ایشان در این باره می فرماید: «به زودى دو گروه درباره من هلاك و گمراه مى شوند: دوست افراطى كه محبّتش او را به غير حق مى كشاند و دشمن افراطى كه از سر دشمنى قدم در غير طريق حق مى نهد». جالب توجه اين كه پيامبر اكرم(ص) از سالها پيش اين افراط و تفريط را در مورد ایشان پيش بينى کرده و فرموده بودند: «اى على! جز مؤمن كسى تو را دوست نمى دارد و جز منافق، كسى تو را دشمن نمى شمرد و این دو گروه هلاك مى شوند».

یاقوت حموى در«معجم الأدباء» در شرح حال «ابن مفجّع» مى نویسد: قصیده «ذات الأشباه» از آن اوست. این قصیده از آن رو ذات الأشباه نامیده شده که سراینده اش به حدیث تشبیه نظر داشته است و با این مطلع آغاز می شود: اى که مرا براى محبّتم به على سرزنش مى کنى، برخیز و نکوهیده و رسوا به دوزخ در آى...، و در ادامه شباهت علی(ع) با پیامبران در حدیث تشبیه را به نظم آورده.

ابو ایّوب انصارى به هنگام بازگشت از صفّین گفت: پیامبر(ص) به ما دستور داده همراه على(ع) با سه گروه ناکثین، قاسطین و مارقین بجنگیم ... از پیامبر(ص) شنیدم که به عمار فرمود: اى عمّار! تو را گروه ستمکار مى کشند و در این هنگام، با حق هستى و حق با توست. اى عمّار اگر دیدى على(ع) در یک وادى و همه مردم در وادى دیگرند با على(ع) حرکت کن؛ چرا که او تو را از هدایت بیرون نمى سازد... .

شمس الدین مالکى در فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنین سروده است: وإنّ علیّا کان سیف رسوله *** وصاحبه السامی لمجد مشیّد. وصهر النبیِّ المجتبى وابن عمِّه *** أبو الحسنین المحتوی کل سودد...؛ و همانا على شمشیر پیامبر بود، و همراه بلند مرتبه آن حضرت که مجد و بزرگى به او بلندى یافت. و داماد و پسر عموى پیامبر برگزیده، و پدر حسن و حسین و داراى هر سیادتى بود... .

جابر بن عبدالله انصاری نقل می کند در هنگام فتح مکه و پاکسازی کعبه از لوث وجود بتهای دوره جاهلیت، علی بر دوش پیامبر بالا رفت و بت هبل را از روی بام کعبه به زیر کشید. این روایت را گروهى از حافظان و ائمّه حدیث و تاریخ نقل کرده اند و در قرون بعدى نویسندگان از آنان اخذ کرده و در کتابهاى خود آن را ذکر نموده اند و بدون هیچ خدشه اى در سند آن، دربست آن را پذیرفته اند.

ابو اسماعیل اینگونه سروده: «جدّ من وزیر و پسر عموى مصطفى، على است که بسیار جنگجو و دلیر بود. نخستین کسى که نماز خواند و پروردگارش را واحد دانست و صاحب روز درخت بزرگ مغیلان(روز غدیر) آن هنگام که احمد برخاست و با صداى بلند ندا داد: «اى على تو را نسبت به خود به منزله هارون نسبت به موساى پاک و کلیم قرار دادم»...».

روایات زیادى در مورد فضائل على(ع) در کتب معتبر اهل تسنن از امّ سلمه نقل شده است. از جمله: درباره امام علی(ع) فرمود: او بر حق است، کسی که از او پیروی کند از حق پیروی کرده است. در جایی دیگر فرمود: علی(ع) آخرین کس بود که با پیامبر(ص) وداع کرد. در حدیث دیگر به زید بن ارقم گفت: چرا پیامبر(ص) را در کوفه دشنام می دهند؟ زید گفت کسی چنین کاری نمی کند. گفت: چرا به خدا سوگند، آنان مى گویند که خدا، على(ع) و دوستدارانش را چنین کند! و سوگند به خدا که پیامبر خدا(ص)، على(ص) را دوست مى داشت.

از عایشه روایات زیادى در فضائل امام على(ع) در کتب معتبر اهل سنت نقل شده، از جمله: عایشه على(ع) را آگاه ترینِ مردم به سنّت و آگاه ترین یار پیامبر(ص) می دانست و کسی را از علی(ع) و همسرش محبوب تر نزد پیامبر(ص) سراغ نداشت. همچنین از پیامبر(ص) نقل می کند که: امّت من دو گروه مى شوند و بین  آن دو، گروهى (از دین) جدا مى شوند...، محبوب ترین مرد امّت  نزد من و خدا، آنان را مى کشد. عایشه وقتى فهمید على(ع) ذو ثُدیَه را کشت از پیامبر(ص) نقل کرد: او را بهترینِ امّتم پس از من، خواهد کشت.

روایاتی در مورد فضائل امام على(ع) در کتب معتبر اهل تسنن از میمونه نقل شده است. از جمله: از میمونه پرسیده شد: هنگامى که پراکندگى پیش آمد چاره چیست؟ گفت: با على بن ابى طالب(ع) باشید. سوگند به خدا که او گمراه نیست و کسى به وسیله او گمراه نمى شود. همچنین وقتی از نرفتن جُرىّ بن کلیب عامرى به صفین خبردار شد به او گفت: به سوى او برگرد و با او باش. سوگند به خدا که او گمراه نشده و به وسیله او کسى گمراه نمى شود.