«اشاعره» گمان می کنند كه خداوند قابل رؤيت است و هنگامه رستاخيز، مؤمنان پس از فراغت از حساب به ديدار چهره ذات حقّ تعالى متنعّم مى گردند. از این رو «ابوالحسن اشعرى» در اين پندار، آيه «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ * إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ» را شاهد مى آورد. در پاسخ می توان گفت: «نظر» در این آیه با حرف «إلى» قرين شده و به معناى «چشم داشتن» مى باشد. از اين رو، معناى آيه بالا چنين است: در آن روزِ سخت و دشوار، رخسارهايى فرخنده و شكوفا است؛ زيرا به عنايت و لطف الهى چشم دوخته اند؛ يعنى «چشم داشت» دارند.

تقاضاي رويت از سوى جاهلان بنى اسرائيل _ كه اكثريت آنها را تشكيل مى دادند _ صورت گرفته بود نه موسی(ع)؛ و ایشان در فشار بود تا تقاضاى گروه جاهل را مطرح كند و از پيشگاه خداوند جواب بگيرد و به آنان بدهد و اگر امثال «فخر رازى» اصرار دارند كه بگويند اين تقاضا از دل حضرت موسى(ع) برخاست، به خاطر اين است كه قائل است كه خداوند قابل مشاهده است؛ وگرنه پيامبر بزرگى مثل او چنين تقاضايى را نمى كرد.

قرآن مجيد مى گويد: بنی اسرائیل از روی جاه طلبی و سرکشی از حضرت موسی(ع) خواستند که خداوند را به آنها نشان دهد، این درخواست منجر شد گرفتار صاعقه وحشتناكى شوند و اگر لطف خداوند نبود، نابود شده بودند. اين نوع تعابير نشان از وجود روح جاه طلبی، تعصّب و لجاجت در بین آنان دارد؛ و اين صفات رذيله اكنون نيز در بسیاری از آنان وجود دارد، آنان خود را نژادى برتر مى دانند و قصد دارند جهان را در تحت سیطره خود در آورند. در سوره بقره، آیه 55 و سوره نساء، آيه 153 به این حادثه اشاره شده است.

خداوند در آیاتی از قرآن با اشاره به داستان دو قوم شعیب(ع) و صالح(ع) غرور آنها را به تصویر کشیده است؛ قوم شعیب(ع) به دلیل غرور و نخوتشان در برابر حق تمرد کرده و در برابر دلایل منطقی و معجزات الهی حضرت شعیب(ع) ایستادند. قوم صالح(ع) نيز چنان مست باده غرور بودند که با صراحت از پیامبرشان تقاضای مجازات الهی کردند، با این که معجزه آشکار او را با چشم خود دیده بودند.

واژه «صواعق» جمع کلمه «صاعقه» و در اصل به معنی صدای شديد و مهيبى است که از جوّ زمین بر مى‌خيزد و توأم با جرقه عظيم آتشين است. اين مادّه به معنى مدهوش شدن به خاطر شنيدن صداهاى شديد نيز آمده؛ و گاه به معنى هلاك شدن نيز استعمال مى ‌شود. اما بعضى از اهل لغت گفته ‌اند: كه موارد استعمال صاعقه سه گونه است: مرگ و عذاب و آتش. ولى ظاهرا همه موارد از لوازم آن معنى اصلى است.

دانشمندان معتقدند «رعد و برق» از برخورد دو قطعه ابر با بارهای الکتریکی مختلف پدید می آید. رعد و برق فواید بسیار زیادی دارد؛ مثلا با تولید حرارت، هوای اطراف را سوزانده و سبب کاهش فشار هوا و بارش ابرها می شوند. ضمن اینکه این حرارت سبب نابودی آفات و میکروبها می شود و قطرات باران بر اثر برق و حرارت شديد آن و تركيب مخصوص، حالت اسيد كربنى پيدا کرده و سبب تغذیه و کود رسانی به گیاهان می شود. در واقع اين پدیده كوچكى از اسرار شگرف و پردامنه عالم هستى است كه مى تواند رهنمون راه خداشناسى باشد.

آیات (183 ـ 184) سوره آل عمران درباره جمعى از بزرگان یهود نازل شده که ادعا کردند خدا در تورات از آنها پیمان گرفته که به پیامبری ایمان نیاورند مگر حیوانی قربانی کند و آتشى از آسمان بیاید و آن را بسوزاند.

جمعى از بزرگان یهود به پیامبر(ص) گفتند: تو ادعا مى کنى خداوند تو را به سوى ما فرستاده و کتابى هم بر تو نازل کرده است، در حالى که خداوند در تورات از ما پیمان گرفته است به کسى که ادعاى نبوت کند، ایمان نیاوریم، مگر این که براى ما حیوانى را قربانى کند و صاعقه اى از آسمان بیاید و آن را بسوزاند، اگر تو نیز چنین کنى ما به تو ایمان خواهیم آورد. آیات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

سوره رعد، پس از اشاره به حقّانیت و عظمت قرآن، به بیان آیات توحید و اسرار آفرینش مى پردازد؛ سپس به بحث معاد و مسؤلیت هاى مردم اشاره؛ و در ادامه از تسبیح رعد و وحشت آدمیان از برق و صاعقه و سجده آسمانیان و زمینى ها در برابر عظمت پروردگار بحث مى کند؛ بعد از آن بى خاصیت بودن بت ها را روشن می سازد؛ در ادامه، به وفاى به عهد، صله رحم، صبر و استقامت، انفاق و ترک انتقامجوئى دعوت مى کند و سرانجام سرگذشت دردناک اقوام یاغى را بیان کرده و با تهدید کفّار با تعبیراتى تکان دهنده، سوره را پایان مى بخشد.

هر کس سوره زلزله را تلاوت کند، گوئى سوره بقره را قرائت کرده، و پاداش او به اندازه کسى است که یک چهارم قرآن را تلاوت کرده باشد؛ و هر کس آن را در نمازهاى نافله بخواند، هرگز به زلزله گرفتار نمى شود، و با آن نمى میرد، و به صاعقه و آفتى از آفات دنیا تا هنگام مرگ گرفتار نخواهد شد.