ماديون برای رسیدن بشر به آينده درخشان راهکارهایی داده اند، از جمله: 1. تکامل و تعالی بشر از طریق پیشرفت علمی و تكنولوژیک؛ 2. تکامل از طریق قانون گذاری متعالی؛ 3. تکامل بشر بواسطه تك قطبى كردن عالم؛ 4. نظریه ماديت تاريخ. لکن هر یک از این نظرات اشکالاتی دارد که در رساندن بشر به این هدف ناکارآمد است.

برخی از مادیون معتقدند علت گرایش به مذهب، محدود بودن اطّلاعات بشر در جهان طبيعت يا همان «جهل» است. هر زمان كه انسان پديده اى را ببيند، روح كنجكاو او براى يافتن علّت آن به پا مى خيزد، و اگر نتوانست علل طبيعى آن را بيابد، دست به دامن عوامل ماوراى طبيعى مي زند، و مفاهيمى از اين گونه در ذهن خود مى سازد. مهمّ ترين عيب اين فرضيّه آن است كه با اساسى ترين و قدیمی ترین دليل توحيد و خداشناسى كه «برهان نظم» است، تضادّ غيرقابل انكارى دارد؛ زيرا فلاسفه الهى از قديم ترين ايّام تا به امروز، براى اثبات مقصود خود روى نظام كائنات و جهان هستى تكيه مى كردند و وجود اين نظام را نشانه و گواه زنده وجود يك مبدأ علم و قدرت و تأثير او در ابداع و خلقت جهان مى دانستند.

مادیون در استدلال بر عدم استقلال روح، «ابزار کار» را با «فاعل کار» اشتباه گرفته اند. ارتباط ما از درون کشتی بوسیله بی سیم است؛ حال آن که پیام ها را درک می کند بی سیم است یا ما هستیم؟ و اگر مردگان چيزى نمى فهمند به خاطر اين است كه ارتباط روح آنها با بدن از بين رفته نه اينكه روح فانى شده است. در واقع استدلال مادیون تنها ثابت مى كند كه ميان سلول هاى مغزى و ادراكات ما ارتباطى وجود دارد؛ ولى اثبات نمى كند كه مغز انجام دهنده آن ادراكات است و ابزار آن نيست.

مادیون می گویند در کتاب های فیزیولوژی خوانده ایم که سلول های مغزی عوض نشده و تعدادشان از آغاز تا پایان عمر کم و زیاد نمی شود؛ بلکه فقط بزرگ می شوند؛ بنابراین ما در مجموع بدن، یک واحد ثابت داریم که همان سلول های مغزی است؛ اما آنان دچار اشتباه شده اند؛ زیرا امروزه علم ثابت کرده تعداد سلول هاى مغزى از آغاز تا پايان عمر ثابت بوده و كم و زياد نمى شود، نه آن كه ذرات تشكيل دهنده آنها تعويض نمى گردد؛ زيرا سلول هاى بدن دائماً غذا دريافت کرده و به تدریج مستهلك مى شوند و ذرات كهنه را از دست مى دهند.

بعضى از مادیها براى حل مشكل بزرگ مسأله «وحدت شخصيت» به دست و پا افتاده اند. آنها مى گويند: «من» مجموعه تصورات مختلف و پى در پى است كه در ذهن وجود مى يابد، بنابراين اتصال و ارتباط دائمى اين ادراكات، سلسله واحد زنجير مانندى را تشكيل مى دهد كه معرف وحدت شخصيت ما در طول عمر است... و اين برخلاف وجدان هر كس است! چرا که «من» مجموعه تصورات نيستم، تصورات كار «من» است نه «من»، پس اين «من» كيست كه مبدأ تصورات است؟

تفسيرهاى نادرست براى مسئله شفاعت، دو دسته را - كه دو قطب كاملا متضاد هستند - به مخالفت با اين موضوع برانگيخته است. دسته اى كه طرز تفكّرى همانند «مادّيها» دارند و مسئله شفاعت را عامل تخدير و خاموش ساختن تلاش و كوشش تصوّر مى كنند. دسته اى ديگر بعضى از افراطيّون مذهبى مانند «وهّابيها» و همفكران آنها هستند كه اعتقاد به شفاعت را يك نوع شرك و انحراف از آيين توحيد مى پندارند.

راسل می گوید: هر چیزی علتی دارد پس خدا هم باید علت و آفریننده ای داشته باشد! این در حالیست که حتی مادیون هم بخاطر بطلان«تسلسل» به یک وجود ازلى قائل شده اند، منتها مادّى ها مى گویند وجود ازلى جهان همان«مادّه» است که فاقد علم و اراده می باشد، ولى خداپرستان مى گویند: سرچشمه اصلى خداوند است که عالم و قادر است. ضمن اینکه تنها «وجود حادث» نیازمند علت است، نه «علة العلل» که ازلی است و هستی او از خود اوست.

«بدیع» در آیه «بدیع السماوات و الارض»، از ماده «بدع» به معنى «به وجود آوردن چیزى بدون سابقه» است. لکن مادیون آن را به معنی «خلق از عدم» دانسته و به آن ایراد گرفته اند و لذا برای فرار از این ایراد، «ماده» را قدیم دانسته اند! در حالیکه این اشکال به خود آنها هم وارد است چون از آنها می پرسیم «صورت فعلی» ماده که قبلا به طور مسلّم وجود نداشته، چگونه به وجود آمده؟ ضمن اینکه آیه به این معنی است که: عالم قبلا وجود نداشت پس موجود شد، نه اینکه عالم از نیستى به هستى آمده تا این ایراد پیش آید.

مادیون می گویند: رویاهای انسان نتیجه مستقیم کارهاى روزانه او و یا آرزوهاى بر آورده نشده او و یا ترس های او می باشد. طبق نظرفروید، خواب ارضاى تمایلات واپس زده و سرکوفته اى است که  با تغییر و تبدیل هائى براى فریب «من» به عرصه خودآگاهى روى مى آورند. بعضى از دانشمندان غذاشناس نیز میان خواب و نیازهاى غذائى بدن رابطه قائل هستند.

مادی ها روح، فکر و سایر پدیده های روحی را مادی دانسته و برای اثبات ادعای خود شواهدی آورده اند که برخی از آنها از این قرار است: با از كار افتادن يك قسمت از سلسله اعصاب، يك دسته از آثار روحى تعطيل مى شود؛ از سویی هنگام فكر كردن، تغييرات مادى در سطح مغز بيشتر مى شود، مغز بيشتر غذا مى گيرد، و موقع خواب، مغز كمتر غذا مى گيرد و اين ها دليل بر مادى بودن آثار فكرى است و ... از این رو ما احساس مى كنيم كه روح، موجود مستقلى نيست و پيشرفت هاى علوم مربوط به انسان شناسى نيز اين واقعيت را تأييد مى كند.