علماى اهل سنت در کتابهاى خود با عبارات مختلفى به شهادت امام حسن(ع) اشاره نموده اند؛ از جمله: حاکم نیشابورى نقل کرده: «حسن بن على چندین بار سم داده شد، ولى با آن ها مقابله کرد و از آن ها رهایى یافت تا آن که در مرتبه آخر که به توسط آن از دنیا رحلت نمود سمّى بود که به جگرش اصابت نمود». هم چنین ابن عساکر از ابى حازم نقل کرده: «هنگام رحلت حسن(ع)، حضرت به برادرش حسین(ع) فرمود: «مرا کنار قبر پیامبر(ص) دفن کنید و مواظب باشید که به خاطر من خونى ریخته نشود، و لذا مرا کنار مقابر مسلمانان دفن کنید».

ابن عساکر از امام حسن(ع) نقل نموده: «همانا من از پروردگارم حيا مى کنم که به ملاقات او روم در حالى که با پاى پياده به سوى خانه او نرفته ام»؛ ابن کثير گفته: ایشان در مصلاّى خود مى نشست و ذکر خدا را مى گفت تا خورشيد بالا بيايد؛ ابن عباس گفته: همانا حسن بن على 25 بار پياده حج بجا آورد در حاليکه اسبان نجيب او را همراهى مى کردند.

ابن حجر مى نويسد: امام حسن(ع)، آقايى کريم، بردبار، زاهد، داراى سکينه و وقار و حشمت، اهل جود و مورد مدح و ستايش بود. ذهبى مى نويسد: او آقاى جوانان بهشت، ابومحمّد، قرشى، هاشمى، مدنى و شهيد است، او بزرگوار، تنومند، اهل خير، بسيار ديندار، با ورع، داراى حشمت و جاه، و شأنى بزرگ بود. ابن صبّاغ مى نويسد: او در مسجد الرسول(ص) مى نشست و مردم به دور او جمع مى شدند، چنان سخن مى گفت که عطش سؤال کننده را سيراب کرده، و حجت هاى مجادله کنندگان راقطع مى نمود...

ابن صبّاغ مالکى در باره کَرَم و بخشندگى امام حسن(ع) مى نویسد: «کرم و جود غریزه اى بود که در وجود آن حضرت کاشته شده بود». هم چنین ابن عساکر در این رابطه می نویسد: «حسن بن على(ع) با خدا اموالش را دو بار تقسيم نمود».