«رمى جمرات»، يكى از مسلمات و ضروريات مناسك حج است که فقها بر آن اتّفاقِ نظر دارند. اما در توضیح «جمره»، باید گفت گروهى از فقها، زمین اطراف ستون ها را «جمره» می دانند؛ همان قطعه زمينى كه به هنگام رمى، سنگريزه ها در آن جمع مى شود. همچنین دركتب ارباب لغت و روايات نيز اشارهاى گويايى وجود دارد كه در عصر پیامبر(ص) و ائمّه(ع) ستونى در محلّ جمرات وجود نداشته و اگر در عصر بعضى از معصومين(ع) ستونى بوده به عنوان نشانه و علامت براى گم نكردن آن محل بوده است و حاجيان سنگهاى خود را بر آن قطعه زمين مى انداختند، و بدين جهت آن را جمره؛ يعنى «مجتمع الحصى» محل جمع شدن سنگريزه ها گفته اند.

«يوسف‌ بن يعقوب» نويسنده‌ ثروتمندی بود؛ شخصى از او پيش متوكّل سخن ‌چينى كرد؛ متوكل او را طلبيد تا مجازاتش كند. وی نزديك سامرا نيت كرد كه اگر آسيبی به او نرسد صد اشرفی به ابن الرضا(ع) بدهد. او راه خانه امام را بلد نبود، مركبش را آزاد گذاشت و مركب، او را به خانه امام رساند. امام هادی(ع) به او فرمود: اى يوسف آيا آن قدر دليل نديدى كه اسلام اختيار كنى؟ گفت به اندازه كفايت ديدم، فرمود: هيهات تو مسلمان نمى شوى؛ ولى فرزندت اسحاق مسلمان مى‌ شود و از شيعيان و دوستان ما می شود! هر كه به ما محبتى كند بهره‌ اش را مى بيند؛ چه مسلمان باشد و چه غير مسلمان.

امام سجاد(ع) از «ماه» به عنوان مخلوق مطیع خداوند، سبب روشنی شب ها و نشانه عظمت خداوند یاد فرموده اند. امام صادق(ع) نیز طلوع خورشید را مایه پدید آمدن روز و امکان کار برای تامین معاش و غروب آن را مایه آرامش می داند. همچنین گردش خورشید را موجب بهره بردن همه موجودات از آن و پیدایش فصل های چهارگانه و به ثمر رسیدن میوه ها و غلات می داند. ایشان گردش ماه را سبب پدید آمدن حساب و تقویم سال و نور ملایمش را برای مردم آرامش بخش توصیف می فرماید.

ائمه(ع) شديداً صوفیه را سرزنش و توبيخ كرده و مردم را از آنان برحذر داشته اند. امام رضا(ع) در مورد آنها فرموده اند: «كسى كه نام صوفيه نزد او برده شود و آنها را با زبان و قلبش انكار نكند از ما نيست و كسى كه آنها را انكار كند، مانند كسى است كه همراه با رسول الله(ص) با كفّار جهاد می كند».

روایات بسیاری بر کتمان اسرار ائمه معصومین(ع) وارد شده، که ممكن است اشاره به مقامات معصومين(ع) باشد، كه در صورت افشای آن مقامات، دشمنان با طرح موضوع «غلوّ» آن را دستاويزى براى تكفير یا تضعیف شيعيان قرار می دهند. یا اشاره به اسرار آنها در مورد نشر مكتب اهل بيت(ع) در مناطق مختلف و حساس شدن دشمن باشد. و يا اشاره به زمان قيام امام(ع) باشد. بر اساس برخی روايات، بعضى از ائمه(ع) تصميم بر قيام در برابر حكومت هاى ظالم زمان داشتند، لکن به دلیل افشای آن از سوی گروهى از شيعيان ناآگاه آن قيام ها نافرجام ماند.

رئيس نظام اجرائى و مسئولين رده بالا گاه از طريق انتخاب مستقيم مردم و گاه غير مستقيم و گاه انتصاب از ناحيه مسئول برتر برگزيده می شوند. انتخاب پيامبر(ص) از طريق نصب الهى صورت گرفته و انتخاب ائمّه هدى(ع) نيز از سوى خداوند و به وسيله پيامبر(ص) انجام شده است؛ امّا نصب كسانى كه در مراحل بعد قرار دارند ممكن است از سوى ولىّ فقيه و مجتهد جامع‌الشرايط صورت گيرد؛ چراكه مطابق بحث ولايت فقيه جانشين امامان معصوم(ع) فقهاى صالح و واجد شرايط هستند.

اعتقاد به «ابدال» نزد اهل سنت، از روایات منتسب به پيامبر(ص) سرچشمه گرفته زیرا از آن حضرت نقل شده: «ابدال در امت من سى نفرند كه هر كدام همچون ابراهيم خليل اند و هر زمان يكى از آنها از دنيا برود خدا فرد ديگرى را بدل او قرار مى دهد». اما اصل وجود «ابدال» در كلام پیامبر(ص)، اشاره به افراد با ايمان و والا مقامى است كه خداوند آنها را براى هدايت بندگانش در زمين قرار داده و امام معصوم(ع) در رأس همه آنها است. لکن در گذر زمان، افراد و گروه ها، اين واژه را به نفع خود و بر طبق هوس هاى خويش تفسير كرده اند.