به اعتقاد «گلادستون» سه چيز تا در ميان مسلمانان وجود دارد آنها در خطر هستند: 1. تا زمانى كه قرآن قرائت و تلاوت و حفظ و تفسير مى شود. 2. تا زمانى كه مسلمانان به حجّ رفته، و مناسك حجّ را بجا آورده، و بر گِرد خانه كعبه چرخيده و با فلسفه و اسرار حجّ آشنا مى شوند. 3. تا زمانى كه صبح و شام نام محمّد بر فراز مأذنه ها بُرده مى شود. بنابراين بايد قرآن را آتش زد و كعبه را ويران ساخت و نام محمّد را از ذهنها پاك كرد.

اولا: پذیرش این ادعا متضمن پذیرش مخالفت پیامبر(ص) با حکمی است که صریحا در قرآن مجاز شمرده شده است؛ یعنی«جواز ازدواج همزمان مرد مسلمان با چهار زن». چگونه رسول خدا(ص) آنچه را که اسلام مباح کرده، انکار نموده است؟!
ثانیا: طبق روایات اهل سنّت و شیعه، رسول خدا(ص) فرمود: «من فاطمه را به عقد علی در نياوردم مگر آنكه خدا در آسمان او را به همسرى علي در آورد»؛ آیا معقول است که خداوند كسى را برای همسری حضرت زهرا(س) برگزیده باشد که او را آزار نمايد؟!
ثالثا: نقل این واقعه در منابع اهل سنّت، نهایتا به یک راوی، یعنی «مسور بن مخرمه» باز می گردد؛ بنابراین این انتظار می رود که این راوی وقایع مربوط به این موضوع را به یک گونه نقل کند. در حالی که وحدتی در چگونگی نقل جزئیات آن وجود ندارد! چنین تناقض و تهافتی اعتبار این واقعه را به شدت زیر سؤال می برد. تاریخ ‏نویسان می گویند به دنیا آمدن مِسوَر بعد از هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه بوده و مسور در آن زمان نهایتا شش یا هفت سال بیشتر نداشته است؛ اگر راوی اصلی در سنّی نبوده باشد که این وقایع را دیده و در حافظه خود ضبط کند، یا خود در بزرگ سالی این روایات متناقض را ساخته، یا جاعلان به زبانش بسته اند و از آنجا که دروغ گو کم حافظه است دچار تناقض می شود.
رابعا: سند این حدیث حتّی با معیار های اهل سنّت نیز قابل پذیرش نیست؛ درباره دو تن از رجال سند این حدیث، یعنی «مسور» و «زهری»، در منابع رجالی و تراجم اهل سنّت اوصافی ذکر شده که قبول این حدیث را از آنان دچار مشکل می کند.

«ابن ابی شیبه» محدث معروف اهل تسنن، در حدیثی صحیح السند در مورد حادثه هتک حرمت خانه حضرت زهرا(س) توسط عمر می گوید: «هنگامى كه مردم با ابى بكر بيعت كردند، على و زبير در خانه فاطمه دختر رسول الله(ص) با او به گفتگو و مشاوره مى پرداختند، خبر اين قضیه به عمر بن خطّاب رسيد. او به خانه فاطمه آمد، و گفت: اى دختر رسول خدا، محبوب ترين فرد براى ما پدر تو و بعد از پدرت تو هستى؛ ولى سوگند به خدا اين محبّت مانع از آن نيست كه اگر اين افراد در خانه تو جمع شوند من دستور دهم خانه را بر اهل آن بسوزانند ... ».

«احمد بن يحيى جابر بغدادى بلاذرى» نويسنده معروف اهل سنت، در مورد هتک حرمت خانه حضرت زهرا(س) توسط عمر می گوید: «ابوبكر به دنبال على(ع) فرستاد تا بيعت كند؛ ولى على(ع) از بيعت امتناع ورزيد. سپس عمر همراه با فتيله (آتش زا) حركت كرد، و با فاطمه در مقابل باب خانه روبه رو شد، فاطمه گفت: اى فرزند خطاب، مى بينم درصدد سوزاندن خانه من هستى؟! عمر گفت: بلى، اين كار كمك به چيزى است كه پدرت براى آن مبعوث شده است!».

