زیبایی مفهومی است که از «کمال» ناشی از انسجام و پیوستگی و نظم اجزای یک شیء ناشی می شود و اگرچه اغلب به پدیده های مادی و جسمانی منتسب می گردد، امّا پدیده های غیرمادی مثل رفتارهای اخلاقی، احساسات انسانی و درک ادبی و شاعرانه نیز می تواند متصف به آن گردد. از آنجا که خداوند وجودی دارای تمام کمالات است، لاجرم قابل اتصاف به اوصافی چون «زیبا» و «جمیل» نیز هست و اگر گفته شود خداوند «زيبا» است، منظور زيبايى جسمى نيست بلكه منظور كمال واقعى است؛ زيرا خداوند وجودى است كه تمام كمالاتى را كه به تصور ما بيايد يا نيايد داراست. پس منظور از «زیبایی» برای خدا، چیزی جز «کمال واقعی» او نیست. همچنین خداوند متعال از این جهت که خالق حقیقی همه زیبایی های موجود در عوالم مادی و غیرمادی است، واجد بالاترین مراتب جمال نیز هست.

اولا: دایره هستی منحصر به «محسوسات» نیست و در جهان هستی امور بسیار زیادی وجود دارند که از قلمرو دید و حس ما بیرون اند ولی کسی منکر وجود آنها نیست.
ثانیا: منظور امام علی(ع) نمی تواند «رؤیت جسمانی» خدا باشد؛ زیرا خود تصریح می کند که: «او را چشم ها با مشاهده ديدگان‌ نمي بينند وليكن‌ دل ها به‌ حقائق‌ ايمان‌ مي‌ بينند».
طبق «منطق معنوی» خداباوران، انسان با بندگی و تقوا می تواند به مرحله ای برسد که هیچ شکی نسبت به حقایق نداشته باشد، به گونه ای که گویا حقایق را با چشم می بیند.
ثالثا: ابزار شناخت خداوند، «براهین عقلی و فلسفی» و نظر به آیات و نشانه های او در جهان و اندیشه در نظم موجود در آفرینش است؛ هر كس مى‏ تواند با نظر به «آثار خداوند» در جهان به طور اجمال از وجود ذات و صفات پروردگار آگاه شود.

اختلافى که در میان انسانها از نظر بهره هاى مادى و درآمدها وجود دارد قسمت مهمش مربوط به تفاوت استعدادهاى آنهاست، این تفاوت استعدادها سبب مى شود، بهره بعضى بیشتر و درآمد بعضى کمتر شود. گاهى هم حوادثى سبب مى شود بعضى به مواهب بیشترى دست یابند، ولى اینها اموری استثنائى هستند. تفاوت در استعدادها هم برای حفظ نظام جامعه ضروری است همانطور که یک درخت به ریشه و گلبرگ و... که هرکدام یا استعدادی دارند نیاز دارد؛ چراکه اگر همه یک ذوق و استعداد داشتند و یک پست می خواستند زندگی دوامی نداشت.

برخی اختلاف ها مثل ثروت و فقر، علم و جهل، سلامت و بیماری و... غالباً زائیده استعمار و استثمار است. اختلاف در استعداد و سلیقه و حتی ساختمان جسمانی هم عدالت به معنی «هر چیز را به جاى خود قرار دادن» ایجاب مى کند که همه یکسان نباشند؛ و الا جامعه انسانى جامعه ای بى روح و خالى از تحرک می شد. انسانها مانند درختی بزرگ و بارور هستند و هر فردی رسالت خاصی در این پیکر بزرگ برعهده دارد، لذا قرآن هم هدف از برترى  انسانها را آزمایش به معنی تربیت و پرورش آنها معرفی کرده است.

آيه 34 سوره اسراء، تاکيد بر حفظ اموال يتيمان به بهترين طريق دارد. لذا تصرف در اموال يتيمان به منظور حفظ، اصلاح، تکثير و پيشگيرى از هدر رفتن اموال، خدمتى است آشکار به يتيمان، تا زمانى که به حدّ رشد فکرى و استحکام اقتصادى برسند. ملاحظات انسانى ايجاب مى کند يتيمان تحت حمايت خير خواهان باشند. لذا آيات قرآن با شدت تمام خائنين به اموال يتيمان را به مجازات هاى شديد تهديد مى کند.

طبق آیه 48 سوره انعام، بشارت و انذار به عنوان یکى از اهداف برانگیختن پیامبران شمرده شده. بشارت به انواع پاداش هاى مادّى و معنوى الهى و انذار از کیفرهاى سخت روحانى و جسمانى، وسیله اى براى اجراى تعلیم و تربیت، و عاملى براى خارج کردن از ظلمت ها به نور است. همان گونه که تشویق، عامل حرکت است تهدید هم براى مجرمان سرسخت عاملى باز دارنده محسوب مى شود.

طبق آیه 1 سوره اسراء و آیه 13 تا 18 سوره نجم و روایات متعدد، معراج بعد از سیر از مکه به مسجدالاقصی و در همان شب صورت گرفته و در بیداری و به صورت جسمانی بوده و در سال دهم بعثت، شب 27 رجب و یا سال دوازدهم، شب 17 رمضان بوده است.

ظاهر آیات قرآن(سوره اسراء و نجم) و مشهور بین علمای شیعه و سنی این است که این امر، در بیدارى صورت گرفته، و جنجالی که مشرکان بعد از شنیدن آن به پا کردند نیز گواه بر آن است؛ و روایت حسن بصری و عایشه که معراج را در خواب و روحانی دانسته، ظاهراً جنبه سیاسى داشته و براى خاموش کردن جنجالى بوده است که درباره این مسأله در میان عده اى به وجود آمده بود.

منظور از آفرینش هاى گوناگون این است که انسان هم از لحاظ جسمانی مراحل مختلف جنینی مثل نطفه، علقه و... را پشت سر می گذارد تا به صورت انسان کاملی درمی آید و هم از لحاظ روحی، احساسات کودکی اش به احساسات جوانی و بعد به احساسات پیری تبدیل می شود.