباره ديگران داشته باشد خواه ناخواه در چهره و افعالش نمايان شده و همين امر سبب مى گردد ديگران در برابر او موضعى مشابه بگيرند. از طرفی رابطه مرموزى در ميان دلها برقرار است، گويى پنهانى با هم سخن گفته و رابطه برقرار مى سازند، و هنگامى كه قلب كسى مملو از بدخواهى است، اين پيام به قلب وی منتقل شده و مقابله به مثل مى كند.

در اسلام آبروی اشخاص مورد احترام است و غیبت به خاطر این که این سرمایه مهم انسانی را از بین می برد حرام است. همچنین غیبت با ایجاد بدبینی در اجتماع، پایه های اعتماد و تعاون و وحدت مردم را از بین می برد و با کاشتن تخم کینه در دل های مردم، سرچشمه بسیاری از نزاع های خونین می گردد. از اینها گذشته، معصومین غیبت را با تعابیری نکوهش کرده اند مانند: بدتر از زنا بودن، موجب رسوایی، تضعیف کننده ایمان، موجب خارج شدن از ولایت خداوند و... .

شام از آن روز که به تصرف مسلمانان در آمد، فرمانروایانى چون «خالد ابن ولید» و «معاویه» را به خود دید و مردمش، نه اسلام را مى شناختند، نه صحبت پیغمبر(ص) را در یافته و نه روش اصحاب او را مى دانستند. معاویه در حدود ۴۲ سالی که در دمشق امارت و خلافت کرد، مردم شام را طورى پرورش داد که فاقد بصیرت و آگاهى دینى باشند و در برابر اراده و خواست معاویه بى چون و چرا تسلیم گردند و کردار معاویه پسر ابوسفیان و پیرامونیان او را سنت مسلمانى بپندارند.

خداوند در آيه 85 سوره قصص وعده بازگشت به حرم امن الهى را به پيامبرش مى دهد. اين وعده در يكى از سخت ترين روزهاى زندگى پيغمبر اكرم(ص) كه مى خواست حلقه محاصره دشمنان كينه توز را بشكند و از لابه لاى شمشيرهاى آنها بيرون آيد و از مكه به مدينه هجرت كند به او داده شد.

اولا: اگر بنا بر تبعیّت است، ائمه اهل بیت(ع) ما را به نامهایی چون محمد، علی، حسن و حسین و... راهنمایی کرده اند؛ وقتی نامهای اهل بیت(ع) اولویّت یک جامعه باشد برای نامهای دیگر جایی نمی ماند.
ثانیا: اگر نامگذاری فرزندان اهل بیت(ع) از انگیزه های سیاسی(حبّ و بغضها) خالی بوده است، نامگذاری به نام خلفا، نشانه روابط خوب نخواهد بود.
ثالثا: نامگذاری های ائمه اهل بیت(ع) به نام خلفا، زمینه هایی داشته که در حال حاضر چنین زمینه هایی در جامعه ی شیعی وجود ندارد؛ مثلا گاهی انتخاب يک نام برای کم کردن خفقان بود.

طبق آیه 275 سوره بقره، ربا حرام می باشد؛ زیرا در ربا غالبا طرف مقابل ضرر می کند و سرمایه در مسیر تولید قرار نمی گیرد بلکه در مسیر ناسالم مصرف می شود و در نهایت به کینه و دشمنی تبدیل می شود.

این تعبیر به هر گونه مخفى کارى ظاهرى و باطنى دشمنان پیامبر(ص) اشاره دارد، که با وجود در دل داشتن کینه و عداوتش، در ظاهر با زبان شیرین اظهار دوستى مى کردند. اما به هنگام گفتگو با یکدیگر، سرها را به هم نزدیک می کردند تا بدگوئى ها و توطئه ها را به صورت مرموزى به یکدیگر برسانند.

منظور حجابی است که از دیده ها پنهان است، مثل کینه، عداوت و حسادت، که پرده ضخیمى میان انسان و شخصى که مورد کینه و حسادت او است، ایجاد مى کند. برخی روایات این مطلب را تایید می کنند.

امام در این خطبه به افرادی که در دیگران، برتری در مال، همسر، فرزند و... می بینند، توصیه می نماید که این امور باعث حسد و کینه و عداوت یا یأس و سوءظن به پروردگار نشود. زیرا مسأله مهم در زندگى انسان، آلوده نشدن به زشتى ها و پستى هایى است که سبب سرافکندگى و شرمندگى او مى گردد. آری انسانی که پاک زندگى کند یا در دنیا نیز همچون آخرت مشمول مواهب و نعمت هاى الهى مى شود یا عمر را به سختی ولی با نیک نامى پایان مى دهد و به سوى رحمت الهى و پاداش هاى بى مانند او مى شتابد.