واژه «صواعق» جمع کلمه «صاعقه» و در اصل به معنی صدای شديد و مهيبى است که از جوّ زمین بر مى‌خيزد و توأم با جرقه عظيم آتشين است. اين مادّه به معنى مدهوش شدن به خاطر شنيدن صداهاى شديد نيز آمده؛ و گاه به معنى هلاك شدن نيز استعمال مى ‌شود. اما بعضى از اهل لغت گفته ‌اند: كه موارد استعمال صاعقه سه گونه است: مرگ و عذاب و آتش. ولى ظاهرا همه موارد از لوازم آن معنى اصلى است.

در تفسير آيه 96 سوره «مريم» روايات زيادى در منابع معروف اهل سنّت مانند شواهد التنزيل، الدّرالمنثور، تفسير كشّاف، الصواعق و ... از شخص پيامبر(ص) نقل شده كه اين آيه درباره على(ع) است. در «شواهد التنزيل» روايات متعددى از براء بن عازب، ابورافع، جابربن عبدالله انصارى، ابن عباس و ابوسعيد خدرى با طرق مختلف نقل مى كند كه اين آيه درباره على(ع) است كه خداوند محبت او را در دل هر فرد با ايمانى جاى داده است.