امام علی(ع) درباره حفظ «ایمان»، «اموال» و دفع «بلاها» می فرماید: «ايمانتان را با صدقه حفظ كنيد و اموالتان را با زكات و امواج بلا را با دعا كردن از خود دور كنيد»، صدقه سبب حفظ ايمان است و پرداخت آن پايه هاى ايمان را قوي مي كند و قرآن نيز انفاق را در كنار بذل جان قرار داده است. پرداخت زکات سبب حفظ اموال می شود؛ زیرا زكات، حق محرومان است و پرداخت آن سدی در برابر شورش آنها است، از نظر معنوى نيز شكي نيست كه خداوند بركات خود را از كسانى كه حقوق محرومان را نمى پردازند، می گیرد و بالاتر اين كه به فرموده امام صادق(ع) «هيچ مالى از بين نرفت جز به سبب ترك زكات». دعا نيز بلاي نازل شده را دفع مى كند و همچنين بلائى را كه نازل نشده است.

صفت رذیله «بخل» دارای آثار زیانباری است؛ از جمله اين كه بخيل زود دوستانش را از دست مى دهد و در زندگى در برابر انبوه مشكلات غريب و تنها مى ماند. بخيل، هميشه زحمت مى كشد اما ثمره كارش را وارثانش مى برند؛ در دنيا بر خود سخت مى گيرد و در آخرت نيز گرفتاريش به خاطر اندوختن اموال فراوان زياد است؛ بخيل زندگى فقيرانه اى دارد؛ زيرا، هنگامى كه «بُخل» انسان شدت مى يابد، نسبت به خويشتن هم بخيل مى شود و آسايش زندگى اش از بين مى رود و هميشه در فكر حفظ اموال خويش و افزودن آن است و ...

آيه 34 سوره اسراء، تاکيد بر حفظ اموال يتيمان به بهترين طريق دارد. لذا تصرف در اموال يتيمان به منظور حفظ، اصلاح، تکثير و پيشگيرى از هدر رفتن اموال، خدمتى است آشکار به يتيمان، تا زمانى که به حدّ رشد فکرى و استحکام اقتصادى برسند. ملاحظات انسانى ايجاب مى کند يتيمان تحت حمايت خير خواهان باشند. لذا آيات قرآن با شدت تمام خائنين به اموال يتيمان را به مجازات هاى شديد تهديد مى کند.

در مبانی اسلامی هر یک از کارکنان دولتی باید امانتدار و توانمند باشند و مدير و فرمانده به حكم اين كه از رده هاى بالاى كاركنان هستند، بايد هر دو را در حدّ عالى دارا باشند. بدون شك «قوّت» در اينجا تنها به معنى نيروى جسمانى نيست؛ بلكه، هر گونه توانائى در مديريّت را به تناسب نوع كار، شامل مى شود. «امانت» نيز منحصر به امين بودن در حفظ اموال نيست؛ هر پست و مقامى نيز مصداقى از مفهوم وسيع «امانت» است، و اسرار هر تشكيلات نيز امانت آن تشكيلات است كه بايد در حفظ آن كوشيد.