آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«جنگ موته» در سال هشتم هجری اتفاق افتاد. پيامبر(ص) در این نبرد سه فرمانده به ترتيب برای سپاه اسلام تعیین کرد: زيد بن حارثه، جعفر بن ابي طالب و عبدالله بن رواحه. هر سه فرمانده يكى بعد از ديگرى به شهادت رسيدند و دشمن دست هاى جعفر را قطع كرد و پيامبر(ص) درباره اش فرمود: «او با دو بال در فضاى بهشت پرواز خواهد كرد».

«جعفر بن ابى طالب» در «جنگ موته» به شهادت رسيد. اين جنگ كه در سرزمين موته نزديك شام [مرز شمالى جزيرة العرب] در سال هشتم هجرت واقع شد، از اينجا نشأت گرفت كه پيغمبر اكرم(صلی الله علیه وآله)، رسولى از سوى خود به نام «حارث بن عميرة» را به سوى حاكم بُصرى فرستاد و او را به اسلام دعوت كرد. هنگامى كه او به سرزمين موته رسيد به دستور حاكم بُصرى به قتل رسيد و اين برخلاف سنتى بود كه درباره رسولان اقوام به يكديگر انجام شد، سنتى كه تا امروز نيز برقرار است.

اين مصيبت بر مسلمانان گران آمد و لشكرى به فرمان پيغمبر(صلی الله علیه وآله) در حدود سه هزار نفر به فرماندهى زيد بن حارثه مأمور مقابله با شاميان شدند. پيغمبر اكرم(صلی الله علیه وآله) دستور داده بود كه اگر زيد شهيد شود، جعفر پرچم را به دست گيرد و اگر جعفر شهيد شود، عبدالله بن رواحه، فرمانده لشكر شود و اگر او هم شهيد شود مسلمانان يك نفر را از ميان خود به فرماندهى قبول كنند. لشكر حركت كرد، نخست به محل كشته شدن فرستاده پيغمبر(صلی الله علیه وآله) رسيدند و آنها را به سوى اسلام دعوت كردند؛ ولى هنگامى كه دشمنان آگاه شدند لشكر عظيمى در حدود يكصد هزار نفر فراهم كردند؛ اما مسلمانان از انبوه لشكر دشمن كه تعداد آنها قابل مقايسه با تعداد لشكر اسلام نبود نهراسيدند و به پيكار برخاستند و همان گونه كه پيغمبر اكرم(صلی الله علیه وآله) پيش بينى كرده بود، زيد بن حارثه، جعفر بن ابى طالب و عبدالله بن رواحه يكى بعد از ديگرى به شهادت رسيدند.

دشمن دست هاى جعفر را قطع كرد و به همين جهت پيغمبر اكرم(صلی الله علیه وآله) بعداً درباره او فرمود: «او با دو بال در فضاى بهشت پرواز خواهد كرد». سرانجام مسلمانان تدبيرى انديشيدند و چنين وانمود كردند كه اين سه هزار نفر مقدمه لشكر اسلام است و انبوه لشكر بزودى فرا مى رسد و همين سبب شد كه لشكر دشمن عقب نشينى كند و مسلمانان با تلفات معدودى به مدينه بازگشتند بى آنكه شكستى را تحمّل كرده باشند و در واقع اين جنگ بدون پيروزى دشمن تمام شد.(1)