مورّخ شهير «عبدالله بن مسلم بن قتيبه» مى نويسد: «ابوبكر عمر را به دنبال کسانی فرستاد که از بیعت با وی امتناع کردند، او به خانه على(ع) آمد و از همه خواست بيرون بيايند وگرنه خانه را به آتش خواهد کشید، و حضور دخت پیامبر(ص) هم در آن جمع مانع این کار نخواهد بود. در این هنگام فاطمه(س) گفت: اى رسول خدا پس از تو چه مصيبتهايى به ما از فرزند خطّاب و فرزند ابى قحافه رسيد، سپس عمر با گروهى على(ع) را بيرون آوردند و نزد ابى بكر بردند و به او گفتند: اگر بيعت نكنی گردنت را مى زنيم».

«احمد طبرانى» عالم اهل سنت می نویسد: «ابوبكر به هنگام مرگ، امورى را تمنا كرد و گفت: اى كاش سه چيز را انجام نمى دادم، سه چيز را انجام مى دادم و سه چيز را از رسول خدا سؤال مى كردم، اما یکی از آن سه چيزى كه آرزو مى كنم اى كاش انجام نمى دادم، این است: کاش حرمت خانه فاطمه را هتك نمى كردم و آن را به حال خود واگذار مى كردم».

ابن تیمیه مى گوید: «آنچه حلّى نقل کرده که فاطمه وصیّت کرد تا او را شبانه دفن کنند و هیچ کس بر او نماز نگزارد، این مطلب را کسى از فاطمه حکایت نمى کند، و نماز میت خواندن مسلمان بر دیگرى خیر زایدى است که به او مى رسد». امّا حضرت زهرا(س) به جهت مبارزه سیاسى با دستگاه حاکم و اطلاع مردم از عدم مشروعیّت خلافت آنان، دست به چنین وصیتى زده است. ضمن اینکه نماز هر کس بر جنازه شخصى منشأ خیر زاید نخواهد بود؛ خصوصا حضرت زهرا (س) که مطابق آیه تطهیر از هر نوع اشتباه و خطایی مصون است.

بسيارى از مفسّران اهل سنت مانند علامه ثعلبى، علامه گنجى، سبط بن الجوزى و دیگران نوشته اند كه آيه «وَكُونُوا مَعَ الصّادِقينَ» درباره على بن ابيطالب(ع) نازل شده است. روايات اهل بيت نيز بر اين معنى تأكيد كرده اند. امام باقر(ع) در تفسير آيه «وَكُونُوا مَعَ الصّادِقينَ» فرمود: «اى آلُ مُحَمِد».

در آيات 36 تا 38 سوره «نور» كه به دنبال آيه «الله نورُ السّماوات وَ الاَرْض» آمده مى خوانيم: «فِي بُيُوت أَذِنَ اللهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَ الاْصَالِ...». روایات اهل سنت به نقل از پیامبر(ص) در تفسیر این آیه می گویند: «منظور این آیه، خانه های پیامبران(ص) است و خانه حضرت علی(ع) نه تنها جزء آنها بلکه از برترين آنها است».

در مورد احترام خانه حضرت فاطمه(س) باید گفت که، خداوند برای این خانه منزلت والایی قائل شده است. زیرا هنگامی که آيه 36 سوره نور نازل شد: «[نور خدا] در خانه هايى است كه خدا رخصت داده كه قدر و منزلت آنان رفعت يابد...»؛ حضرت رسول اکرم(ص) فرمودند: «خانه حضرت امیرالمومنین(ع) و حضرت فاطمه(س) از جمله ی برترین آنهاست». و همچنین مدت نه ماه به در خانه دخترشان آمده، بر او و همسر گرامی اش سلام مى كردند و آيه تطهیر (33:احزاب) را تلاوت می فرمودند.