آنچه از روايات استفاده مى شود این است كه گريستن در مصائب عزيزان ممنوع نيست؛ و فقط جزع و بى تابى و ناشكرى ممنوع است. در حديثى مى خوانيم: «هنگامى كه خبر وفات جعفر بن ابى طالب و زيد بن حارثه [در جنگ موته] به پيغمبر رسيد، هنگامى كه وارد خانه مى شد شديداً براى آنها گريه مى كرد». نبايد فراموش كرد جزع و بى تابى، افزون بر اينكه نوعى ناسپاسى در پيشگاه خداست، آثار بسيار مخربى روى اعصاب انسان دارد و گاه او را تا سرحد جنون پيش مى برد.

در روایات اسلامی تعبیرات مهمی درباره ایشان آمده است؛ از جمله اینکه: جعفر در قیامت بر ابلاغ رسالت انبیاء گواهی خواهد داد. او پس از حضرت علي(ع) و زيد سومين نفري بود كه به پیامبر(ص) ايمان آورد و به خاطر علاقه فراواني كه به فقرا و مستمندان داشت از سوي پيامبر(ص) به ابوالمساكين ملقب گشت و درباره او فرمود: «تو از نظر خلقت و خوى شبيه منى». علاوه بر این جعفر رئيس مهاجران به حبشه بود و دو هجرت داشت (هجرت به سوى حبشه و هجرت به سوى مدينه) و به دو قبله نماز خواند (در آغاز اسلام به سوى بيت المقدس و سپس در مدينه به سوى كعبه) و دو بار با پيغمبر(ص) بيعت كرد (بيعتى در آغاز اسلام و بيعتى در فتح مكّه).

آيات فوق در مورد ازدواج زينب، بنت جحش با زيد بن حارثه نازل شده. زينب وقتي فهميد خواستگارى پيامبر(ص) براى زيد است، سخت ناراحت شد و سر باز زد. نخستين آيه از آيات مورد بحث نازل شد و هشدار داد که نمى توان با فرمان خدا و پيامبرش مخالفت کرد، لذا تسلیم شد ولی اين ازدواج ديرى نپائيد. پيامبر(ص) براى جبران شکستِ زينب در ازدواج و براى شکستن سنت هاي غلط جاهلى، او را به فرمان خدا به همسرى خود برگزيد.

ازدواجهای پیامبر(ص) حکمتهای انسانی، فرهنگی و اجتماعی داشت و انگیزه ایشان در ازدواجها، میل زیاد به زنان نبود. ذکر دو حقیقت درباره زینب به تهمت غربی ها پاسخ می دهد: 1- پیامبر زینب دخترعمه خویش را از کودکی می شناخت؛ لذا داستان دیدن یکباره و مبهوت شدن از جمال او دروغ محض است. 2- پیامبر خود زینب را به ازدواج زید درآورد و بعد از طلاق و تنهایی زینب و جهت مقابله با خرافه «منع ازدواج با همسر مطلقه پسرخوانده»، با او ازدواج کرد. روایت علاقه به زنان هم جهت مقابله با پدیده «عزلت گزینی از زنان» بیان شده است.

به فرموده امام علی(ع)، هرگاه آتش جنگ شعله ور مى شد و دشمنان حمله مى كردند، رسول خدا(ص) اهل بيت خود را پيشاپيش لشكر قرار مى داد و بدين وسيله اصحابش را از آتش شمشيرها و نيزه ها مصون مى داشت. سپس امام(ع) نام سه نفر از بستگان نزديك خود كه در سه جنگ مهم از جنگ هاى اسلامى به شهادت رسيدند را ذكر مى كند؛ نخستين آنها «عبيدة بن حارث» پسر عموى پيغمبر(ص) كه در روز بدر شهيد شد و دوم حمزه عموى پيغمبر(ص) كه روز اُحُد به شهادت رسيد و سومين نفر جعفر بن ابى طالب پسرعموى ديگرش كه در جنگ موته به افتخار شهادت نايل شد.

«جنگ موته» در سال هشتم هجری اتفاق افتاد. پيامبر(ص) در این نبرد سه فرمانده به ترتيب برای سپاه اسلام تعیین کرد: زيد بن حارثه، جعفر بن ابي طالب و عبدالله بن رواحه. هر سه فرمانده يكى بعد از ديگرى به شهادت رسيدند و دشمن دست هاى جعفر را قطع كرد و پيامبر(ص) درباره اش فرمود: «او با دو بال در فضاى بهشت پرواز خواهد كرد».