«اصحاب الرّس» اقوامي بودند كه در شامات یا شمال و غرب ایران زندگي مي كردند. آنها دو انحراف مهم داشتند: 1. پرستش درخت صنوبر قديمى. 2. داشتن مفاسد اخلاقى گسترده، مخصوصاً در ميان زنانشان. پيامبر اين قوم، براى فهماندن خطاي آنها از خداوند خواست تا درخت مقدس شان را بخشكاند و درخت خشكيد. آنها خشكيدن درخت را به خاطر سحر پيامبرشان دانستند و او را به چاه انداختند و درون آن را با نيزه و خنجر پوشاندند و سرانجام او را به شهادت رساندند. در مورد چگونگي عذابشان مطلبي در «قرآن» نيامده؛ اما قطعاً به يكي از چهار صورت عذابي كه در «قرآن» آمده نابود شده اند: طوفان، سيلاب، زلزله و صاعقه.

خداوند در آیاتی از قرآن با اشاره به داستان دو قوم شعیب(ع) و صالح(ع) غرور آنها را به تصویر کشیده است؛ قوم شعیب(ع) به دلیل غرور و نخوتشان در برابر حق تمرد کرده و در برابر دلایل منطقی و معجزات الهی حضرت شعیب(ع) ایستادند. قوم صالح(ع) نيز چنان مست باده غرور بودند که با صراحت از پیامبرشان تقاضای مجازات الهی کردند، با این که معجزه آشکار او را با چشم خود دیده بودند.

«ایکه» به درختان بسیار و یا بیشه زار می گویند و«اصحاب الایکه» قوم شعیب اند که در سرزمینى پر آب و مشجر در میان حجاز و شام زندگى مى کردند. زندگى مرفه و ثروت فراوانشان موجب غرور و غفلت آنها شده و دست به کم فروشى و فساد در زمین زده بودند. شعیب، آنها را از این کارشان بر حذر داشت و دعوت به توحید و راه حق نمود، اما آنها تسلیم حق نشدند و سرانجام بر اثر مجازات دردناکى نابود گشتند. شاید قرآن با این تعبیر مى خواهد بگوید: عاقبت کفران نعمت و ظلم، عذاب و نابودی است.

خدا در قرآن به «كم فروشان» هشدار داده كه: واى بر كم فروشان! آنها كه وقتى براى خود وزن مى كنند حق خود را كامل مى گيرند و هنگامى كه مي خواهند براى ديگران كيل كنند كم مى گذارند آيا آنها باور روز قيامت ندارند؟ اگر هر مسلمانى در اين آيات تامل كند حتماً خود را اصلاح كرده و جامعه رو به سعادت مى رود. قوم شعيب(ع) به خاطر همين گناه بزرگ كم فروشي بود كه به عذاب الهى دچار شده و نابود گشتند.