این روایت از لحاظ سندی اعتباری ندارد و علمای رجال حدیث «وهب بن وهب» را که در سند حدیث قرار دارد، كذّاب می دانند. سایر ادله هم  - اعم از آیات و روایات - که مسئولیت گناه هر کسی را مربوط به خودش می دانند، مضمون این روایت را نفی و رد می کنند. ضمن اینکه طبق برخی روایات، كودكان بعد از مرگ دوباره آزمایش می شوند و فقط اگر از فرمان خدا سرپیچی کردند وارد جهنم خواهند شد. از طرفی بنابر دلالت ادلّه متقن دینی، همه کودکان فطرتا پاک هستند و از اوّل كافر متولد نمی شوند تا به خاطر چنین کفری مستوجب عقاب باشند! بر فرض اگر چنین حدیثی را قبول کنیم، دلالت آن شامل اولادی است که مکلّف شده و راه پدران خود را ادامه و در آزمایشات الهی کفر خود را نشان داده اند، نه کودکان غیر مکلّف؛ چرا که تعذيب غير مكلّف قبيح شمرده می شود و خدا از انجام چنین قبیحی منزّه است. در آخر و با وجود همه این پاسخ ها، به نظر می رسد بهترین راه واگذار کردن علم این امر به خداست و او هرگز به بندگانش ظلم نمی کند.

اولا: ذات الهی اقتضای آفریدن را دارد و هر چیزی که اقتضای وجود و هستی یافتن را داشته باشد از سوی خدا فیض وجود را دریافت می کند. این لطف و تفضل خداوند است و همین که طفلی توانسته حتی برای مدّت کوتاهی پای بر عرصه وجود بنهد، مشمول لطف و تفضل خدا بوده است. لذا منطقی نیست که کسی به ذات خداوند اعتراض کند که چرا عطا و تفضلش را از آفرینش چنین کودکی دریغ نکرده است!
ثانیا: این گونه نیست که دست خداوند مستقیما و بدون طی کردن نظام اسباب و علل، گریبان آن طفل را بگیرد و در حالی که کاملا سالم است، در آغوش مرگ اندازد. بنابراین باید سراغ آن نظام های علی و معلولی رفت و دید که بشر چگونه و با کدام انتخاب های نادرست موجب پدید آمدن کاستی ها و عوارض و امراض در زندگی کودکانش شده و آنها را به ورطه مرگ کشانده است؟
ثالثا: خداوند مالک و صاحب اصلی همه پدیده هاست و اگر آدمی با چنین دیدگاهی به جهان و پدیده های آن بنگرد، خالق آن را مالک اصلی همه چیز می داند و کمتر به چنین رنج هایی که در فرض سؤال طرح شده گرفتار می آید. چنین انسانی در مقام پدر یا مادر خواهد دانست که فرزند مال آنها نبوده است؛ خدا امانتی را به آنها داده و در روزی خاص بازستانده است.

خداى متعال در آیه 31 سوره نور، دوازدهمین گروهى که زنان در  برابر این افراد مجاز به عدم رعایت حجاب هستند را، اطفالى معرفى مى کند که از شهوت جنسى هنوز بهره اى ندارند، از این رو درباره آنان می فرماید: «کودکانى که از عورات زنان [امور جنسى] آگاه نیستند». بر اساس این سخن، بانوان مسلمان در برابر اطفالى که این تمایلات و توانائى ها در آنان بیدار شده، ملزم رعایت حجاب هستند.

فقراتی از انجیل می گوید: انسان لحظه ای پس از مرگ یا در سعادت ابدی یا عذاب دائمی داخل می شود؛ در حالی که فقرات دیگری می گوید، داوری نهایی تا پایان زندگی دنیا انجام نمی گیرد. این اختلاف با «دکترین برپا شدن داوری ثانوی» از بین می رود؛ به این صورت که بلافاصله پس از مرگ، هر انسانی مورد داوری، قرار می گیرد. شخص محکوم فوراً روانه ی دوزخ می شود، مقدسان و اطفال تعمید یافته، مستقیماً وارد بهشت می شوند، اما بیشتر ارواح، ابتدا روانه ی برزخ می شوند. در پایان جهان هم، یک داوری عمومی برپا خواهد شد.

