آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عظمت مصیبت و مظلومیّت امام حسین(ع) به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست. با مطالعه تاریخچه سوگوارى و گریه بر مظلومیّت سیّد الشهدا(ع)، در می یابیم که، برخى از انبیاى الهى هزاران سال قبل از تولّد آن حضرت، با آگاهی از ماجراى کربلا، بر مظلومیّت آن حضرت اشک مى ریختند. همانند سوگواری حضرت آدم، حضرت موسی(ع) و... که در روایات به آنها اشاره شده است. 

عظمت مصیبت و مظلومیّت خامس آل عبا به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست; همان گونه که آزادگى و شجاعت و دفاع از دین و ارزش هاى اسلامى با نام حسین(علیه السلام) عجین شده است. سنگینى این حادثه همه اهل اسلام را متأثّر ساخت، و حتّى برعرشیان و ساکنان آسمان و زمین نیز سنگین آمد.(1)
 تاریخچه سوگوارى و اشک ریختن بر مظلومیّت سیّد الشهدا(علیه السلام) قبل از شهادت را ـ به طور گذرا ـ پى گیرى مى کنیم. در روایات مى خوانیم، برخى از انبیاى الهى ـ هزاران سال قبل از تولّد امام حسین(علیه السلام) ـ هنگامى که از ماجراى کربلا با خبر مى شدند، بر مظلومیّت آن حضرت اشک مى ریختند.
در روایتى آمده است: هنگامى که جبرئیل کلماتى را به حضرت آدم(علیه السلام) براى توبه تعلیم مى داد و او خدا را به پنج تن مقدّس مى خواند، وقتى که به نام حسین(علیه السلام) رسید قلبش شکست و اشکش جارى شد، به جبرئیل گفت: نمى دانم چرا وقتى که نام پنجمى [حسین(علیه السلام)] را مى برم قلبم مى شکند و اشکم جارى مى شود؟
جبرئیل گفت: «بر او مصیبتى خواهد گذشت که همه مصایب در برابر آن کوچک خواهد بود. او تشنه کام، غریبانه، تنها و بدون یار و یاور به شهادت خواهد رسید».
جبرئیل برخى دیگر از مصایب آن حضرت و خاندانش را براى آدم(علیه السلام) بیان کرد، تا آنجا که هر دو تن همچون مادرِ فرزند مرده اى بر حسین(علیه السلام) گریستند، «فَبَکى آدَمُ وَجَبْرَئِیلُ بُکاءَ الثَّکْلى».(2)
هنگامى که خداوند براى موسى(علیه السلام) از مظلومیّت امام حسین(علیه السلام) سخن گفت و ماجراى شهادت مظلومانه آن حضرت و اسارت بانوان حرمش و گرداندن سرهاى شهدا در شهرها را بازگو نمود، موسى(علیه السلام) نیز گریست.(3)
زکریّاى پیامبر(علیه السلام) نیز، وقتى که نام هاى پنج تن مقدّس را از جبرئیل آموخت، هنگامى که نام حسین(علیه السلام) را بر زبان جارى مى ساخت، بغض گلویش را مى گرفت و اشکش جارى مى شد. به خداوند عرضه داشت:
خدایا! چرا وقتى نام آن چهار تن [محمّد، على، فاطمه و حسن(علیهم السلام)] را مى برم غم و اندوهم زایل مى شود، ولى هنگامى که نام حسین(علیه السلام) را بر زبان مى آورم، اشکم جارى مى گردد و اندوه و غم مرا فرا مى گیرد؟
خداوند بخشى از مصایب امام حسین(علیه السلام) را براى زکریا شرح داد، و زکریّا پس از شنیدن آن، به مدّت سه روز از مسجد بیرون نیامد و مردم را نیز اجازه نداد به محضرش برسند و در تمام این مدّت بر مصیبت امام حسین(علیه السلام) گریه مى کرد و بر او مرثیه مى سرود.(4) در روایتى نقل شده است که امیرمؤمنان(علیه السلام) فرمود: «حضرت عیسى بن مریم(علیه السلام) همراه با حواریّون از کربلا مى گذشتند که آن حضرت شروع به گریستن کرد وحواریّون نیز با او گریستند. وقتى که حواریّون سبب گریه را پرسیدند، حضرت عیسى(علیه السلام) فرمود: در این مکان فرزند پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) و فاطمه زهرا(علیها السلام) کشته خواهد شد».(5) ؛(6)