بعضى از مادیها براى حل مشكل بزرگ مسأله «وحدت شخصيت» به دست و پا افتاده اند. آنها مى گويند: «من» مجموعه تصورات مختلف و پى در پى است كه در ذهن وجود مى يابد، بنابراين اتصال و ارتباط دائمى اين ادراكات، سلسله واحد زنجير مانندى را تشكيل مى دهد كه معرف وحدت شخصيت ما در طول عمر است... و اين برخلاف وجدان هر كس است! چرا که «من» مجموعه تصورات نيستم، تصورات كار «من» است نه «من»، پس اين «من» كيست كه مبدأ تصورات است؟

مادیون می گویند در کتاب های فیزیولوژی خوانده ایم که سلول های مغزی عوض نشده و تعدادشان از آغاز تا پایان عمر کم و زیاد نمی شود؛ بلکه فقط بزرگ می شوند؛ بنابراین ما در مجموع بدن، یک واحد ثابت داریم که همان سلول های مغزی است؛ اما آنان دچار اشتباه شده اند؛ زیرا امروزه علم ثابت کرده تعداد سلول هاى مغزى از آغاز تا پايان عمر ثابت بوده و كم و زياد نمى شود، نه آن كه ذرات تشكيل دهنده آنها تعويض نمى گردد؛ زيرا سلول هاى بدن دائماً غذا دريافت کرده و به تدریج مستهلك مى شوند و ذرات كهنه را از دست مى دهند.

طرفداران «استقلال روح» برای این نظر چند دليل دارند؛ يكي خاصيت واقع نمائى يا آگاهى از جهان برون است كه با آن به جهانِ بيرونِ وجودِ خود، راه مى يابند. دليل ديگر، مسئله وحدت شخصيت در طول عمر آدمى است و اینکه ما در هر چيز شك کنیم در اين موضوع كه «وجود دارم» و «من هستم» ترديد نداریم و آگاهى ما از خودمان احتياج به استدلال ندارد. ضمن اینکه پديده هاى روحى با كيفيات مادى نه هماهنگ هستند و نه شباهتي دارند؛ زيرا موجودات «زمان» مى خواهند و با گذشت زمان فرسوده مى شوند و قابل تجزيه اند، ولى پديده هاى ذهنى داراى اين خواص و آثار نيستند.

«وحدت شخصیت» انسان در تمام طول عمر، دلیل دیگری بر «استقلال روح» است. آگاهی ما از خودمان، از روشن ترین معلوماتی است که با علم حضوری بدست می آید و نیازی به استدلال ندارد؛ زیرا از آغاز تا پایان عمر یک حقیقت واحد و ثابت است که همانند اجزای مادی تعویض نمی شود؛ بلکه اساس وجود ما و عامل وحدت، شخصیت ما می باشد.