گرچه اسلام اصل جنگ و قتال را در موارد خاص و ضروری لازم دانسته و به آن مشروعیت داده است، ولی از آنجا که اسلام دین رحمت و رأفت و گذشت است، هدف اصلی آن هدایت عمومی مردم و نجات آنان از انحراف و انحطاط است، لذا ارزش های اخلاقی را در جنگ و قتال بیان کرده و اِعمال آن را لازم دانسته است. همانند: حرمت جنگ قبل از اتمام حجت، و نهی از کشتن زنان و اطفال و پیران، همچنین جلوگیری از پاشیدن سمّ، و نهی از مکر و خیانت و توصیه به پناه دادن، و وفای به پیمان، و حسن معاشرت با اسیران، و ...

اولا:  همه اتفاقات این جهان از علل و اسباب خود تبعیت می کنند و خدواند نیز این نظام را به بهترین وجه قرار داده است. اگر در جایی حوادثی اتفاق می افتد که در ظاهر شر می باشد، در حقیقت بخاطر تعارض بین علت هاست؛ انسان یا سایر موجودات در معرض اموری قرار می گیرند که سلامتی و حیات آنها را تحت الشعاع قرار می دهد. در نتیجه وجود چنین مخلوقاتی در هدف دار بودن نظام هستی خللی وارد نمی کند؛ زیرا خلقت اولیه الهی بدون نقص است و هیچ وقت انسانی بدون دلیل به صورت عقب مانده و مجنون خلق نمی شود.
ثانیا:  بسیاری از این افراد نیز می توانند در حدّ خود مسیر تکامل را طی کنند و به مراتبی از کمال برسد که آن مرتبه نزد خدای متعال مساوی با کمال صاحبان استعداد و امکانات کامل است. قواعد عقلی نیز می گوید: «کمال هر شیئی به حسب نیرو و استعدادی است که دارا است» و در آیه 286 سوره بقره می خوانیم: «خداوند هيچ كس را جز به اندازه توانايی اش، تكليف نمى کند». به عبارتی دیگر: «کمال هر موجودی با استعداد او مقایسه می شود و هر کس با تلاش متناسب با امکاناتش به مراتبی از کمال می رسد که نزد خدای متعال پذیرفته است».
ثالثا:  در برخی روایات هم بیاناتی به چشم می خورد که به انسان های عقب افتاده و مجنون و همچنین کودکانی که قبل از بلوغ از دنیا رفته اند و ... - با توجه به اینکه همه انسانها کامل برانگیخته می شوند- در قیامت یا عالم برزخ فرصت مجدد اعطا می شود و مورد آزمون قرار می گیرند تا وضع تسلیم یا تمرّد آنها در برابر تکالیف الهی معین شود. بنابراین امکان تکامل و هدایت چنین اشخاصی از بین نمی رود و چنین اشخاصی می توانند حتی پس از مرگ کمال و سرنوشت خویش را رقم بزنند.

غسل تعمید از آداب مسیحیان است. این عمل درباره هرکس انجام گیرد سبب پاکى از گناه و وقف نفس در راه خدمت و طاعت خدا مى باشد. البته درباره کودکان و مسیحیانى که در کودکى تعمید نیافته اند و یا کسانى که به تازگى در این آیین وارد مى شوند نشانه ورود به آیین مسیح و پذیرش این کیش خواهد بود. درباره نحوه تعمید در میان مسیحیان اختلاف است ولی در کلیساهاى امروزی غسل تعمید درباره همه یکنواخت انجام مى گیرد به این صورت که کشیش ظرف بزرگی از آب در مراسم حاضر کرده و بعد از خواندن یکسری اذکار آب را بر فرد می ریزد.

خداوند به مومنین مژده می دهد که اگر فرزندانشان در ایمان از آنها پیروى کنند ما این فرزندان را در بهشت، به آنها ملحق مى کنیم، یعنی این گونه افراد، اگر از نظر عمل، کوتاهى و تقصیراتى داشته باشند، خداوند به احترام پدران صالح، آنها را مى بخشد و ترفیع مقام مى دهد، و به درجه آنان مى رساند، بى آنکه از عمل آنها چیزى بکاهد و این موهبتى بزرگ براى پدران و فرزندان است.