اولا: آیاتی که ادعا شده بر سطحی بودن کره زمین دلالت دارند، واژه ها و کلماتی در آنها استفاده شده که هیچ کدام شان چنین معنایی را نمی رساند و صرفا بر بستر آرامش بودن زمین یا گستردگی آن دلالت دارند و نه هیچ چیز دیگر.
ثانیا: در قرآن توصیفاتی راجع به زمین به کار رفته است که جز با تصور کروی بودن زمین، معنای درستی نمی یابند. از پی هم در آمدن روز و شب که در سوره های زمر و اعراف بیان شده، یا تعدد مشرق ها و مغرب ها که در سوره معارج مورد اشاره قرار گرفته، از این دست موضوعات هستند.

احكام اسلامى ناظر به افراد متعارف و عادى است و كسانى كه به هر نحوى از حدود متعارف بيرونند بايد به روش افراد عادى عمل نمايند. فقهاى ما حكم ساكنين مناطق قطبي را از اين قاعده استفاده كرده‌اند و گفته‌اند كه چنين اشخاصى بايد طبق «مناطق معتدله» عمل نمايند. همچنين طول روز و شب را در فصول مختلف، مطابق مناطق معتدله تعيين نمايند.

احکام اسلام از جمله وظیفه نماز و روزه، اختصاص به محیط معیّنى ندارد و در همه مناطق قابل اجراست، از این رو فقها در کتاب هاى فقهى خود، به تبیین نماز و روزه در مناطق قطبی پرداخته اند. مثلا، مرحوم آیت الله سیّد محمّد کاظم یزدى، در کتاب «عروة الوثقى» می نویسد: «چنین اشخاصى موظّفند نماز و روزه خود را بر طبق مناطق معتدله انجام دهند».

بعد از مرگ محمد بن کیا بزرگ امید، فرزند وى، حسن بن محمد معروف به حسن دوّم، به جاى پدر نشست. وى در هفدهم ماه رمضان سال 559 نمایندگان تمامى قلاع را فراخوانده و گفت که من حامل پیام جدیدى از امام غایب هستم. امام غایب شریعت و تکلیف را از دوش شما برداشته و شما را به قیامت رسانده است. وى بعد از ایراد خطبه اى عربى، از منبر پایین آمد، نماز عید خواند و دستور داد که در روز ماه رمضان سفره انداخته و همه افطار نمایند و آنرا عید قیامت نام نهاد. بعد از چندى حسن، خود را به عنوان امام مطرح ساخت.

ترسیمى که قرآن از جهان هستى و نظامات آن مى کند ترسیمى بسیار دقیق و حساب شده است. قرآن توحید را به کامل ترین نوعش ارائه مى دهد و اسرار آفرینش زمین و آسمان و خلقت شب و روز و خورشید و ماه و نباتات و گیاهان و وجود انسان را، هر یک به عنوان آیت و نشانه اى از آن خداى واحد و یکتا در آیات مختلف و با بیانات کاملا متنوع برمى شمرد.

ایشان می فرماید: وقتي بنده مؤمن، وارد قبر و برزخ مي شود، شش چهره نوراني نيز با او وارد مي شوند كه از انسان در قبر محافظت مي كنند؛ صورت نماز در طرف راست، چهره روزه در طرف چپ او، صورت نيكي هايي كه به برادران مؤمن روا داشته در پايين پاي او و چهره حج و عمره در پشت سر او قرار مي گيرند. آنگاه اين پنج نفر از صورتي كه بالاي سر مؤمن ايستاده سؤال مي كنند، تو كيستي كه از همه ما نوراني ‏تر هستي؟ او مي گويد من ولايت خاندان پيغمبر(ص) ام.

«فَجْر»، به معنى شکافتن وسیع است و از آنجا که نور صبح تاریکى شب را مى شکافد، از آن تعبیر به «فجر» شده است. بعضى «فجر» را در این آیه، به معنى مطلق آن یعنى «سپیده صبح» گرفته و بعضى آن را به معنى «فجر آغاز محرّم» که آغاز سال جدید است و بعضى به «فجر روز عید قربان»، و بالاخره، بعضى به صبحگاهان ماه مبارک رمضان و یا «فجر صبح جمعه» تفسیر کرده اند. ولى، آیه مفهوم وسیعى دارد که همه اینها را شامل مى شود، هر چند بعضى از مصداق هاى آن از بعضى دیگر روشن تر و پراهمیت تر است.

مفسران احتمالات فراوانى ذکر کرده اند که دو معنى از همه مناسب تر است: نخست این که: منظور از شفع، روز عید قربان و وتر، روز عرفه باشد، که با شب هاى دهگانه آغاز ذى الحجه مناسبت کامل دارد و مهم ترین قسمت هاى مناسک حج در آنها انجام مى شود. و یا این که:  منظور از شفع و وتر، نمازها هستند، که بعضى از نظر تعداد رکعات زوج است و بعضى فرد؛ به تناسب سوگند به فجر که وقت سحرگاهان و وقت راز و نیاز به درگاه پروردگار است.  این دو تفسیر در روایاتى که از معصومین نقل شده نیز وارد است.

هر کس سوره «حجرات» را بخواند، به عدد تمام کسانى که خدا را اطاعت یا عصیان کرده اند، ده حسنه به او داده مى شود و نیز اگر هر شب یا هر روز بخواند، از زائران پیامبر(ص) خواهد بود.

پیامبر(ص) اهمیت زیادی برای سوره«ق» قائل بود و آن را در هر روز «عید» و «جمعه» تلاوت مى کرد. تلاوت این سوره مشکلات و سکرات مرگ را بر انسان آسان مى سازد و هر کس این سوره را در نمازهاى فریضه و نافله بخواند، خداوند روزى او را گسترده مى کند، نامه اعمالش را به دست راستش مى دهد، و حساب او را در قیامت آسان مى سازد.