امام علي(ع) درباره فضيلت هاي «بنی هاشم» بر «بنی امیّه» فرمودند: «چگونه اين دو گروه يكسانند در حالى كه در بین ما پيامبر(ص) و در بین شما تكذيب كننده اي مانند ابوجهل وجود دارد، از ميان ما شير خدا و از ميان شما شير پيمان هاى ضد اسلامى، از ميان ما دو سرور جوانان بهشت و از ميان شما كودكان آتش، از ما بهترين زنان جهان و از شما حمّالة الحطب و ... وجود دارد، پس ما به سبب خويشاوندي با پيامبر(ص) و اطاعت از او از ديگران سزاوارتريم. از سوى ديگر اگر دليل پيروزي در سقيفه استدلال به خويشاوندى با پيامبر(ص) بود، پس حق با ماست؛ چرا كه ما از همه به پيامبر(ص) نزديك تريم و اگر دليل ديگري داشت انصار نيز در خلافت حقّى خواهند داشت».

امام علي(ع) درباره توطئه هاي ابوسفيان و اطرافيانش بر ضد مسلمانان مي فرمايد: «آنها انواع غم و اندوه را به جان ما ريختند و هرچه مى توانستند درباره ما بدى كردند و ما را از زندگى خوش و راحت بازداشتند و با ترس و وحشت قرين ساختند و ما را مجبور كردند كه به كوهى سنگلاخ و صعب العبور پناه بريم و آتش جنگ را بر ضد ما افروختند». آزارهايى كه در مكّه بر پيغمبر(ص) و يارانش رساندند، آنها را مسخره و سنگباران نمودند، يارانش را شكنجه كردند و سه سال در محاصره اقتصادي قرار دادند. عهدنامه معروفي را نوشتند كه هيچ كس با مسلمانان رفت و آمد نكند، نه چيزى به آنان بفروشند نه بخرند، نه از آنها زن بگيرند نه زن بدهند.

وقتی حبیب بن مظاهر از کوفه گریخت و شبانه خود را به کربلا رسانید به امام حسین(ع) عرض كرد: در اين منطقه تيره اى از بنى اسد زندگى مى كنند، اگر اجازه مى دهى با آنان صحبت كنم كه براى يارى تو به كربلا بيايند. امام موافقت فرمود؛ حبيب نيمه شب خود را به آنان رساند و آن ها دعوت حبیب را پذیرفتند اما جاسوسان خبر را به عمر سعد رساندند و او لشکری چهارصد نفری را به سوی آن ها فرستاد. در نزديكى فرات، دو گروه به يكديگر رسيدند و جنگ سختى در گرفت، تعدادى از قوم بنى اسد كشته شدند و بقيه متوارى گشتند.

این کتاب از کتاب‌های معتبر اهل سنت در زمینه نسب شناسى است که توسط ابو محمد على بن احمد بن سعید بن حزم اندلسى (384ـ456ق) تالیف شده است. این کتاب  یکى از جامع ترین منابع نسب شناسى به شمار مى رود و با رعایت اختصار و دقت کامل تدوین شده و یکى از جامع ترین منابع نسب شناسى به شمار مى رود. ابن حزم نسب همه فرزندان ابوطالب و ذریّه رسول اکرم (ص) را با دقت کامل تبیین کرده و با احترام از آنها یاد کرده است. به طورى که لقب امیرالمومنین را فقط براى حضرت على و امام حسن (ع) به کار برده است. او فرزندان و اعقاب امام حسن و امام حسین(ع) را کاملا ذکر کرده و جریان شهادت فرزندان امام حسین(ع) رابه طور اجمال بیان کرده است؛ اما به فرزند امام حسن عسکرى(ع) که مى رسد منکر وجود امام عصر ارواحنا فداه شده و همه نقل هاى معتبر اهل سنت را نادیده گرفته است.
 

«الاغانى» عنوان کتابى در زمینه ادبیات و تاریخ عرب است که توسط على بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم مروانى اموى ابو الفرج اصفهانى (284ـ356ق) تالیف شده است و از مهم ترین منابع دانشمندان اسلام اعم از شیعه و سنى در زمینه تاریخ، لغت، شعر، تراجم، و حدیث به شمار مى رود. به اعتراف و اتفاق همه مورخان و تراجم نویسان و کتاب شناسان هیچ کتابى مثل آن نوشته نشده است. ابو الفرج این کتاب را در طى پنجاه سال تالیف کرده است. او در این کتاب با تکریم و احترام فراوان از على بن ابى طالب(ع) یاد کرده است. به همین دلیل توسط برخى از متعصبان اهل سنت به عنوان شیعه و کذّاب معرفى شده است. او از حضرت على(ع) به عنوان امیر المومنین على بن ابى طالب صلوات الله علیه تعبیر آورده است نه به عنوان خلیفه چهارم. این کتاب یکى از غنى ترین منابع درباره سخنان و کلمات گهربار على(ع) و حوادث مربوط به زندگى ایشان و سایر ائمه(علیهم السلام) به شمار مى رود و مورد توجه بسیارى از علماى شیعه قرار گرفته است.

«عمالقه» افراد نيرومند و جنگجویی بودند که با حمله به مصر و تصرف آن، مدت ها بر آن منطقه فرمانروایی كردند و سرانجام در نبرد با يوشع مغلوب شدند و از آنها تنها نامى بر صفحه تاريخ مانده است.

یهود در کتاب هاى خویش دیده بودند که هجرتگاه پیامبر خاتم(ص) در«مدینه» خواهد بود، لذا از سرزمین خویش بیرون آمده و در آنجا سکنی گزیدند. بعدها سلطانى به نام«تُبَّع» به آنجا لشگر کشید و از خاندان خویش کسانى را در آنجا قرار داد تا آن زمانى که پیامبر موعود بیاید وى را یارى نمایند، لذا او دو قبیله معروف«اوس» و«خزرج» را در آن مکان ساکن نمود. هنگامى که پیامبر(ص) مبعوث شد، اوس و خزرج که به نام انصار معروف شدند به او ایمان آوردند و یهود وى را انکار نمودند.