ابن تیمیه مى گوید: «آنچه حلّى نقل کرده که فاطمه وصیّت کرد تا او را شبانه دفن کنند و هیچ کس بر او نماز نگزارد، این مطلب را کسى از فاطمه حکایت نمى کند، و نماز میت خواندن مسلمان بر دیگرى خیر زایدى است که به او مى رسد». امّا حضرت زهرا(س) به جهت مبارزه سیاسى با دستگاه حاکم و اطلاع مردم از عدم مشروعیّت خلافت آنان، دست به چنین وصیتى زده است. ضمن اینکه نماز هر کس بر جنازه شخصى منشأ خیر زاید نخواهد بود؛ خصوصا حضرت زهرا (س) که مطابق آیه تطهیر از هر نوع اشتباه و خطایی مصون است.

فضائل و مناقب بسیارى از زبان علماى اهل سنت درباره شخصیت والاى امام رضا(ع) نقل شده است. همانند: سمهودى که می گوید: «على الرضا فرزند موساى کاظم، بهترین فرد زمانش و مردى جلیل القدر بود و «معروف کرخى» به دستش اسلام آورد»، و ابن حجر عسقلانى می نویسد: «رضا(ع) از اهل علم و فضل بوده و نسبى شریف داشت». هم چنین خیرالدین زرکلى می گوید: «على فرزند موسى کاظم فرزند جعفر صادق، ابوالحسن، ملقّب به رضا، هشتمین نفر از دوازده امام نزد امامیه است. او از بزرگان سادات اهل بیت و فضلاى آنان است».

از مأمون مشهور است که مى گفت: «سوگند به خدا ابوطالب با این شعرش اسلام آورده است؛ من پیامبر(ص)، فرستاده خداوندِ مالکِ مقتدر را یارى نمودم به وسیله شمشیرهایى که مانند درخشش برقها مى درخشید. از رسول خدا دفاع کردم و او را حمایت کردم و من در مقابل دشمنان او آهسته و با نرمى حرکت نکردم و لکن من بر آنها همانند شیر بیشه که عرصه بر او تنگ آمده ، به شدّت نعره مى کشم».

ابن ابى الحديد، پس از ذکر بخشى از اشعار ابوطالب مى نويسد: اگر چه تک تک اين اشعار، متواتر نيست امّا مجموع اشعار دلالت بر يک امر مشترک مى کند و آن تصديق محمّد(ص) است.

ابن ابى الحدید مى نویسد: با سندهاى فراوان که برخى از عبّاس بن عبدالمطّلب و برخى از ابوبکر بن ابى قحافه است، روایت شده: ابوطالب وفات نکرد تا اینکه شهادتین را گفت.

ابن ابى الحدید مى گوید: «...مقصود ما از وصایت و وصیّت، نصّ و خلافت نیست، لکن امورى است که اگر آشکار شود اشرف و اجلّ است». پاسخ: 1- او کلمه «وصیّت» را از معناى اصلى آن بدون هیچ بیّنه و سببى خارج کرده.2 ـ در لفظى که مطلق است بدون شاهد، ادّعاى تقیید مى کند.3- ادعا کرده: پیامبر(ص) برای امور شخصی شان وصی قرار دادند،درحالیکه پیامبر(ص) اموال و اولاد صغارى نداشت تا بر این شؤون وصىّ معیّن کند. 4- با مراجعه به کلمات روایات «وصایت» پى به مورد وصایت که همان امامت و رهبرى امت است خواهیم برد.

بسیارى از علماى اهل سنت حدیث «هر کس بمیرد در حالى که براى او امام نباشد به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است» را نقل کرده اند. از جمله می توان به: ابوداوود سلیمان بن داوود، حافظ عبدالرزاق، محمّد بن سعد، ابن ابى شیبه، ابوجعفر اسکافى، احمد بن حنبل، بخارى، مسلم، احمد بن عمر بزار، ابن عبدربه، ابوحاتم محمّد بن حبّان، ابوالقاسم طبرانى، حاکم نیشابورى، قاضى عبدالجبار معتزلى، ابونعیم اصفهانى، بیهقى، زمخشرى، شهرستانى، ابن اثیر، ابن ابى الحدید، نووى، ذهبى، متقى هندى و... اشاره کرد.

ابن تیمیه ادعا کرده: نظر شیعه درباره شأن نزول آیه ولایت ناشی از جعل حدیثی است که به اجماع اهل حدیث آگاه کذب محض است. پاسخ: تکذیب روایتی که سندش به بسیاری از صحابه همچون امیرالمومنین، ابن عباس، ابوذر، عمار و... می‌رسد و بسیاری از امامان و حافظان حدیث آن را نقل کرده‌اند، جسارت و وقاحت بسیاری می‌خواهد. روایتی که محدّثان آن را نقل کرده اند، و حتّى برخى از آنها به صحّت آن تصریح کرده اند و اهل علم بر استدلال به آن اتفاق نظر داشته اند چگونه ممکن است بر کذب بودن آن اجماع داشته باشند؟! 

اگر چه در طول تاریخ برخى در صدد بر آمده اند، احادیث«وصایت» را به انحاى مختلف محو نمایند، ولى در عین حال از این گونه احادیث که دلالت صریح بر امامت و خلافت امیرالمؤمنین(ع) دارد به طور وفور در مصادر اهل سنت یافت مى شود. نجم الدین عسکرى درکتاب«علىّ و الوصیه» 250 حدیث در این باره از مصادر اهل سنت نقل کرده است. ابن ابى الحدید مى گوید: « شکى نیست نزد ما که على(ع) وصىّ رسول خدا(ص) بود، گرچه در این مطلب برخى از کسانى که منسوب به عنادند با آن مخالفت کرده اند».