آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شراب هاى دنيا بدبو، بد طعم، دردسر آفرين، مايه مستى، ضعف عقل و موجب انواع بيمارى هاى جسمى و روحى است و گاه به دنبال آن حالت تهوع و دل درد مى آيد؛ در حالى كه شراب هاى آخرت، لذّت بخش، عقل آفرين، نشاط انگيز، مايه پرورش جسم و جان، توجه به خدا و نشئه روحانى و معنوى است. شراب هاى دنیا عقل را فاسد و بدنها را در حال مستى سست مى سازد؛ ولى شراب هاى طهورِ بهشتى، شعله هاى عقل و هوش را فروزانتر، جذبه هاى عشق را شديدتر و جسم و جان را براى تمتّع از لذّت معنوى و مادى آگاه تر و آماده تر مى سازد.

يكي از سؤالات مربوط به شراب هاي بهشتي تفاوت آنها با شراب هاي دنيوي است. «قرآن مجيد» براى رفع هرگونه ابهام در زمينه تفاوت واضحى كه ميان شراب هاى آلوده اين دنيا و شراب هاى طهور بهشتى است تعبيرات مختلفى دارد، در يك جا مى گويد: «بَيْضَاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ»(1)؛ (شرابى است درخشان و سفيد و لذّت بخش براى نوشندگان). نه همچون شراب هاى خونرنگ دنيا، تلخ و نامطبوع كه حتّى نوشندگان آن در آغاز، آن را با كراهت مى نوشند؛ بلكه شرابى است كه از همان آغاز، لذّت بخش است و به دنبالش نشئه هاى معنوى و روحانى غير قابل وصف مى باشد. سپس مى افزايد: (نه در آن فساد عقل است و نه اسباب سستى تن)؛ «لَا فِيهَا غَوْلٌ وَ لَا هُمْ عَنْهَا يُنْزَفُونَ».
شراب هاى دنیا عقل را فاسد مى كند و بدنها را در حال مستى آنچنان سست مى سازد كه قادر به حركت و حفظ تعادل خويش نيستند؛ ولى شراب هاى طهور بهشتى، شعله هاى عقل و هوش را فروزانتر مى كند و جذبه هاى عشق را شديدتر و جسم و جان را براى تمتّع از لذّت معنوى و مادى آگاه تر و آماده تر مى سازد.(2)
و در جاى ديگر بعد از اشاره به بعضى از شراب هاى بهشتى مى فرمايد: «لَا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَ لَا يُنْزِفُونَ»(3)؛ (نه سردرد مى گيرند و نه مست مى شوند).
«يُصَدَّعُونَ» از ماده «صُداع» (بر وزن غبار) به معناى سردرد است و ريشه اصلى آن «صَدْع» به معناى شكافتن مى باشد و از آنجا كه وقتى انسان به سردردهاى شديد مبتلا مى شود گويى مى خواهد از شدّت درد، سرش بشكافد. اين واژه در سردردهاى شديد به كار رفته است.
خلاصه اينكه شراب هاى دنيا بدبو، بد طعم، دردسر آفرين، مايه مستى، ضعف عقل و موجب انواع بيمارى هاى جسمى و روحى است و گاه به دنبال آن حالت تهوع و دل درد مى باشد؛ در حالى كه شراب هاى آخرت، لذّت بخش، عقل آفرين، نشاط انگيز، مايه پرورش جسم و جان، توجه به خدا و نشئه روحانى و معنوى است.(4)