ایشان فرمودند: «اى رسول خدا(ص)، [درباره شهادت من چه مى فرماييد؟] مگر در جنگ «اُحُد»، بعد از آنكه جمعى از مسلمانان شهيد شدند و من به سعادت شهادت نرسيدم و اين بر من سخت آمد به من نفرمودى بشارت باد بر تو كه شهادت از پى توست؟ پيامبر(ص) فرمود: اگر تو بزودى شهيد شوى چه كسى با «ناكثين»، «قاسطين» و «مارقين» پيكار مى كند؟ آرى، من به تو وعده شهادت داده ام و شهيد هم خواهى شد و محاسن تو از خون فرقت رنگين خواهد شد ...».

شارحان نهج البلاغه در پاسخ این سوال گفته اند كه حضور پيامبر(ص) و امام علی(ع) به خاطر اين بود كه از طريق وحى مى دانستند در اين ميدانها شهيد نمى شوند. برخی نیز گفته اند: آن دو بزرگوار در جنگ هايى كه فاصله چندانى با مركز حکومت نداشت شرکت می کردند اما پيامبر(ص) در تبوك امام را جانشین و پناهگاه مردم مدينه قرار داد.

از دلایلی که می توان گفت امیرمؤمنان(ع) در تمامى جنگ هایش بر حق بوده و مخالفانش در گم راهى بودند، روایات فراوانى است که از پیامبر(ص) از طریق شیعه و سنی نقل شده، مانند: حدیث پیامبر(ص) در مورد عمّار و شهادت او که فرمود: «عمّار را گروه سرکش خواهند کشت». و روایاتی که به امیرمؤمنان(ع) فرمود: «تقاتل بعدی النّاکثین و القاسطین و المارقین»، «حربک یا علیّ حربی و سلمک یا علیّ سلمی»، «یا علیّ، أنا حرب لمن حاربک و سلم لمن سالمک»، «...ان الحق معک و على لسانک و فى قلبک»، «قاتل الله من یقاتلک…».

اصحابی مانند ابو ایّوب انصارى و ابو سعید خُدْرى نقل کرده اند: پیامبر خدا(ص) ایشان را بر پیکار با ناکثین، قاسطین و مارقین به همراه على بن ابى طالب(ع) فرمان داده است. همچنین از اصحاب دیگری چون حُذَیفه و عبد الله بن عمر اخباری نقل شده که مضمون آن تأیید جنگهای علی(ع) است.

ابن تیمیه خوارج را افرادی متدین در ظاهر و باطن معرفی می کند، درحالیکه از بسیاری از صحابه، ازجمله: ابوسعید خدرى، ابوالیقظان، عمار بن یاسر، خلید عصرى، ابوایّوب انصارى، عبدالله بن مسعود، على بن ربیعه والبى، ابوسعید مولى رباب، سعد بن عباده و انس بن مالک نقل شده که: پیامبر(ص) آنان را مأمور به یارى امیرمؤمنان(ع) کرده و دستور داده تا با ناکثین و قاسطین و مارقین به همراه علی(ع) بجنگند. و از پیامبر(ص) ثابت شده که خطاب به على(ع) فرمود: «تو بعد از من با ناکثین و قاسطین و مارقین قتال خواهى کرد».

 این حدیث از جمله احادیثی است که بسیاری از صحابه مانند: ابو ایوب انصاری، ابو سعید خدری و عبدالله بن عباس، آن را از لسان پیامبر(ص) نقل کرده اند و ابن حجر آن را در شرح صحیح بخارى آورده و آن را صحیح یا حسن می داند.

ابو ایّوب انصارى به هنگام بازگشت از صفّین گفت: پیامبر(ص) به ما دستور داده همراه على(ع) با سه گروه ناکثین، قاسطین و مارقین بجنگیم ... از پیامبر(ص) شنیدم که به عمار فرمود: اى عمّار! تو را گروه ستمکار مى کشند و در این هنگام، با حق هستى و حق با توست. اى عمّار اگر دیدى على(ع) در یک وادى و همه مردم در وادى دیگرند با على(ع) حرکت کن؛ چرا که او تو را از هدایت بیرون نمى سازد... .

ابن تیمیه مى گوید: جنگ على(ع) در جمل و صفّین به فرمان پیامبر(ص) نبوده بلکه بر پایه اجتهاد خودش بوده است. او القاء کند که امام بر طبق اجتهادش جنگیده و طرفهای جنگ در اجتهاد مساوى هستند؛ پس هر دو حقّند و اجر و ثواب دارند! امّا عبدالله بن مسعود می گوید: «رسول خدا علی را به نبرد با ناكثين و قاسطين و مارقين امر فرموده است». همچنین پیامبر در حدیثهای مختلف از امثال عایشه و زبیر خواسته که در مقابل علی قرار نگیرند و به مسلمانان فرموده تا علی را در برابر دشمنانش، با نبرد، دست، زبان و قلب یاری کنند.

عمار یاسر در جنگ صفین و در خطابه ای طولانی که برای عمروعاص می خواند حدیث غدیر را یادآور شد.
نصر بن مزاحم کوفى  در کتاب «صفّین» در حدیثى طولانى از عمّار یاسر خطاب به عمرو عاص در جنگ صفّین روایت کرده است: پیامبر مرا به جنگ با ناکثین فرمان داده است و این کار را کردم  و... اى أبتر!  آیا نمى دانى که رسول خدا(ص) درباره على(ع) فرموده است: «من کنتُ مولاه فعلىّ مولاه، أللّهمّ والِ من والاه، و عاد من عاداه»؛ و من عبد خدا و پیامبر و على هستم و براى تو مولایى نیست.

در کتب البدایه و النهایه، اُسدالغابه، تاریخ دمشق و دعائم الاسلام آمده که امام علی(ع) در هنگام جنگ نهروان فرمود: «پیامبر خدا(ص) دستور جنگیدن با ناکثین، مارقین و قاسطین را به من داد و من به این کار مأمورم». همچنین امام على(ع) در نهج البلاغه می فرماید: بدانید که خداوند، مرا به پیکار با تجاوزگران، پیمان شکنان و فساد کنندگان در زمین، فرمان داده است. تفسیر عیاشی و ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغة نیز به این مطلب اشاره کرده اند.